Η ανεργία μπορεί τελικά να μην έβαλε ποτέ μπροστά το «7», όπως μας «είπε» για ένα μήνα και μετά το αναθεώρησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή, αλλά γενικά κινείται κοντά στα ιστορικά χαμηλά για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας. Κινείται στην περιοχή λίγο πάνω από το 8%, έναντι 6% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Τουλάχιστον έχουμε ξεπεράσει δύο χώρες πλην της Ισπανίας, τη Σουηδία και τη Φινλανδία. Περίπου 21.900 άτομα, δηλαδή, πρέπει να βρουν δουλειά για να πιάσουμε το ιστορικό χαμηλό της ανεργίας που είχε καταγραφεί τον Μάιο του 2008.
Το θέμα που αναδεικνύει το τμήμα μελετών της Eurobank στο εβδομαδιαίο δελτίο της είναι άλλο και πολύ πιο σημαντικό. Ο αριθμός των απασχολουμένων συνεχίζει να αυξάνεται με ικανοποιητικό ρυθμό, 59.000 άτομα μόνο τον τελευταίο χρόνο. Ωστόσο, το συνολικό μέγεθος της απασχόλησης απέχει κατά 294.000 άτομα από το ιστορικό υψηλό του Απριλίου του 2008. Μας λείπουν σχεδόν 300.000 εργαζόμενοι τη στιγμή που το ΑΕΠ της χώρας έχει σχεδόν επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα. Κάπως έτσι ίσως εξηγούνται και τα μεγάλα κενά που παρατηρούνται σε σημαντικούς κλάδους της οικονομίας. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι λιγότεροι απασχολούμενοι αριθμούνται περίπου στο επίπεδο των ακάλυπτων αναγκών της αγοράς εργασίας που συχνά πυκνά επικαλούνται διάφοροι κλάδοι, με πρώτους αυτούς των κατασκευών και του τουρισμού.
Οι οικονομολόγοι της τράπεζας αποδίδουν την τεράστια απόκλιση στη συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού κατά τη διάρκεια της πολυετούς οικονομικής κρίσης. Και εδώ μπαίνει στο κάδρο ο μη ενεργός πληθυσμός. Ολοι εκείνοι που δεν εργάζονται και δεν αναζητούν εργασία. Αυτός ο αριθμός παραμένει υψηλός για διάφορους λόγους.
Κάποιοι έφυγαν στο εξωτερικό (πολλοί εξ αυτών και μετανάστες που είχαν έρθει στις δεκαετίες του ’90 και του 2000), κάποιοι κουράστηκαν, κάποιοι δεν μπήκαν ποτέ στην αγορά εργασίας. Προφανώς έχει να κάνει και με δημογραφικά χαρακτηριστικά, καθώς η χώρα γερνάει. Το σίγουρο είναι ότι λείπουν πολλοί και δεν τους έχουμε αντικαταστήσει.
Η οικονομία μας δεν έχει απλώς λιγότερους εργαζομένους από όσους χρειάζεται, όπως ξέραμε μέχρι σήμερα. Εχει συνολικά λιγότερους διαθέσιμους εργαζομένους, και αυτό δεν λύνεται ούτε με ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης. Χρειάζεται μεγαλύτερη συζήτηση και πολύ πιο «ανοιχτόμυαλη», με στόχευση σε πολιτικές οργανωμένης νόμιμης μετανάστευσης. Η δεξαμενή δείχνει να στερεύει και αυτό είναι πρόβλημα, με πολλές προεκτάσεις στην παραγωγικότητα και στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, το οποίο αργά ή γρήγορα, αν δεν κάνουμε κάτι, θα οδηγήσει στην επιβράδυνση της οικονομίας.
