Η Βιομηχανική Επανάσταση συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη της ναυτιλίας, επηρεάζοντας δραστικά την ταχύτητα, την ασφάλεια και το κόστος των θαλάσσιων μεταφορών. Πριν από τη Βιομηχανική Επανάσταση, η πλεύση των πλοίων βασιζόταν κυρίως στην ισχύ του ανέμου. Η εφεύρεση της ατμομηχανής από τον Τζέιμς Βατ, όμως, καθώς και η εφαρμογή της σε πλοίο από τον Ρόμπερτ Φούλτον κατέστησαν τη ναυσιπλοΐα ανεξάρτητη από τις καιρικές συνθήκες. Τα ατμόπλοια αποδείχθηκε πως ήταν πολύ πιο γρήγορα και αξιόπιστα από τα παλαιά ιστιοφόρα πλοία.
Με τη Βιομηχανική Επανάσταση κατέστη δυνατή επίσης η μετάβαση από τα ξύλινα πλοία σε εκείνα που ήταν κατασκευασμένα από μέταλλο. Η χρήση του σιδήρου και αργότερα του χάλυβα για την κατασκευή τους τα κατέστησε πιο ανθεκτικά. Τα νέα πλοία ήταν κατά πολύ μεγαλύτερα των ξύλινων, επιτρέποντας τη μεταφορά μεγαλύτερων φορτίων.
Θεωρείται ότι καθοριστικό ρόλο για την ανάπτυξη των θαλάσσιων μεταφορών σε παγκόσμια κλίμακα διαδραμάτισε η διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ, στην Αίγυπτο. Επρόκειτο στην κυριολεξία για ένα φαραωνικό έργο, καθότι εμπνευστής του υπήρξε ο φαραώ Σέσωστρις Α΄ (ή Σενουσρέτ Α΄ όπως είναι επίσης γνωστός) της 12ης Δυναστείας της αρχαίας Αιγύπτου, ο οποίος εξέφρασε κατά τον 19ο αι. π.Χ. την πρόθεση να ενωθεί με ένα κανάλι το Δέλτα του ποταμού Νείλου με την Ερυθρά Θάλασσα. Αντίστοιχα σχέδια επιχείρησαν να υλοποιήσουν και άλλοι ηγεμόνες της αρχαιότητας, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία.
Στους νεότερους χρόνους, έντονο ενδιαφέρον για την κατασκευή ενός καναλιού που θα ένωνε την Ερυθρά Θάλασσα με τη Μεσόγειο έδειξαν οι Γάλλοι.
Στους νεότερους χρόνους, στα μέσα περίπου του 19ου αιώνα, έντονο ενδιαφέρον για την κατασκευή ενός καναλιού που θα ένωνε την Ερυθρά Θάλασσα με τη Μεσόγειο έδειξαν οι Γάλλοι. Συγκεκριμένα, το 1854 και το 1856 ο διπλωμάτης και μηχανικός Ferdinand de Lesseps έλαβε έγκριση από τον Χεδίβη της Αιγύπτου Σαΐντ πασά να κατασκευάσει μια διώρυγα, η οποία θα ήταν ανοιχτή για διέλευση από όλα τα πλοία, ανεξαρτήτως της σημαίας που έφεραν. Τον Δεκέμβριο του 1858 ιδρύθηκε η κατασκευάστρια εταιρεία που θα περάτωνε το έργο με την ονομασία “The Universal Company of the Maritime Canal of Suez”.
Οι εργασίες της κατασκευής του φιλόδοξου αυτού έργου ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1859 και διήρκεσαν δέκα χρόνια. Στις 18 Αυγούστου 1869 οι εργάτες κατάφεραν να ρίξουν και το τελευταίο ανάχωμα, επιτρέποντας στα νερά των δύο θαλασσών να ενωθούν. Λίγους μήνες αργότερα, στις 17 Νοεμβρίου 1869, πραγματοποιήθηκαν τα επίσημα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ. Παρόντες σε αυτήν τη μεγαλοπρεπή τελετή ήταν περίπου έξι χιλιάδες καλεσμένοι, στους οποίους συγκαταλέγονταν η αυτοκράτειρα Ευγενία, σύζυγος του Ναπολέοντος Γ΄, ο αυτοκράτορας της Αυστρο-Ουγγαρίας Φραγκίσκος Ιωσήφ, ο διάδοχος του πρωσικού θρόνου Φρειδερίκος Γουλιέλμος, ο αδερφός του βασιλιά της Ολλανδίας, ο Βρετανός πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη και πολλοί άλλοι.
Η διάνοιξη της διώρυγας ενίσχυσε την επιρροή των Βρετανών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Η διάνοιξη της διώρυγας άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονταν οι θαλάσσιες μεταφορές. Σύνδεσε τη Μεσόγειο Θάλασσα με την Ερυθρά και κατ’ επέκταση τον Ινδικό Ωκεανό και συντόμευσε την απόσταση που χρειαζόταν ένα πλοίο να διανύσει για να φτάσει από τη Δυτική Ευρώπη στην Ινδία και την Απω Ανατολή. Ως εκ τούτου, μείωσε και το κόστος της μεταφοράς των αγαθών από και προς αυτές τις περιοχές. Επιπλέον, ιδιαίτερα μετά την απόκτηση του ελέγχου της διώρυγας, ενίσχυσε την επιρροή των Βρετανών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
