Στις 15 Φεβρουαρίου 1933 και ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Φραγκλίνος Ρούσβελτ, είχε μόλις εκφωνήσει λόγο στο Bayfront Park του Μαϊάμι, ένας μικρόσωμος άντρας, ονόματι Τζουζέπε Ζανγκάρα, φωνάζει από το πίσω κάθισμα ενός ανοιχτού τουριστικού αυτοκινήτου «πάρα πολλοί άνθρωποι πεινούν» και πυροβολεί εναντίον του.
Η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου στο Μαϊάμι δεν ήταν σχεδιασμένη. Ηταν μια σύντομη παράκαμψη –ο χρόνος που είχε στη διάθεσή του ήταν μόλις 45 λεπτά– ανάμεσα στο τέλος της 12ήμερης κρουαζιέρας του, με το γιοτ του Βίνσεντ Αστορ και στην επιβίβασή του σε τρένο για τον Βορρά.
Ο Ζανγκάρα είχε μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Καλαβρία το 1923, έχοντας πικρές αναμνήσεις από τον πόλεμο και μίσος για τους αξιωματικούς και ιδιαίτερα για τον Ιταλό βασιλιά. Το μίσος αυτό το μετέφερε και στις ΗΠΑ, εδώ όμως στρεφόταν ενάντια στους πλούσιους και στον αρχηγό του αμερικανικού κράτους. Στη νέα του πατρίδα, εργάστηκε ως κτίστης και αφού έλαβε και τα τελευταία έγγραφα που απαιτούνταν για την απόκτηση υπηκοότητας, εντάχθηκε στο σωματείο των κτιστών και στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Η ακραία στάση του αντανακλούσε ως ένα βαθμό την οργή και την απογοήτευση που αισθάνονταν πολλοί Αμερικανοί εργαζόμενοι.
Παράλληλα, ο Ζανγκάρα υπέφερε από έντονους κοιλιακούς πόνους. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισε να πάει στο Μαϊάμι για πρώτη φορά το 1932, προσδοκώντας ότι το θερμό του κλίμα θα λειτουργήσει θεραπευτικά. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος και ο τρόπος σκέψης του τόσο ιδιαίτερος, ώστε σκέφτηκε ότι αν σκότωνε τον αρχηγό του κράτους, τον πρόεδρο Ρούσβελτ, ο πόνος του δεν θα ήταν τόσο οξύς, αφού θα είχε καταφέρει να κάνει κάποιον άλλο να υποφέρει πολύ περισσότερο. Με άλλα λόγια, ο πόνος του θα «μεταφερόταν» στο σώμα του θύματός του κι έτσι ο ίδιος θα απαλλασσόταν από αυτόν, έστω όχι πλήρως. Το σίγουρο είναι ότι εκτός από όλα αυτά, τα οποία ισχυρίστηκε κατά την ανάκρισή του, η ακραία στάση του αντανακλούσε ως ένα βαθμό την οργή και την απογοήτευση που αισθάνονταν πολλοί Αμερικανοί εργαζόμενοι, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Υφεσης.
Από τις έξι σφαίρες που ρίχτηκαν συνολικά, χτυπήθηκαν πέντε άτομα, ανάμεσά τους και ο δήμαρχος του Σικάγο, Αντον Τσέρμακ. Ο κόσμος, μόλις αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί, προσπάθησε να επιτεθεί στον Ζανγκάρα και να τον λιντσάρει. Ταυτοχρόνως, οι άνδρες της Μυστικής Υπηρεσίας φώναξαν στον οδηγό του Ρούσβελτ να μετακινήσει επειγόντως το αυτοκίνητο, ώστε ο πρόεδρος να απομακρυνθεί άμεσα από το σημείο. Ωστόσο, εκείνος παρέμεινε στον χώρο μέχρις ότου ο τραυματισμένος δήμαρχος του Σικάγο, υποστηριζόμενος από τους συνοδούς του, τοποθετηθεί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου για να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο Jackson Memorial. Η ψυχραιμία που επέδειξε ο Ρούσβελτ κατά την απόπειρα δολοφονίας του αποτέλεσε το κεντρικό θέμα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την επόμενη ημέρα, ενισχύοντας τη δημόσια εικόνα του ως ισχυρού ηγέτη.
Οταν ο δήμαρχος του Σικάγο υπέκυψε στα τραύματά του, ο Ζανγκάρα καταδικάστηκε σε θάνατο.
Ο Ζανγκάρα δικάστηκε για απόπειρα φόνου, η δε ποινή που του επιβλήθηκε ήταν αρχικά 80 χρόνια φυλάκιση. Οταν, όμως, ο δήμαρχος του Σικάγο υπέκυψε στα τραύματά του, δικάστηκε εκ νέου. Αυτή τη φορά καταδικάστηκε σε θάνατο. Θα άφηνε την τελευταία του πνοή στις 20 Μαρτίου 1933 στην ηλεκτρική καρέκλα.
Αν και το φως της διασημότητας είδαν κατά περιόδους διάφορες θεωρίες, οι οποίες υποστήριζαν ότι ο πραγματικός στόχος του Ζανγκάρα ήταν ο δήμαρχος, υπονοώντας έτσι τη σύνδεση του Ιταλού με το οργανωμένο έγκλημα στο Σικάγο, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
