Οι μόνιμες αλλαγές στην αρχιτεκτονική του φορολογικού μας συστήματος, με τον συνδυασμό μείωσης συντελεστών και της επιπλέον μείωσης για νέους και οικογένειες με παιδιά, αφορούν μια ευρύτατη κοινωνική ομάδα άνω των τεσσάρων εκατομμυρίων φορολογούμενων πολιτών.
Στον πυρήνα της κοινωνικής αυτής ομάδας βρίσκεται ο κόσμος της εργασίας (οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα και οι ελεύθεροι επαγγελματίες), που βρέθηκε στο επίκεντρο των συνεπειών της υπερ-δεκαετούς οικονομικής κρίσης. Πρόκειται για τους πολίτες εκείνους που φορολογήθηκαν υπέρμετρα και υπέστησαν ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου τους, αλλά και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δοκιμάστηκαν σκληρά.
Ιδίως οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, παρά την οικονομική ανάκαμψη των τελευταίων ετών, η οποία συνοδεύεται από τη σημαντική αποκλιμάκωση της ανεργίας και την αύξηση των αμοιβών, είδαν το πραγματικό εισόδημά τους να αυξάνεται, όχι όμως αρκετά, εξαιτίας δύο βασικών παραγόντων: αφενός, των επίμονων πληθωριστικών τάσεων και, αφετέρου, της μεγάλης επιβάρυνσης της μισθωτής εργασίας (από τις υψηλότερες στην Ε.Ε.) που επικρατούσε στη χώρα μας εδώ και δεκαπέντε, σχεδόν, χρόνια.
Η κυβερνητική πολιτική αισθητής μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών κατά 5,4 ποσοστιαίες μονάδες (+0,5% το 2027) περιόρισε τη συνολική «φορολογική σφήνα» (φόροι και ασφαλιστικές εισφορές), προκαλώντας αύξηση του καθαρού διαθέσιμου εισοδήματος από εργασία, αύξηση της απασχόλησης, μείωση των κινήτρων για αδήλωτη εργασία και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.
Η νέα φορολογική μεταρρύθμιση, με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, έρχεται να συμβάλει έτι περαιτέρω στον περιορισμό αυτής της «σφήνας» συγκλίνοντας, έτσι, προς τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Παράλληλα οδηγεί στη μείωση του κόστους εργασίας που καταλήγει στο κράτος, καθώς και στη δημιουργία ευνοϊκότερων συνθηκών για την ανάπτυξη παραγωγικών επενδύσεων.
Πέρα, λοιπόν, από τα προφανή οφέλη της φορολογικής μεταρρύθμισης για το εισόδημα των πολιτών –απευθείας αύξηση των μισθών ιδιωτικού και δημοσίου τομέα–, οι εξαγγελίες της ΔΕΘ θα αποδειχθούν καταλυτικές και για την αναπτυξιακή προοπτική, καθώς θα προκαλέσουν:
Προσέλκυση επενδύσεων: Ενα πιο ανταγωνιστικό φορολογικό πλαίσιο για την εργασία μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο για την εγκατάσταση ξένων εταιρειών στην Ελλάδα αλλά και για την επέκταση των ελληνικών εταιρειών, ενισχύοντας, έτσι, την απασχόληση και την παραγωγικότητα.
Η μείωση της φορολογίας στον κόσμο της εργασίας δεν είναι «δώρο», είναι επένδυση.
Δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης με υψηλότερες απολαβές, προσελκύοντας πιο εύκολα εργαζομένους από το εξωτερικό και ανταμείβοντας όσους «έβαλαν πλάτη» στα χρόνια της κρίσης.
Εν δυνάμει υψηλότερη αποταμίευση που αυξάνει την οικονομική ασφάλεια και δημιουργεί σημαντικά πολλαπλασιαστικά οφέλη για την ανατροφοδότηση της ανάπτυξης.
Αύξηση της αγοραστικής δύναμης: Εχοντας μεγαλύτερο διαθέσιμο εισόδημα, οι εργαζόμενοι θα ενισχύσουν την εσωτερική ζήτηση, γεγονός που θα συμβάλει στην ενδυνάμωση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.
Ενίσχυση της φορολογικής συμμόρφωσης: Οταν οι φόροι είναι πιο δίκαιοι και αναλογικοί, οι πολίτες είναι πιο πρόθυμοι να τους πληρώσουν.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα φορολογικό σύστημα που να ανταμείβει την εργασία, ανεξαρτήτως αμοιβών. Κι αυτό μπορεί να το πετύχει επενδύοντας σε ένα δίκαιο, σταθερό και ανταγωνιστικό φορολογικό σύστημα, το οποίο θα βασίζεται στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης μέσω της αύξησης της απασχόλησης, των εισοδημάτων αλλά και τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Μέσω της ενίσχυσης του εργαζομένου τροφοδοτείται η ανάπτυξη και ενδυναμώνεται η κοινωνική συνοχή.
Ενα σύγχρονο φιλελεύθερο κράτος δίνει κίνητρα στους πολίτες να δημιουργούν, να παράγουν, να επενδύουν. Υπό την έννοια αυτή, η μείωση της φορολογίας στον κόσμο της εργασίας δεν είναι «δώρο», είναι επένδυση· είναι ένα ξεκάθαρο μεταρρυθμιστικό μήνυμα ότι η Ελλάδα επιλέγει να ακολουθήσει τον δρόμο της ελευθερίας, της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης.
*Ο κ. Νίκος Μηλαπίδης είναι νομικός και γενικός γραμματέας Εργασιακών Σχέσεων.
