Τον Ιούνιο του 1868 δολοφονήθηκε ο πρίγκιπας της Σερβικής Ηγεμονίας Μιχαήλο Ομπρένοβιτς, από οπαδούς της οικογένειας των Καραγιώργηδων. Τα μέλη των δύο δυναστικών οίκων της Σερβίας ανταγωνίζονταν σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα για την κυριαρχία στη χώρα. Καθώς ο Μιχαήλο ήταν άτεκνος, στο αξίωμα του πρίγκιπα της Σερβίας ανήλθε ο εγγονός του αδερφού του ηγέτη της Β΄ Σερβικής Εξέγερσης Μίλος Ομπρένοβιτς, Μίλαν, ο οποίος ήταν ανήλικος.
Συγκροτήθηκε τότε μια τριμελής αντιβασιλεία, η οποία αποτελείτο από τον φιλελεύθερο Γιόβαν Ρίστιτς, τον υπουργό Πολέμου Μιλίβογε Μπλάζναβατς και τον διανοούμενο Γιόβαν Γκαβρίλοβιτς. Κύριο μέλημα της αντιβασιλείας ήταν η σύνταξη ενός νέου συντάγματος, το οποίο θα ανταποκρινόταν στο φιλελεύθερο πνεύμα της εποχής.
Το νέο σύνταγμα της Σερβικής Ηγεμονίας υπερψηφίστηκε το 1869. Προέβλεπε τη σύσταση Κοινοβουλίου (Σκούπστινα), τα μέλη του οποίου κατά ¾ θα εκλέγονταν από τον λαό και το ¼ θα επιλεγόταν από τον ηγεμόνα. Το Κοινοβούλιο ασκούσε τη νομοθετική εξουσία, ενώ ο ηγεμόνας/πρίγκιπας ασκούσε την εκτελεστική, σε συνεργασία με το υπουργικό συμβούλιο, το οποίο διόριζε ο ίδιος. Μολονότι δεν κατοχύρωνε πολλές ελευθερίες και χαρακτηριζόταν συντηρητικό, το σύνταγμα του 1869 αποτελούσε ένα βήμα προς τον κοινοβουλευτισμό για τη Σερβία.
Η ανάληψη της ηγεμονίας από τον Μίλαν συνέπεσε με την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη.
Ο Μίλαν ενηλικιώθηκε το 1872 και ανέλαβε ο ίδιος την εξουσία. Εχοντας μεγαλώσει στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Παρίσι, δεν ήταν εξοικειωμένος με τη σερβική πραγματικότητα. Επιπλέον, ήταν ασταθής ως χαρακτήρας, έχοντας βαθιά επηρεαστεί από τον χωρισμό των γονέων του σε παιδική ηλικία. Η ανάληψη της ηγεμονίας της Σερβίας από εκείνον συνέπεσε με την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη, την περιθωριοποίηση της Γαλλίας και την αύξηση της επιρροής της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Υπό την πίεση της Ρωσίας, η Σερβία δεν τάχθηκε στο πλευρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο ζήτημα της βουλγαρικής Εξαρχίας, αποδεχόμενη την ίδρυσή της υπό τον όρο ότι η δικαιοδοσία της δεν θα εκτεινόταν σε περιοχές της Παλαιάς Σερβίας (βιλαέτι Κοσσυφοπεδίου).
Κατά τη διάρκεια της μεγάλης Ανατολικής Κρίσης των ετών 1875-1878, η Σερβία αναμίχθηκε ενεργά στις εξελίξεις, κηρύσσοντας τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1876. Ο σερβικός στρατός, όμως, αποδείχθηκε ανέτοιμος να αντιμετωπίσει τον ανανεωμένο έπειτα από τις μεταρρυθμίσεις του Τανζιμάτ οθωμανικό στρατό. Οι Οθωμανοί πέρασαν γρήγορα στην αντεπίθεση και έφθασαν έως τα πρόθυρα του Βελιγραδίου. Η προέλασή τους διακόπηκε έπειτα από παρέμβαση της Ρωσίας.
Η Σερβία μετατράπηκε σε μια εξαρτημένη οικονομικά και κατ’ επέκταση πολιτικά χώρα από την Αυστροουγγαρία.
Το σερβικό ζήτημα συζητήθηκε στις εργασίες του Συνεδρίου του Βερολίνου τον Ιούνιο-Ιούλιο του 1878. Τόσο η Σερβία, όσο και η Ρουμανία και το Μαυροβούνιο, αναγνωρίστηκαν ως ανεξάρτητα κράτη. Τα έτη μετά το Συνέδριο του Βερολίνου, η Σερβία μετατράπηκε σε μια εξαρτημένη οικονομικά και κατ’ επέκταση πολιτικά χώρα από την Αυστροουγγαρία. Η Βιέννη απορροφούσε τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα των Σέρβων, εμποδίζοντας όμως την ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας. Παράλληλα, επένδυσε στην ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου στη Σερβία, προκειμένου να επεκτείνει την επιρροή της στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Το 1881 ο Μίλαν υπέγραψε με την Αυστροουγγαρία μυστική σύμβαση δεκαετούς ισχύος, σύμφωνα με την οποία η Βιέννη θα στήριζε τις αξιώσεις των Σέρβων στη Μακεδονία σε αντάλλαγμα της παραίτησής τους από τη διεκδίκηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Στις 6 Μαρτίου 1882 ο Μίλαν έλαβε τον τίτλο του βασιλέα και η Σερβία, ούσα πλέον ανεξάρτητη, έγινε βασίλειο. Ο Μίλαν κυβέρνησε αυταρχικά, έχοντας ως συμμάχους κυρίως το φιλοαυστριακό Προοδευτικό Κόμμα και το Φιλελεύθερο Κόμμα, τα οποία ιδρύθηκαν μόλις το 1881. Τη μεγαλύτερη επιρροή στην κοινωνία, ωστόσο, είχε το Ριζοσπαστικό Κόμμα του Νίκολα Πάσιτς, το οποίο ασκούσε δριμεία κριτική στη διακυβέρνηση του Μίλαν. Ο βασιλιάς αναγκάστηκε να παραχωρήσει νέο σύνταγμα το 1888 και λίγο αργότερα παραιτήθηκε από τον θρόνο υπέρ του γιου του Αλέξανδρου.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
