Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ο πληθυσμός και η έκταση του Λονδίνου αυξήθηκαν πολύ, με αποτέλεσμα ένα υψηλό επίπεδο κυκλοφοριακής συμφόρησης: τεράστιοι αριθμοί καροτσιών, αμαξών και άλλων μέσων μεταφοράς κατέκλυζαν τους δρόμους του κέντρου της βρετανικής πρωτεύουσας. Παρότι μέχρι το 1850 υπήρχαν επτά συνολικά τερματικοί σιδηροδρομικοί σταθμοί γύρω από το κέντρο, η απόσταση ανάμεσα σε αυτούς και στο κέντρο του Λονδίνου ήταν μεγάλη. Αυτό, σε συνδυασμό με την κίνηση στους δρόμους, αποτέλεσε το έναυσμα πολλών προσπαθειών για την έγκριση από το Κοινοβούλιο της κατασκευής νέων σιδηροδρομικών γραμμών. Οι προσπάθειες αυτές, όμως, δεν στέφθηκαν από επιτυχία.
Η ιδέα ενός υπόγειου σιδηροδρόμου, ο οποίος θα συνέδεε την πόλη με το τέρμα της κύριας γραμμής, προτάθηκε από τον Τσαρλς Πίρσον για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1830. Το σχέδιο απορρίφθηκε από την επιτροπή του 1846. Αλλά και το 1852, οπότε επανήλθε, με την υποστήριξη του δήμου, καμία από τις υπάρχουσες εταιρείες σιδηροδρόμων δεν έδειξε ενδιαφέρον. Τελικά, ο Πίρσον κατάφερε το 1853 να ιδρύσει δική του εταιρεία με επωνυμία North Metropolitan Railway και μηχανικό τον Τζον Φόουλερ. Στη συνέχεια, προχώρησε στην κατάθεση νομοσχεδίων για τη διαμόρφωση της σιδηροδρομικής σύνδεσης του κέντρου της πόλης. Το δεύτερο από αυτά τα νομοσχέδια (Νοέμβριος 1853), το οποίο προέβλεπε, ανάμεσα σε άλλα, επέκταση της διαδρομής και σύνδεση με τους σιδηροδρόμους του Λονδίνου, θα λάμβανε βασιλική συγκατάθεση με τον νόμο περί μητροπολιτικών σιδηροδρόμων της 7ης Αυγούστου 1854.
Τα εγκαίνια περιελάμβαναν μια διαδρομή με την οποία μεταφέρθηκαν 38.000 επιβάτες και ένα μεγάλο συμπόσιο.
Υστερα από αυτό, η επωνυμία της εταιρείας άλλαξε σε Metropolitan Railway. Τα έργα για τον υπόγειο σιδηρόδρομο του Λονδίνου ξεκίνησαν άμεσα. Εννέα χρόνια αργότερα, στις αρχές Ιανουαρίου του 1863, μετά την ολοκλήρωσή τους, το ζητούμενο για τη λειτουργία του ήταν η έγκριση από πλευράς Κοινοβουλίου. Αφού πραγματοποιήθηκαν μικρές αλλαγές στη σηματοδότηση, χορηγήθηκε η σχετική έγκριση. Ετσι, στις 9 Ιανουαρίου, ύστερα από λειτουργικές δοκιμές λίγων ημερών, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια, που περιελάμβαναν μια διαδρομή από το Πάντιγκτον, με την οποία μεταφέρθηκαν 38.000 επιβάτες, και ένα μεγάλο συμπόσιο για 600 μετόχους και καλεσμένους στο Φάριγκντον.
Ο αγγλικός Τύπος έσπευσε να καλύψει το γεγονός με θετικά σχόλια για τις σήραγγες, τις «εύχρηστες» άμαξες και τον «πολύ καλά διαχειριζόμενο φωτισμό». Η Yorkshire Gazette, για παράδειγμα, χαρακτήριζε το ταξίδι «ομαλό και εύκολο», ταυτόχρονα όμως πληροφορούσε τους αναγνώστες της ότι τα τούνελ ήταν κρύα, καθιστώντας «τα ζεστά ρούχα απαραίτητα».
Σήμερα, το μετρό του Λονδίνου είναι το μεγαλύτερο στο δυτικό ημισφαίριο και το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο.
Ο νέος υπόγειος σιδηρόδρομος, συνολικού μήκους 6 χιλιομέτρων, άνοιξε για το κοινό στις 10 Ιανουαρίου 1863, με τους ακόλουθους σταθμούς: Paddington, Edgware Road, Baker Street, Portland Road, Gower Street, King’s Cross και Farringdon Street. Τους πρώτους 12 μήνες μεταφέρθηκαν 9,5 εκατομμύρια επιβάτες, ενώ το επόμενο έτος ο αριθμός αυξήθηκε σε 12 εκατομμύρια. Η διαδρομή είχε διάρκεια 18 λεπτά, ενώ η συχνότητα των δρομολογίων κατά μέσο όρο ήταν ανά 15 λεπτά με προσαρμογές τις ώρες της πρωινής αιχμής.
Η επιτυχία αυτή οδήγησε στην επέκταση τα επόμενα χρόνια. Σήμερα, το μετρό του Λονδίνου, το γνωστό πια Tube, με 270 ενεργούς σταθμούς, είναι το μεγαλύτερο στο δυτικό ημισφαίριο και το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο μετά το μετρό της Σαγκάης.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
