Η αγάπη του για τη θεατρική γραφή αποτυπώθηκε αρχικά στη «Χρυσόμυγα», που ταξίδεψε το 2000 στο Λονδίνο και παρουσιάστηκε στο ιστορικό θέατρο Old Vic, έχοντας ήδη ντυθεί μουσικά από τον Γιώργο Κουμεντάκη. Εκτοτε ακολούθησαν παραστάσεις, πολλές από τις οποίες συνδυάζουν την ιστορία με τη μυθοπλασία, όπως «Η μεγάλη κυρά της Τραπεζούντας», «Τουλούζ Λωτρέκ, η φαντασία της αμαρτίας», αλλά και το πιο πρόσφατο «Το κάλεσμα στον Προμηθέα».
Σε αυτή τη διαδρομή, που συνδυάζει ιστορικές μορφές με μυθοπλασία, ο Χριστόφορος Χριστοφής καταπιάνεται τώρα με τον Ιωσήφ Στάλιν, στην παράσταση «Ο Τύραννος και η κόρη», που ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Το νέο έργο εστιάζει στον δικτάτορα της Σοβιετικής Ενωσης και είναι περισσότερο μια προσωπική κατάθεση του συγγραφέα. «Επέλεξα να ασχοληθώ με μια λιγότερη γνωστή πλευρά της ιστορίας και να φέρω στη σκηνή τη μορφή ενός δικτάτορα μέσα από τα μάτια της κόρης του, Σβετλάνα, αλλά και των ανθρώπων που βρίσκονταν γύρω του, όπως ήταν ο συγγραφέας Ιλιά Ερενμπουργκ», λέει ο κ. Χριστοφής για την παράσταση στην οποία υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία.
Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να αποδώσει με μαύρο χιούμορ και σαρκασμό την εμμονική σχέση του Στάλιν, τον οποίο υποδύεται ο Δημήτρης Πιατάς, με τη μοναδική του κόρη, Σβετλάνα Αλιλούγεβα, συνδυαστικά με προσωπικές του μνήμες. «Ο πατέρας μου ήταν ένα παιδί του πολέμου, μαρξιστής και άθρησκος. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, ξέρετε, αν και δεν το ομολόγησαν ποτέ απόλυτα, ήταν κρυφά θαυμαστές του Στάλιν», λέει ο κ. Χριστοφής και συνεχίζει: «Στο σπίτι μας μπαινόβγαιναν άνθρωποι των γραμμάτων και αρκετά πολιτικοποιημένοι. Ως παιδί άκουγα διάφορες ιστορίες για την τριανδρία Στάλιν, Λένιν και Τρότσκι, χτίζοντας στο μυαλό μου τις δικές μου εικόνες. Τη στιγμή που η μητέρα μου δεν πήγαινε καθόλου τις παρέες του, εγώ σαν μικρό αγόρι τότε ήθελα να ταυτιστώ τόσο μαζί του».
Στο έργο παρεμβάλλονται στοιχεία από τη ζωή της Σβετλάνα Αλιλούγεβα –την οποία ενσαρκώνει η Μαρία Παπαφωτίου–, που μετά τον θάνατο του Στάλιν αυτομόλησε στην Αμερική. «Ο χαρακτήρας της Σβετλάνα είναι από αυτούς που ρίχνουν φως πάνω σε πολλές από τις ιδιορρυθμίες του Στάλιν. Ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η χαρά του δραματουργού», λέει γελώντας ο σκηνοθέτης.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της παράστασης, την οποία θα συνοδεύσει η εμβληματική μουσική του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, είναι η Λιόλκα, η φανταστική φίλη που ο Στάλιν είχε φτιάξει για τη Σβετλάνα. «Η Λιόλκα, την οποία υποδύεται η Τζωρτζίνα Δαλιάνη, παίρνει για πρώτη φορά σάρκα και οστά. Πρόκειται, όπως διαβάζουμε σε βιογραφίες, για μια επινόηση του ιδιόρρυθμου πατέρα, προκειμένου η κόρη του να έχει παρέα, την οποία ο ίδιος να εγκρίνει». Η παράσταση ανεβαίνει με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, ο οποίος λογοκρίθηκε από το καθεστώς. «Συγγραφείς όπως ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ και καλλιτέχνες όπως ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς υπήρξαν εμβληματικές μορφές ακόμη και κατά τη διάρκεια δικτατοριών. Σήμερα, αντίστοιχου επιπέδου προσωπικότητες δεν είναι πρωταγωνιστές, όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί δεν “πουλάνε”. Οι influencers είναι αυτοί που τραβούν τα βλέμματα της κοινωνίας», καταλήγει.
«Ο Τύραννος και η κόρη», 13-16/11, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
