Η πρώτη εικόνα που αντίκριζε κανείς παρέπεμπε στην αισθητική του Μεσοπολέμου και, όπως ανέφερε στο σημείωμά του ο σκηνογράφος και ενδυματολόγος Πάρις Μέξης, στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη. Αυτό τουλάχιστον θύμιζαν τόσο τα στρατιωτικά ρούχα του Ορέστη (Αναστάσης Ροϊλός), που επέστρεφε στις Μυκήνες για να εκδικηθεί τον φόνο του Αγαμέμνονα, όσο και τα φορέματα του Χορού, τον οποίο αποτελούσαν ευπρεπείς «κόρες αρχόντων». Η πύλη του παλατιού είχε επίσης κάτι από τη δεκαετία του ’30, ωστόσο βασικό χαρακτηριστικό της ήταν ότι εμφανιζόταν κυρτή, κλονισμένη, κυριευμένη από την Κλυταιμνήστρα (Ιωάννα Παππά). Η κόρη της η Ηλέκτρα (Λουκία Μιχαλοπούλου), εξαντλημένη από τον πόνο και τον θυμό για τον χαμό του πατέρα της, δεν είχε διάθεση να περάσει το κατώφλι κανενός ανακτόρου, αλλά να εκδικηθεί· και η ματαιότητα όπως και το τίμημα του σκοπού της, έμοιαζε να δίνει τον τόνο στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή που παρουσίασε την Παρασκευή και το Σάββατο στην Επίδαυρο ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Πορεία, Δημήτρης Τάρλοου, στην πρώτη του σκηνοθεσία στο αργολικό θέατρο.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να ανεβάσει κανείς μια κατανοητή παράσταση αρχαίας τραγωδίας χωρίς καλλιτεχνικά ρίσκα. Eνας είναι να μη σκάψει βαθιά στον πυρήνα του έργου, αλλά να ασχοληθεί με τα προφανή διακυβεύματά του, παρουσιάζοντάς τα σαν καινοφανείς αλήθειες, με πομπώδες ύφος. Ενας άλλος είναι να κινηθεί μεν σε ασφαλή μονοπάτια και να μην πειραματιστεί με νέους ορίζοντες, αλλά τουλάχιστον να επιτρέψει στο κείμενο (εν προκειμένω στην έξοχα ποιητική αλλά και γήινη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά) να πει όσα έχει να πει. Κατά τη γνώμη μας, αυτό ήταν το βασικό επίτευγμα της «τίμιας» προσέγγισης του Τάρλοου: το διαρκές και αδικαίωτο πένθος της Ηλέκτρας παρέμενε ευκρινές μέσα από τη συναισθηματική και νευρώδη ερμηνεία της Λουκίας Μιχαλοπούλου, ενώ η σύγκρουση (αλλά και η ομοιότητα στο κομμάτι της επιδίωξης της εκδίκησης ή ακόμα και η άρρητη αλληλοκατανόηση) που χαρακτηρίζει τη σχέση της με τη μητέρα της αναδείχθηκε επαρκώς. Και ας μην έλειψαν κάποιες λίγες επιδαύριες οιμωγές. Και ας έμοιαζαν προφανή σαν οδηγία τα εκδικητικά χτυπήματα που η Ηλέκτρα έριχνε πότε στον αέρα και πότε στον εαυτό της.
Η σκηνή της αναγνώρισης με τον Ορέστη διέθετε συναισθηματική φόρτιση και ήταν μάλλον η καλύτερη του Αναστάση Ροϊλού. Η καταλλαγή που ματαίως πρότεινε στην Ηλέκτρα η αδελφή της, η Χρυσόθεμις, εκφράστηκε καθαρά από τη Γρηγορία Μεθενίτη, ενώ τουλάχιστον τα δίκαια παράπονα της Κλυταιμνήστρας φωτίστηκαν από την κατά τόπους σωματική ερμηνεία της Ιωάννας Παππά. Ο Γιάννης Αναστασάκης ήταν πειστικός στη συγκίνηση που ένιωθε ως Παιδαγωγός, ο Αίγισθος του Νικόλα Παπαγιάννη πέρασε εύκολα από τη μοχθηρία στον φόβο για το επικείμενο τέλος, ενώ ο επίσης σωματικός Πυλάδης (Περικλής Σιούντας) έβαλε και τη δική του σφραγίδα στο «αιματηρό» φινάλε. Ο Χορός έμοιαζε να έχει εξασκήσει κυρίως την κίνησή του (Μαρκέλλα Μανωλιάδη) παρά τη συνομιλία με τα επί σκηνής τεκταινόμενα, ενώ η ζωντανή μουσική του Φώτη Σιώτα είχε ορισμένες συγκινήσεις αλλά και ευκολίες. Νομίζουμε ότι το ίδιο ισχύει για το σύνολο της παράστασης, που δεν προσποιήθηκε κάτι άλλο από ό,τι ήταν και δεν απέκλειε τη συναισθηματική εμπλοκή των 16.000 –και τις δύο ημέρες– και γενικά ευχαριστημένων θεατών.
