Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Οι άνθρωποι που τους ερμηνεύουν ενίοτε ναι. Ή απλώς μεταφέρουν τα κλισέ με τα οποία μεγάλωσαν. Ο σύνεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που εξέφρασε την άποψη ότι ο κατώτατος μισθός δεν μπορεί να κινείται χαμηλότερα των 3.500 ευρώ, δεν είπε ψέματα. Πιθανότατα αποκάλυψε και την εθνική αυταπάτη στην οποία ζούμε ελέω φοροδιαφυγής, που δήθεν πιστεύουμε ότι το μέσο ετήσιο εισόδημα στην Ελλάδα είναι πράγματι μόλις 18.000 ευρώ, μόνο και μόνο επειδή τόσα δηλώνονται στην εφορία. Στον κόσμο του συνέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και των περισσότερων Ελλήνων, το κόστος ζωής φθάνει στις 3.500 ευρώ τον μήνα και μάλλον είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Αν βρει και επιχειρήσεις που μπορούν να πληρώνουν μισθό 3.500 ευρώ τον μήνα, τότε το λύσαμε το πρόβλημα των μισθών. Το άλλο πρόβλημα, αυτό της ακρίβειας, δεν είναι σαφές ότι λύνεται ούτε με 3.500 ευρώ τον μήνα.
Το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ στην ετήσια έκθεσή του κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για την ακρίβεια φταίει κυρίως το κέρδος. Θεωρητικά έτσι εξηγείται ότι την προηγούμενη δεκαετία που οι επιχειρήσεις δεν είχαν κέρδη, δεν είχαμε και πληθωρισμό. Δεν είχαμε βέβαια και θέσεις εργασίας, και τα λουκέτα είχαν αυξηθεί και οι άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα επιλογής δουλειάς ακόμη και όταν μειώνονταν δραματικά οι μισθοί τους. Αλλά τουλάχιστον δεν είχαν κέρδη οι επιχειρήσεις.
Στο ίδιο κείμενο επιμένει στην παλιά στερεοτυπική θεώρηση ότι οι μισθοί είναι καθηλωμένοι σε επίπεδα που δεν διασφαλίζουν ένα επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης για μεγάλο τμήμα των απασχολουμένων. Δεν έχει άδικο, αλλά δεν έχει και σχέση με τη συζήτηση. Είναι γνωστή η θεωρία ότι οι μισθοί δεν πρέπει να προκύπτουν από τις δυνατότητες των επιχειρήσεων και τη συνεισφορά των εργαζομένων, αλλά από το αντίκρισμα που έχουν στην αγοραστική δύναμή τους.
Η ίδια η κυβέρνηση έθεσε στην παρούσα θητεία της ως βασικό στόχο μισθών τα 1.500 ευρώ σε μέσα επίπεδα. Και αυτή αυθαίρετα, χωρίς να κάνει κάποια αναφορά πώς θα προκύψει.
Η ρίζα του προβλήματος των μισθών βρίσκεται ξεκάθαρα αλλού. Η ελληνική οικονομία παράγει μικρή προστιθέμενη αξία ανά εργαζόμενο. Γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο εργαζόμενος. Ευθύνονται οι χαμηλές επενδύσεις στην τεχνολογία και στην έρευνα, το μικρό μέγεθος των επιχειρήσεων, η γραφειοκρατία. Φταίνε το δημογραφικό, η υψηλή φορολογία στην εργασία, η παραοικονομία που περιορίζει τα δημόσια έσοδα και στρεβλώνει τον ανταγωνισμό, οι αδυναμίες του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ολα αυτά οδηγούν σε χαμηλή παραγωγικότητα, το μεγαλύτερο διαρθρωτικό πρόβλημα της χώρας, το οποίο αν δεν σηκώσει κεφάλι, υψηλούς μισθούς που θα τους δίνουν κραταιές επιχειρήσεις δεν πρόκειται να δούμε.
