Το πόσο σημαντική είναι η διαχείριση θεμάτων προσωπικού και κάλυψης των αναγκών των επιχειρήσεων ειδικά αυτή την περίοδο, δεν χρειάζεται και πολλή ανάλυση. Πιθανά λάθη πολιτικής ή εκτός τόπου και χρόνου σταθμίσεις πληρώνονται.
Είναι, για παράδειγμα, λογικό στην εποχή της μεγάλης έλλειψης προσωπικού, ειδικά στις πιο απρόσιτες περιοχές της χώρας όπου υπάρχουν και οι μεγαλύτερες ελλείψεις, να έρχεται ένας νόμος που να λέει ότι θα πάρουν μεγαλύτερη επιδότηση για να δημιουργήσουν μια επιχείρηση, αυτοί που θα προσλάβουν παραπάνω προσωπικό; Πού ζούμε; Στην εποχή της ανεργίας του 30% της προηγούμενης δεκαετίας; Προσέξτε, δεν λέει ο νέος αναπτυξιακός, φέρε μας ένα πλάνο που θα αυξάνει την παραγωγικότητα της επιχείρησης, που θα την κάνει βιώσιμη και ένα ασφαλές μέρος για να εργαστεί κάποιος, αλλά το κριτήριο είναι να «φορτώσει» απλά το μισθολόγιο. Η υποχρέωση δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας που προβλέπει ο νέος αναπτυξιακός είχε λογική το 2012, το 2015, άντε και το 2019. Δεν έχει καμία λογική το 2025, όπου πρακτικά δεν υπάρχει ανεργία, ούτε και διαθέσιμο προσωπικό. Επεκτείνοντας τη συλλογιστική, λένε από την κυβέρνηση ότι θα καλυφθούν οι θέσεις που μας λείπουν, από την επιστροφή των εργαζομένων που έφυγαν από την Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία και τώρα σκέφτονται να επιστρέψουν. Και σε αυτό το θέμα υπάρχουν όμως προβλήματα.
Δεν υπάρχει ένας μηχανισμός που να λέει στους υποψήφιους προς επιστροφή εργαζομένους ότι είναι δικαιούχοι της φοροαπαλλαγής.
Οι επιχειρήσεις προσεγγίζουν τους συμπατριώτες μας και τους προσφέρουν μια θέση εργασίας, πίσω στην πατρίδα. Η αμοιβή συνήθως είναι χαμηλότερη, αλλά η συναισθηματική ανάγκη της επιστροφής μετράει. Υπάρχει και ένα ισχυρό κίνητρο, μια φοροαπαλλαγή 50% στο εισόδημα που αποκτάται στην Ελλάδα για τα πρώτα 7 χρόνια μετά την επιστροφή. Αυτή, ωστόσο, η τόσο απλή ρύθμιση κρύβει από πίσω πολλή ταλαιπωρία. Ετσι λένε αρκετοί από αυτούς που την αιτήθηκαν. Υπάρχει ένας όγκος πιστοποιητικών, όπως της τελευταίας φορολογικής κατοικίας, της επαλήθευσης νέας θέσης εργασίας που αποτελεί προϋπόθεση, τα οποία πολλές φορές δημιουργούν δυσκολίες στην υπαγωγή, αλλά προφανώς είναι απαραίτητα. Υπάρχει και μια προθεσμία υποβολής αιτήσεων για κάθε έτος (31 Ιουλίου) που φαίνεται παράταιρη, αλλά και αυτή πιθανότατα έχει κάποια εξήγηση. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ένας μηχανισμός, μια ιστοσελίδα, μια αρχή, που να λέει στους υποψήφιους προς επιστροφή εργαζομένους τη στιγμή της απόφασης, πριν ξεκινήσουν τη δαπανηρή μετακόμιση και ταλαιπωρήσουν τις οικογένειές τους, αν δικαιούνται ή δεν δικαιούνται τη φοροαπαλλαγή. Οι επιχειρήσεις συμφωνούν με τους εργαζομένους, αλλά δεν υπάρχει κάποια γρήγορη διαδικασία που να τους διαβεβαιώνει ότι είναι δικαιούχοι της φοροαπαλλαγής. Και όλο αυτό, το τόσο απλό, κολλάει τη διαδικασία.
Φτιάχνει δηλαδή το ελληνικό κράτος ένα νόμο που δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, τη στιγμή που δεν μπορεί να καλύψει τις ήδη υπάρχουσες. Την ίδια στιγμή, το ίδιο κράτος ζητάει από τους ανθρώπους που έφυγαν την προηγούμενη δεκαετία να επιστρέψουν στη χώρα τους για εργασία. Στήνει ως κράτος ολόκληρη καμπάνια μέσω του υπουργείου Εργασίας και της ΔΥΠΑ. Οι μεγάλες επιχειρήσεις συμμετέχουν ενεργά και όχι για το θεαθήναι στην προσπάθεια. Εχει προβλέψει και ένα σημαντικό φορολογικό κίνητρο. Τα έχει κάνει όλα αυτά και δεν έχει φτιάξει μια διαδικασία που να λέει στους εργαζομένους τη στιγμή που ζυγίζουν τα δεδομένα της μετεγκατάστασής τους αν δικαιούνται το βασικό κίνητρο που έχει θεσπίσει για να τους πείσει.
