Η χελώνα περιγράφει στη μικρή Αλίκη το δικό της σχολείο. «Βρισκόταν στον πάτο της θάλασσας. Είχαμε μια καταπληκτική δασκάλα, μια γριά χελώνα της ξηράς. Είχαμε εξαιρετικά μαθήματα: Αρχαία Ελληνική Φιλοδοξία, Νέα Ελληνική Κυκλοθυμία, Αρχαία και Σύγχρονη Υστερία. Κι έπειτα τις πράξεις: αφανισμός και διαίρεση, εκφοβισμός και διαίρεση, διχασμός και διαίρεση, εξευτελισμός και διαίρεση, και τέλος απώθηση και γραφή». Οταν η Αλίκη απορεί και ρωτάει γιατί αυτό το περίεργο πρόγραμμα, η χελώνα της απαντάει: «Τι γιατί; Γι’ αυτό το λένε σχολείο, επειδή σχολάς». Το σχόλιο για το εκπαιδευτικό σύστημα είναι προφανές, αλλά υπάρχουν και υπέροχα μαθήματα. Δείτε πόσο ενθουσιασμένη διηγείται η χελώνα την… ενδέκατη ημέρα του σχολείου της: «Είχαμε το αγαπημένο μου μάθημα, είχαμε χορό», λέει και της μιλάει για τον παρτενέρ της στον χορό, τον αστακό· αυτόν που η Αλίκη έχει δει τους ανθρώπους να τρώνε. «Ετσι τον έχασα», λέει η χελώνα με πικρία για τον φίλο της που τώρα της λείπει. «Δεν ξέρεις τι όμορφο πράγμα που είναι οι καντρίλιες των αστακών. Πρώτα φτιάχνονται δύο σειρές κατά μήκος της παραλίας, φώκιες, χελώνες, τσούχτρες, και ούτω καθεξής, μετά αφού καθαρίσεις το μέρος από τις μέδουσες προχωρείς δύο βήματα, παίρνεις αγκαλιά έναν αστακό, και μετά πετάς τον αστακό όσο πιο μακριά μπορείς μέσα στη θάλασσα, κολυμπάς πίσω του, κάνεις μια τούμπα, βγαίνεις στη στεριά, και πάλι από την αρχή. Θα μπεις ή όχι;».
Πόσο υπέροχο κάλεσμα σε ένα παιδί να μπει στη χώρα των θαυμάτων. Τις «Περιπέτειες της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων» παρουσιάζει η Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, που τη φετινή θεατρική περίοδο στεγάζεται στο ιστορικό Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας».
Μια βαρετή, ηλιόλουστη, καλοκαιρινή μέρα, από αυτές που οι μεγάλοι όλο μιλούν μεταξύ τους, ένα μικρό κορίτσι, η Αλίκη, κάθεται δίπλα στο ποτάμι. Η Αλίκη θα κλείσει για λίγο τα μάτια της και θα ταξιδέψει μακριά, σε μια βαθιά κουνελότρυπα κάτω από τη γη. Τολμάει να μπει στο άγνωστο, ακριβώς όπως κάθε παιδί, ενώ μεγαλώνει. Ετσι θα βρεθεί στη χώρα των θαυμάτων. Εκεί, η λογική των «μεγάλων» δεν θα ισχύει πια. Τα ζώα θα μιλούν με λέξεις, τα σώματα και τα σχήματα θα αλλάζουν συνεχώς, τα δάκρυα θα γίνονται λίμνη για να κολυμπήσεις και να παίξεις, οι τρελοί θα μιλούν αστεία-σοφά, οι λογικοί αστεία-παράλογα, οι βασιλιάδες και οι βασίλισσες θα τσαλακωθούν σαν χάρτινες φιγούρες.
«Το κείμενο όντως είναι και για μεγάλους. Αλλά έχει και κάτι που είναι κοντά στο παιδί. Εχει τη λογική του ονείρου, στο οποίο μπορεί να βουτήξει ένα παιδί. Και αυτό τα παιδιά το κάνουν ευκολότερα σε σχέση με έναν μεγάλο που “πάει” στο όνειρο εγκεφαλικά», παρατηρεί μιλώντας στην «Κ» η Γεωργία Μαυραγάνη που έχει κάνει μια ανατρεπτική διασκευή και σκηνοθεσία στο κλασικό αριστούργημα του Λιούις Κάρολ «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων».
«Προσπάθησα να ακολουθήσω την ιδέα ότι η Αλίκη βρίσκεται συνέχεια σε έναν κόσμο παράλογο, που μοιάζει με τον κόσμο των ενηλίκων, και μέσα στον οποίο το παιδί πλήττει. Από την άλλη στην παράσταση δεν αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως μικρά, στα οποία πρέπει να έχουμε μια γλυκανάλατη συμπεριφορά. Να ξέρετε ότι αυτό δημιουργεί απόσταση στα παιδιά», λέει η κ. Μαυραγάνη, που είναι και δασκάλα – επί χρόνια εργάστηκε σε δημόσια δημοτικά σχολεία.
«Το κείμενο (…) έχει τη λογική του ονείρου, στο οποίο μπορεί να βουτήξει ένα παιδί. Και αυτό τα παιδιά το κάνουν ευκολότερα σε σχέση με έναν μεγάλο που “πάει” στο όνειρο εγκεφαλικά», λέει η σκηνοθέτις Γεωργία Μαυραγάνη.
Η Γεωργία Μαυραγάνη είναι γνωστή για το θέατρο συνόλου, προτάσσοντας το συλλογικό πρόσωπο της ομάδας. Σε αυτή την παράσταση η σκηνοθέτις, εκτός από σταθερούς συνεργάτες της, έχει τη Λένα Πλάτωνος, που έγραψε την πρωτότυπη μουσική και ποίηση για τα τραγούδια της παράστασης. «Της είπα την ιδέα μου για το ανέβασμα και την έκανε άμεσα δική της. Ενιωσα τη συνεργασία με τη Λένα Πλάτωνος ως μια συνάντηση με την τέχνη. Η μουσική βγαίνει από τους πόρους του δέρματός της», λέει η σκηνοθέτις μιλώντας για τη σπουδαία Ελληνίδα μουσικό.
«Θα χαρώ πολύ εάν τα παιδιά, αλλά και οι γονείς τους, που είναι συνεχώς απορροφημένα από τα τάμπλετ, τα κινητά, τα σόσιαλ μίντια, απολαύσουν τον θεατρικό τρόπο. Αυτή είναι η μάχη που πρέπει να δώσει το θέατρο. Το θέατρο εμπεριέχει την ανθρώπινη επαφή. Και εγώ αναζητώ συνέχεια την εγγύτητα. Αυτό είναι όλο και πιο δύσκολο, καθώς τα πράγματα στη ζωή μας γίνονται όλο και πιο κυνικά».
Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», Κυριακή, στις 11.30 π.μ. και 3 μ.μ.
