Μέσα σε ένα παλιό κατάστημα με είδη πλεξίματος, με ράφια που σκονίζονται από χρόνια αχρηστίας και κουτιά γεμάτα ξεθωριασμένα νήματα, δύο ηλικιωμένοι γελούν, τσακώνονται και πολλές φορές σιωπούν, παραμένοντας βυθισμένοι στις σκέψεις τους. Αυτός είναι ο σκηνικός χώρος της παράστασης «Εκ τοις κοιλίας μητρός μου», σε σκηνοθεσία του Βαρνάβα Κυριαζή, η οποία έρχεται στην Αθήνα και ανοίγει την αυλαία της Εβδομάδας Κυπριακού Θεάτρου, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Το έργο, που υπογράφει ο Κώστας Μαννούρης και παρουσιάζεται από το Σατιρικό Θέατρο της Κύπρου, ξεδιπλώνει την ιστορία δύο δίδυμων αδελφών, άνω των 80 ετών, που έζησαν από την πρώτη τους πνοή μέχρι και τα βαθιά γεράματα με την αποκλειστική συντροφιά ο ένας του άλλου. Και πάντα υπό το επίμονο και αυστηρό βλέμμα του μακαρίτη πατέρα τους, του οποίου το πορτρέτο δεσπόζει για δεκαετίες μέσα στη μικρή αυτή επιχείρηση, σαν να τους επιτηρεί ακόμη.
«Το κατάστημα, το οποίο είναι κληροδοτημένο από τον πατέρα, βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους φθοράς. Ποιος θα πάει να αγοράσει μαλλί για να πλέξει σήμερα; Οι δυο τους ζουν σε μια σύγχρονη εποχή, αλλά στην πλάτη τους είναι πρσκολλημένο το παρελθόν, από το οποίο δεν λένε να ξεφύγουν», λέει η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, μία από τις εμβληματικές μορφές του ελληνικού και κυπριακού θεάτρου, η οποία συμπρωταγωνιστεί στην παράσταση με τον Βαρνάβα Κυριαζή. Η ίδια μας εξηγεί ότι πρόκειται για μια σχέση έντονης αλληλεξάρτησης, με τον χρόνο να αγγίζει τους ήρωες μόνο εξωτερικά, καθώς «η ψυχή τους παρέμεινε εγκλωβισμένη σε έναν χώρο που έγινε τάφος των επιθυμιών τους και σε μία συνθήκη που δεν άφησε περιθώρια για μοναξιά, αλλά ούτε για ελευθερία».
Οσο η πλοκή προχωράει, η φαινομενική ηρεμία αρχίζει να ραγίζει, μας λέει η ηθοποιός. Κάτω από τις καθημερινές κινήσεις και τις επαναλαμβανόμενες συνήθειες, αναδύονται μυστικά που κρατήθηκαν σιωπηλά για δεκαετίες, με μεγάλες αποκαλύψεις να βγαίνουν στο φως όχι με θόρυβο, αλλά με μία εσωτερική ένταση που χτίζεται σταδιακά. Τότε είναι που η παράσταση μετατρέπεται σε ψυχολογικό θρίλερ, με τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη να θεωρεί ότι το πιο τρομακτικό στοιχείο είναι η ρουτίνα που διατηρούν οι πρωταγωνιστές και από την οποία φοβούνται να ξεφύγουν.
«Οι θεατές, που ξεκίνησαν γελώντας με τις μικρές καθημερινές αψιμαχίες των δύο ηλικιωμένων, βρίσκονται ξαφνικά αντιμέτωποι με μεγάλες αλήθειες, οι οποίες δεν χωρούν σε λόγια», αναφέρει και σημειώνει ότι οι πρώτες ρωγμές, στην ήσυχη φαινομενικά αυτή ζωή αρχίζουν να φαίνονται μετά την πρόταση του χαμηλών τόνων αδελφού να γράψουν την περιουσία τους στην ανιψιά τους.
«Αυτό είναι το σημείο της ρήξης και το γεγονός που πυροδοτεί τη μεγάλη σύγκρουση. Η αντίδραση της εκρηκτικής αδερφής είναι πολύ έντονη και οι λόγοι, οι οποίοι δεν αποκαλύπτονται μέχρι και το τέλος, πολύ σοβαροί», αναφέρει και προσθέτει ότι «πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο γραμμένο με ακρίβεια και βάθος, όπου το γέλιο και τα κωμικά στοιχεία που διατρέχουν όλη την παράσταση, σε πολλά σημεία, μετατρέπονται σε σφίξιμο στο στομάχι».
«Εκ τοις κοιλίας μητρός μου», 10 και 11 Σεπτεμβρίου, Κεντρική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, Κτίριο Τσίλλερ, 9 μ.μ.
