Εντυπη έκδοση. Η χώρα συνεχίζει να αναπτύσσεται σχεδόν με ρυθμούς-παραφωνία σε σχέση με μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ευρώπης. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα. Η ζήτηση αρχίζει να γίνεται ξανά σχεδόν αποκλειστικά εσωτερική. Δηλαδή παράγουμε πολύ περισσότερο για την εγχώρια κατανάλωση, συνθήκη που ποτέ δεν μας βγήκε σε καλό ως χώρα. Για μια οικονομία με τόσο μεγάλο έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο όπως η ελληνική και με τόσο μεγάλη εξάρτηση από ξένες πρώτες ύλες για τη λειτουργία της βιομηχανίας της, το σκηνικό που διαμορφώνεται μπορεί να εξελιχθεί σε εξόχως προβληματικό και αδιέξοδο. Τα τελευταία στοιχεία από τον δείκτη της μεταποίησης έδειξαν ότι παραμένουμε σε περιβάλλον ισχυρής ανάπτυξης, με αύξηση των νέων παραγγελιών, που προκαλεί εντονότερη αύξηση της παραγωγής και αναζωπύρωση ενός νέου κύκλου προσλήψεων, του ισχυρότερου από τις αρχές του 2022. Αυτή είναι η φωτογραφία της στιγμής. Αλλά από πίσω της κρύβει το γεγονός ότι οι παραγγελίες από το εξωτερικό μειώθηκαν, επηρεαζόμενες από την αναστάτωση που έχει προκαλέσει η συζήτηση για τους δασμούς, αλλά και τα πρώτα σημάδια μιας ασθενούς ζήτησης από τις ευρωπαϊκές αγορές, καθώς πολλές οικονομίες φλερτάρουν με τη στασιμότητα ή και την ύφεση.
Το δεύτερο ανησυχητικό σημάδι προέρχεται από τις δυσκολίες στην προμήθεια πρώτων υλών επίσης από το εξωτερικό, που ώθησαν προς τα πάνω τις τιμές τους τον Μάιο, με τις επιπτώσεις να φαίνονται κυρίως στα τρόφιμα, στοιχείο που έκανε έντονα την εμφάνισή του και στα στοιχεία της Eurostat για τον πληθωρισμό. Μειωμένη ζήτηση για εξαγωγές και αυξημένο κόστος πρώτων υλών δημιουργούν ένα περιβάλλον μιας νέας γενιάς εισαγόμενων προβλημάτων, τα οποία για την ώρα κάνουν την εμφάνισή τους σε πρόδρομους δείκτες, αλλά είναι πιθανό να τους δούμε να γιγαντώνονται το επόμενο διάστημα. Αν προσθέσουμε αυτά που μας έγραψε χθες η Κομισιόν, ότι παραμένουν τα ρυθμιστικά και άλλα εμπόδια στις επιχειρήσεις, που επιπλέον πλήττονται από το υψηλό κόστος ενέργειας (σε ποσοστό 90%), ότι δεν βρίσκουν το προσωπικό που θέλουν, ότι παραμένει περιορισμένη η πρόσβασή τους σε χρηματοδότηση και ότι δεν έχουμε λύσει ακόμα τα προβλήματα επίλυσης δικαστικών διαφορών, αδειοδοτήσεων και μεταβιβάσεων, τότε έχουμε μπροστά μας ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα που φέρει τον τίτλο «μεταρρυθμιστική αδράνεια». Η κατάσταση δεν βρίσκεται ακόμα στη φάση του συναγερμού, «φωνάζει» ωστόσο για τονωτικές ενέσεις. Το να νομίζουμε ότι θα αναπτυσσόμαστε επ’ άπειρον με τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και την πολιτική σταθερότητα ενέχει τον κίνδυνο να ξυπνήσουμε μια μέρα και να μην έχουμε ούτε το Ταμείο Ανάκαμψης ούτε την πολιτική σταθερότητα.
