Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι οδήγησαν στην κατάλυση της οθωμανικής κυριαρχίας στη Βαλκανική Χερσόνησο. Η Ελλάδα, η Σερβία και η Ρουμανία (στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο) έθεταν ως κύριο στόχο της πολιτικής τους είτε τα ιστορικά δίκαια, είτε την αποκατάσταση της ενδοβαλκανικής ισορροπίας. Αντιθέτως, η Βουλγαρία, εμφορούμενη από το ηγεμονικό της σύνδρομο στην περιοχή, επιδίωκε να λάβει τη μερίδα του λέοντος των οθωμανικών εδαφών στα Βαλκάνια, θεωρώντας ότι πλειοψηφούσαν πληθυσμιακά οι Βούλγαροι.
Τα όνειρα των Βουλγάρων για εδαφική κυριαρχία στα Βαλκάνια κατέρρευσαν στα πεδία των μαχών του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, όπου γνώρισαν οδυνηρή ήττα. Τα επόμενα χρόνια κύριος στόχος της βουλγαρικής πολιτικής ήταν η ανατροπή των αποφάσεων της Συνθήκης του Βουκουρεστίου. Επιθυμώντας να ικανοποιήσει τις εδαφικές της βλέψεις στα Βαλκάνια, η Βουλγαρία εισήλθε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων, το φθινόπωρο του 1915. Παρότι σημείωσε ορισμένες επιτυχίες στα πεδία των μαχών, καταλαμβάνοντας μάλιστα μερικά από τα διεκδικούμενα από την ίδια εδάφη (Νότια Σερβία, Ανατολική Μακεδονία), ο βουλγαρικός στρατός κατέρρευσε μέσα στον Σεπτέμβριο του 1918, δεχόμενος τα πυρά των συμμαχικών στρατευμάτων της Αντάντ που πολεμούσαν στο Μακεδονικό Μέτωπο. Στις 29 Σεπτεμβρίου η Βουλγαρία συνθηκολόγησε αποδεχόμενη τους όρους των συμμάχων της Αντάντ.
Τον Ιούνιο του 1919 υπογράφτηκε η Συνθήκη των Βερσαλλιών, η οποία τερμάτισε οριστικά τον πόλεμο των συμμάχων της Αντάντ με τη Γερμανία.
Τον Ιανουάριο του 1919 άρχισε τις εργασίες της η Συνδιάσκεψη των Παρισίων για τον καθορισμό του καθεστώτος της ειρήνης. Συνολικά 32 αντιπρόσωποι κρατών έλαβαν μέρος, ενώ τις κεντρικές προσωπικότητες αποτελούσαν οι ηγέτες των νικητριών δυνάμεων, της Γαλλίας Ζόρζ Κλεμανσώ, του Ηνωμένου Βασιλείου Λόυντ Τζώρτζ, των ΗΠΑ Γούντροου Γουίλσον και της Ιταλίας Βιτόριο Ορλάντο. Τον Ιούνιο του 1919 υπογράφτηκε η Συνθήκη των Βερσαλλιών, η οποία τερμάτισε οριστικά τον πόλεμο των συμμάχων της Αντάντ με τη Γερμανία. Στη συνέχεια, ακολούθησε η υπογραφή ακόμα τεσσάρων Συνθηκών ειρήνης με τις άλλες ηττημένες χώρες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στις 14/27 Νοεμβρίου 1919 υπογράφτηκε ανάμεσα στις νικήτριες δυνάμεις και τη Βουλγαρία η Συνθήκη του Νεϊγύ, ένα νομικό κείμενο που έχει χαρακτηριστεί από τη βουλγαρική πλευρά εθνική καταστροφή. Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης, η Βουλγαρία υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στους συμμάχους της Αντάντ τη Δυτική Θράκη και στη Σερβία τη Στρώμνιτσα, το Τσάριμπροτ και το Μποσίλεφγκραντ, να εκχωρήσει τη Νότια Δοβρουτσά στη Ρουμανία, να καταβάλει τεράστια πολεμική αποζημίωση στους συμμάχους και να μειώσει την αριθμητική δύναμη του στρατού της σε μερικές χιλιάδες άνδρες.
Η ελληνική κυριαρχία στη Θράκη επιβεβαιώθηκε με τη Συνθήκη των Σεβρών.
Σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνδιάσκεψης του Σαν Ρέμο τον Απρίλιο του 1919, η Ελλάδα απέκτησε το δικαίωμα της στρατιωτικής κατάληψης της Θράκης, Δυτικής και Ανατολικής, έως την Τσατάλτζα. Η ελληνική κυριαρχία στη Θράκη επιβεβαιώθηκε με τη Συνθήκη των Σεβρών (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920). Παρότι οι όροι αυτής της Συνθήκης αναθεωρήθηκαν με τη Συνθήκη της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923) και η Ανατολική Θράκη παραχωρήθηκε στην Τουρκία, η Ελλάδα διατήρησε την κυριαρχία της επί της Δυτικής Θράκης, επειδή το καθεστώς της είχε αναγνωριστεί σε ειδική σύμβαση της 10ης Αυγούστου 1920, αποτελώντας παράρτημα της Συνθήκης των Σεβρών και όχι τμήμα του κυρίως σώματός της.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
