Γεννημένος το 1732 σε μια οικογένεια καλλιεργητών της Βιρτζίνια, ο Τζορτζ Ουάσιγκτον έλαβε όλες τις γνώσεις που απαιτούνταν για έναν αριστοκράτη της περιοχής κατά τον 18ο αιώνα. Στα 16 του βοήθησε να ερευνηθεί η περιοχή Σεναντόα Λαντς για τον λόρδο Φέρφαξ. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1754, έχοντας τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη, συμμετείχε στις πρώτες αψιμαχίες οι οποίες έμελλε να εξελιχθούν στον Γαλλο-ινδιανικό Πόλεμο. Από το 1759 και μέχρι το ξέσπασμα της Αμερικανικής Επανάστασης, ο Ουάσιγκτον διαχειριζόταν τα εδάφη του γύρω από το Ορος Βέρνον. Ομως, όπως και συνάδελφοί του, ιδιοκτήτες φυτειών, ο Ουάσιγκτον ένιωθε ότι τον εκμεταλλεύονταν οι Βρετανοί έμποροι και ότι οι βρετανικοί κανονισμοί εμπόδιζαν την περαιτέρω ανάπτυξη και τα κέρδη του.
Οταν πραγματοποιήθηκε το Δεύτερο Ηπειρωτικό Συνέδριο στη Φιλαδέλφεια, τον Μάιο του 1775, ο Ουάσιγκτον, ένας από τους αντιπροσώπους της Βιρτζίνια, εξελέγη αρχηγός του Ηπειρωτικού Στρατού. Στις 3 Ιουλίου 1775, στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, ανέλαβε τη διοίκηση των (κακώς εκπαιδευμένων) στρατευμάτων του και ξεκίνησε έναν πόλεμο που επρόκειτο να διαρκέσει έξι ολόκληρα χρόνια. Γρήγορα, όμως, θα γινόταν αντιληπτό στον ίδιο ότι η ενδεδειγμένη στρατηγική δεν ήταν η κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των Βρετανών, των οποίων ο στρατός ήταν πολύ πιο καλά εκπαιδευμένος και υπερείχε κατά πολύ του δικού τους. Ετσι, ανέφερε στο Κογκρέσο ότι θα έπρεπε σε όλες τις περιπτώσεις να αποφευχθεί μια γενικευμένη δράση, καθώς αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, κινδύνευε να ακυρωθεί η όλη προσπάθεια. Κάτι τέτοιο, έπρεπε να γίνει μόνο σε περίπτωση που υπήρχε απόλυτη ανάγκη. Τελικά το 1781, με τη βοήθεια Γάλλων συμμάχων, ο Ουάσιγκτον πέτυχε την παράδοση του Κορνουόλις στο Γιορκτάουν.
Εγινε ο κινητήριος μοχλός των βημάτων που οδήγησαν στη Συνταγματική Συνέλευση της Φιλαδέλφειας το 1787.
Αν και ο ίδιος επιθυμούσε να αποσυρθεί στο σπίτι του στο Ορος Βέρνον, σύντομα συνειδητοποίησε ότι το έθνος, βάσει των Καταστατικών Αρχών της Συνομοσπονδίας, δεν λειτουργούσε καλά. Ο Ουάσιγκτον έτσι έγινε ο κινητήριος μοχλός των βημάτων που οδήγησαν στη Συνταγματική Συνέλευση της Φιλαδέλφειας το 1787. Οταν επικυρώθηκε το νέο Σύνταγμα, ο ίδιος εξελέγη ομόφωνα πρόεδρος. Η ορκωμοσία του ως πρώτου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών έγινε στις 30 Απριλίου 1789, ενώ ο ίδιος στεκόταν στο μπαλκόνι του Φέντεραλ Χολ στη Γουόλ Στριτ, στη Νέα Υόρκη. Οι προσδοκίες για ένα νέο αύριο για τη χώρα υπήρξαν μεγάλες.
Χωρίς να παραβιάσει τις εξουσίες στη χάραξη της πολιτικής του κράτους που έδινε το Σύνταγμα στο Κογκρέσο, πίστευε ότι ο καθορισμός της εξωτερικής πολιτικής αποτελούσε κατά βάση προεδρική μέριμνα. Αυτό αποδείχθηκε όταν, μετά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, Γαλλία και Αγγλία συγκρούστηκαν και ο Ουάσιγκτον αρνήθηκε να δεχθεί τις συστάσεις και του φιλογάλλου υπουργού Εξωτερικών, Τόμας Τζέφερσον, αλλά και του φιλοβρετανού υπουργού Οικονομικών, Αλεξάντερ Χάμιλτον. Αντίθετα, επέμεινε σε μια ουδέτερη πορεία μέχρι οι Ηνωμένες Πολιτείες να γίνουν ισχυρότερες.
Κατά την πρώτη θητεία του ξεκίνησαν να αναπτύσσονται δύο μεγάλα κόμματα, εξέλιξη που ο ίδιος δεν θεωρούσε απαραίτητα θετική.
Ηδη κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του ξεκίνησαν να αναπτύσσονται δύο μεγάλα κόμματα – μία εξέλιξη που ο ίδιος δεν θεωρούσε ότι ήταν απαραίτητα θετική. Αυτό αποτυπώθηκε στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του, οπότε προέτρεψε τους συμπατριώτες του να απαρνηθούν το υπερβολικό κομματικό πνεύμα και τις γεωγραφικές διακρίσεις, τονίζοντας ότι, σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, η χώρα είχε ανάγκη από μακροπρόθεσμες συμμαχίες.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 14 Δεκεμβρίου 1799, άφηνε την τελευταία του πνοή στο Ορος Βέρνον, προκαλώντας θρήνο σε ολόκληρη τη χώρα.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
