Με την Πέγκυ γνωριστήκαμε στα γυρίσματα της σειράς Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι του Alpha. Από την πρώτη στιγμή σού δίνει την αίσθηση ενός γλυκού ανθρώπου σαν μέλι!∙ Κάθε της κουβέντα, το χαμόγελο, τα μάτια της που ακτινοβολούν, φανερώνουν μια υπέροχη ψυχή.
Στις ώρες των γυρισμάτων δίνει την ψυχή και το ταλέντο της υποδυόμενη τη Θεοδώρα, τη μητέρα πέντε κοριτσιών σε ένα σπίτι κάτω από τον Όλυμπο, η οποία παλεύει να κρατήσει ισορροπίες, να στηρίξει, να δώσει τη δύναμη που χρειάζονται.
Η Θεοδώρα είναι η πρώτη που δοκιμάζεται μετά την επιλογή του άνδρα της να μη θελήσει βοήθεια για το πρόβλημά του και να πεθάνει. Εκείνη πρέπει να σταθεί βράχος, να γίνει το στήριγμα των πέντε κοριτσιών, να δώσει ψυχή και αγάπη για την πορεία τους.
Η πρώτη μου σκέψη για τη συνέντευξη ήταν να μην ακολουθήσω το μοτίβο των ερωτήσεων, αλλά να αφήσω την Πέγκυ να ξετυλίξει με τον δικό της τρόπο την ενδιαφέρουσα προσωπικότητά της. Να μιλήσει για μικρά και μεγάλα, σημαντικά και ασήμαντα, που όλα μαζί συνθέτουν αυτό που είναι: μια σπουδαία ηθοποιός και μια υπέροχη γυναίκα.
Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι
Στον ρόλο της Θεοδώρας υποδύομαι την απόλυτη μάνα. Είναι μια τεράστια αγκαλιά που προστατεύει, στηρίζει, γίνεται αυστηρή όταν χρειάζεται. Είναι η μάνα γη. Τα παιδιά κάποια στιγμή φεύγουν, εκείνη μένει, περιμένει.
Για μένα είναι σαν το ίδιο το ποτάμι: άλλοτε φουσκώνει και σε παρασύρει, άλλοτε σε δροσίζει και σου χαρίζει ζωή. Είναι δυνατή αλλά και ευαίσθητη, εύθραυστη, τρυφερή. Η σταθερότητα πίσω, ενώ γύρω όλα κινούνται.
Η εποχή του έργου μάς φαίνεται σήμερα αδιανόητη. Εμείς ζούμε με ανέσεις, με φάρμακα, με ασφάλεια. Τότε η ζωή ήταν πιο σκληρή. Και όμως, πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε, γιατί πάντα θα είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι: με σώμα, μυαλό και συναίσθημα. Το ζητούμενο είναι να ζούμε το παρόν μας με όσα μας δίνονται.
Μια εικόνα στον καθρέφτη
Στον καθρέφτη βλέπω δύο όψεις: Την εξωτερική, που μεγαλώνει, αλλάζει, φθείρεται. Και την εσωτερική, που κουβαλά όλες τις εμπειρίες, τις χαρές, τις απογοητεύσεις, τους έρωτες με τη ζωή και τη δουλειά.
Ό,τι αποτύπωμα και να έχει ο καθρέφτης, το εσωτερικό δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Η φύση είναι τόσο, μα τόσο σοφή.
Και το άλλο που βλέπω στον καθρέφτη μου… είναι οι ρωγμές. Και ταυτόχρονα αυτά που έχω κερδίσει. Και αυτά που μου μένουν ακόμα, για να μάχομαι. Όχι αυτά που θέλω να φτάσω εξωτερικά.
Αυτό που θέλω πραγματικά να βιώσω… που το έχω πιο εξιδανικευμένο στο μυαλό μου: έναν εαυτό… που δεν θα με νοιάζει τόσο πολύ η γνώμη των άλλων.
Στέκομαι σε φράσεις
Βλέπω τις ρωγμές μου αλλά και τις νίκες μου. Και έναν εαυτό που θέλω να φτάσει πιο κοντά στην ελευθερία: να νοιάζεται λιγότερο για τη γνώμη των άλλων και περισσότερο για τη δική μου αλήθεια. Να μπορώ να συγχωρώ τα λάθη μου και να συνεχίζω με όσα αγαπώ.
Ένα ταξίδι ζωής
Ταξίδια που ονειρεύομαι; Σε πολιτισμούς εντελώς διαφορετικούς από τον δικό μας: στην Κίνα, στην Αφρική, σε τόπους που μυρίζουν αλλιώς, που βλέπουν αλλιώς τον κόσμο.
Αυτά είναι τα ταξίδια που με ανοίγουν, που μου δείχνουν ένα άλλο παράθυρο στη ζωή. Αλλά, αν μπορούσα να ζητήσω κάτι, θα ήταν ένα ταξίδι όπου το παιδί μου δεν θα βαριέται τόσο πολύ την παρέα μας.
Ένα ενιαίο ταξίδι
Το θέατρο, οι ρόλοι, η ζωή, τα ταξίδια… όλα είναι ένα ενιαίο ταξίδι. Το θέατρο με κρατάει σε εγρήγορση, μου δείχνει ιστορίες του σήμερα και του χθες. Οι ρόλοι που επιλέγω μιλούν για την επικοινωνία, την αγάπη, την πίστη, τις εμμονές μας, την οικογένεια.
Η εικόνα στον καθρέφτη μού λέει ότι το πιο σημαντικό είναι να είμαι αληθινή με τον εαυτό μου. Και τελικά, το μόνο που υπάρχει στ’ αλήθεια είναι το παρόν.
Θέατρο… αγαπημένο
Φέτος, ενώ ήθελα να περιορίσω λίγο τις εμφανίσεις μου, να παίζω μόνο Δευτέρα και Τρίτη, ώστε να έχω περισσότερο χρόνο για μένα, τη Φραντζέσκα και ίσως να κάνω ένα ταξίδι να δω παραστάσεις στο εξωτερικό, προέκυψαν δύο παραγωγές που με γοήτευσαν και δεν μπορούσα να αρνηθώ.
Για μένα το θέατρο είναι πρωταθλητισμός. Απαιτεί το σώμα, τη φωνή, το μυαλό, το νευρικό σύστημα και το συναίσθημα να είναι όλα σε εγρήγορση. Από το πρωί που ξυπνάω μέχρι τη στιγμή που ανεβαίνω στη σκηνή, η προετοιμασία δεν σταματά. Σε ένα γύρισμα μπορείς να ξεκλέψεις λίγο χρόνο· στο θέατρο ποτέ. Δεν υπάρχει αρρώστια, δεν υπάρχει διακοπή. Το κοινό έχει ήδη κλείσει τη βραδιά του για σένα. Είναι ένα τεράστιο κόστος, αλλά το έχω επιλέξει επειδή αγαπάω βαθιά αυτό που κάνω.
Σε βλέπω – Μικρό Παλλάς
Η πρώτη παράσταση είναι το έργο Σε βλέπω, σε σκηνοθεσία της Βίκυς Βολιώτη, με την ίδια και τον Θοδωρή Αθερίδη. Ένα έργο τρυφερό και ευαίσθητο, που συνδυάζει το κωμικό με το δραματικό.
Μιλάει για τη δυσκολία της επικοινωνίας σήμερα, για το πώς οι άνθρωποι κλείνονται στο καβούκι τους και απομακρύνονται από τη ζωή. Όλα αυτά αποκαλύπτονται μέσα από τη σχέση μιας σερβιτόρας και ενός πελάτη που γίνονται φίλοι. Είναι αληθινό, σύγχρονο και αφορά όλους μας.
Ολική, άμεση, συλλογική, επικείμενη, επίγεια σωτηρία – Χώρος ΦΙΑΤ
Η δεύτερη παράσταση ήρθε απρόσμενα. Ο Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος μου πρότεινε ένα έργο του Κράουτς, ενός συγγραφέα γνωστού για τις διαδραστικές του παραστάσεις, όπου το κοινό γίνεται μέρος της ιστορίας.
Το έργο εξετάζει πώς οι άνθρωποι ομαδοποιούνται γύρω από ιδεολογίες, θρησκείες ή πολιτικές πεποιθήσεις, φτάνοντας συχνά σε ακρότητες. Η ιστορία τοποθετείται σε μια αίρεση κι εγώ υποδύομαι μια μητέρα που παλεύει να σώσει την κόρη της.
Η παράσταση δεν παίζεται σε κλασικό θέατρο, αλλά σε έναν βιομηχανικό χώρο στο Κουκάκι, που ταιριάζει απόλυτα με το ύφος του έργου. Εκεί το κοινό γίνεται ο «τέταρτος ηθοποιός», με απόλυτη αλληλεπίδραση.
Κοινή πορεία
Δύο παραστάσεις λοιπόν, δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι:
Η μία μιλάει για την τρυφερή ανθρώπινη επαφή. Η άλλη για τη μαζικότητα, την ιδεολογία και την απώλεια της ατομικότητας.
Το ανατρεπτικό και επίκαιρο έργο του Βρετανού Tιμ Κράουτς παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου και πρωτότυπη μουσική του Jeph Vanger, στον νέο θεατρικό Χώρο ΦΙΑΤ, σε μια ιδιαίτερη, διαδραστική θεατρική συνθήκη. Πρωταγωνιστούν η Πέγκυ Τρικαλιώτη και η Νοεμή Βασιλειάδου, και σε διπλή διανομή ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και ο Γιώργος Βαλαής. Πρεμιέρα 1 Νοεμβρίου.
Το σύγχρονο έργο Σε βλέπω (The Counter) της Αμερικανίδας Meghan Kennedy παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία της Βίκυς Βολιώτη στο θέατρο Μικρό Παλλάς από τις 14 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Σκηνοθεσία: Βίκυ Βολιώτη. Πρωταγωνιστούν: Θοδωρής Αθερίδης, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Βίκυ Βολιώτη.
