Τι απρόοπτο μπορεί να συμβεί σε έναν καλλιτέχνη που βγαίνει σε περιοδεία, και δη ντάλα καλοκαίρι, καταπώς συνηθίζεται στη χώρα μας στη λογική του συνδυασμού δουλειάς με διακοπές, ο οποίος συχνά κατηγορείται ως «αρπαχτή»; Τα σενάρια που φανταστήκαμε ξεκινώντας αυτό το ρεπορτάζ είχαν να κάνουν με θέματα μη οργάνωσης και έλλειψης υποδομών στην αθάνατη ελληνική επαρχία. Φευ!
Οκτώ τραγουδιστές, ηθοποιοί, μουσικοί και σκηνοθέτες στους οποίους απευθυνθήκαμε –όλοι τους εν μέσω θερινών εμφανίσεων αυτή την περίοδο– μας αφηγήθηκαν ιστορίες που περιλαμβάνουν από ξεχασμένες μπριζόλες σε συρτάρια μέχρι εκρήξεις ηφαιστείων. Ναι, η ζωή «στον δρόμο» είναι αγρίως απίθανη, γεμάτη εκπλήξεις και περιστατικά απίστευτα κι όμως ελληνικά. Ή, μήπως, μεξικάνικα; Πάντως, σίγουρα από αυτά που βγάζουν γέλιο, κατά περίπτωση και συγκίνηση.
ΘΑΝΟΣ ΛΕΚΚΑΣ
Η Πάολα, ο γάμος και η γάτα
Στις περιοδείες υπάρχουν τρία πράγματα που πάντα τα φοβόμαστε: τις καιρικές συνθήκες, τα απρόοπτα και τους θορύβους. Ειδικά άμα είσαι σε ανοιχτό θέατρο, δίπλα σε δρόμο, είναι σίγουρο πως θα περάσουν απορριμματοφόρα και ότι θα ακούσεις τραπ, κόρνες ή ανθρώπους να απαντούν στις ατάκες σου.
Το αποκορύφωμα φέτος το ζήσαμε όταν σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο θέατρο όπου παίζαμε γινόταν γάμος και ακούγονταν στη διαπασών Μητροπάνος, Βουγιουκλάκη και Πάολα. Στην ίδια παράσταση, αφού κάπως ησύχασε η μουσική έπειτα από παρακάλια του δημάρχου, μια γάτα άρχισε να περνάει αργά μπροστά από τα σκηνικά, γιατί μάλλον έψαχνε ένα Πόκεμον, σταματώντας κατά διαστήματα για να κοιτάξει το κοινό με αυτό το βλέμμα «δεν καταλαβαίνω τίποτα» που έχουν οι γάτες.
Κάποια στιγμή δεν αντέξαμε, διακόψαμε την παράσταση και βάλαμε όλοι τα γέλια, ηθοποιοί και κοινό. Αρχίσαμε να τη χειροκροτούμε, τίποτα αυτή. Γιατί ήταν γάτα και τη γάτα δεν τη νικάς μέχρι να αποφασίσει η ίδια να πάει αλλού να ψάξει για Πόκεμον.
Ο Θάνος Λέκκας πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μια άλλη Θήβα», που περιοδεύει έως τις 30 Σεπτεμβρίου.
ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑ
Τα πούλμαν της μεγάλης αργοπορίας
«Ιφιγένεια εν Αυλίδι» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, το 2012, με έναν υπέροχο θίασο και μια περιοδεία που έκανε 75 σταθμούς μέσα σε δυόμισι μήνες. Στα μέσα Αυγούστου και μετά από διάφορες περιπέτειες κατευθυνόμαστε από την Τήνο προς το Ξυλόκαστρο, όπου ήταν ο επόμενος σταθμός της περιοδείας μας, έχοντας αρχικά επιβιβαστεί στο «αργό» πλοίο λόγω καιρικών συνθηκών και στη συνέχεια, αφού φθάσαμε στο λιμάνι της Ραφήνας, σε ένα πουλμανάκι που μένει δύο φορές από λάστιχο στην Αττική Οδό. Οταν ο οδηγός συνειδητοποιεί ότι η βλάβη είναι μόνιμη, καλεί έναν συνάδελφό του να φέρει νέο βανάκι, αλλά δεν του δίνει τα σωστά κλειδιά.
Μένουμε στον δρόμο, τη λύση με τα κλειδιά τη δίνει ο Γιάννης Στάνκογλου βρίσκοντας τον οδηγό που έχει φύγει κάνοντας οτοστόπ. Φθάνουμε στο Ξυλόκαστρο καθυστερημένα, με τον κόσμο να περιμένει έξω από το θέατρο. Μέσα στα νεύρα και στην αγωνία λέγονται απ’ όλους στον θίασο πολλά, που τώρα τα λέμε μεταξύ μας και γελάμε – πράγματα που φανερώνουν τους ανθρώπους πίσω από τους μύθους.
Εκείνον τον θίασο, λοιπόν, θα τον ευγνωμονώ για πάντα. Γιατί με έκανε να καταλάβω μια και καλή ότι το θέατρο στην περιοδεία δεν είναι μόνο τέχνη – είναι συντροφικότητα, μοίρασμα και αληθινή ανθρώπινη επαφή.
Η Λένα Παπαληγούρα ερμηνεύει την Αντιγόνη στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, που περιοδεύει έως τις 16 Σεπτεμβρίου.
ΠΕΤΡΟΣ ΚΛΑΜΠΑΝΗΣ
Η έκρηξη του ισλανδικού ηφαιστείου
Το πιο ακραίο πράγμα μού συνέβη το 2010, όταν εξερράγη το ηφαίστειο Εϊγιαφιάτλαγιοκουτλ στην Ισλανδία και παρέλυσε όλο το αεροπορικό σύστημα της Ευρώπης λόγω του τεράστιου σύννεφου τέφρας που σηκώθηκε. Εκείνη την εποχή, με ένα τρίο που είχα τότε, είχα οργανώσει την πρώτη περιοδεία μου στην Ελλάδα, που περιελάμβανε περίπου δέκα συναυλίες.
Είχαμε δουλέψει σκληρά γι’ αυτό το τουρ και έτυχε να ακυρωθεί η πτήση μου, από το Αμστερνταμ όπου βρισκόμουν για την Αθήνα. Ετσι αναγκάστηκα να ταξιδέψω με το τρένο μέχρι το Μπάρι. Από εκεί πήρα το καράβι για την Ηγουμενίτσα όπου κατέληξα να κάνω οτοστόπ, με το κοντραμπάσο επ’ ώμου. Με ανέβασε, ευτυχώς, ένας άνθρωπος σε μια νταλίκα και με πήγε μέχρι τον Βόλο για να πάρω το ΚΤΕΛ και να φθάσω στην Αθήνα.
Ολο αυτό πήρε πάνω από δύο ημέρες, είχε πολλή ταλαιπωρία και παραμένει μέχρι σήμερα το πιο εξωφρενικό «touring experience» που έχω ζήσει.
Ο Πέτρος Κλαμπάνης θα εμφανιστεί στις 21 Σεπτεμβρίου στο Rhodes Jazz Festival.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Ο φωτιστής κοιμήθηκε στη Σαγκάη
Φέτος πήγα για μια περιοδεία 12 ημερών στην Κίνα, γιατί είχα υποσχεθεί στον Μίκη Θεοδωράκη να τον τραγουδήσω στη μόνη χώρα που ο ίδιος θέλησε, αλλά δεν πρόλαβε να επισκεφθεί. Αυτό το εγχείρημα το κάναμε με την Τάνια Τσανακλίδου και 18 άτομα παραγωγή.
Ε, λοιπόν, και στη Σαγκάη και στο Εθνικό Μουσείο του Πεκίνου όπου παίξαμε, το μεσημέρι, ενώ υπήρχαν δεκάδες προβλήματα που έπρεπε να λυθούν και εμείς τρέχαμε έντρομοι, οι Κινέζοι τεχνικοί κάθονταν ατάραχοι στις θέσεις των θεατών μέχρι να τους πάρει ο ύπνος.
Οταν πήγαμε στην πόλη Ναντσάνγκ και άρχισε να συμβαίνει το ίδιο, ένας Ελληνοκινέζος ξεναγός μού εξήγησε ότι ενώ αν τους δώσουμε μια συγκεκριμένη οδηγία είναι ικανοί να κάνουν πράγματα αδιανόητα, αν δεν τους πούμε τι έχουν να κάνουν θα «σβήσουν», σαν τα κινητά που μένουν από μπαταρία.
Τέλος πάντων, ξεκινάει η συναυλία στη Ναντσάνγκ και ενώ ερμήνευα ένα τραγούδι ανοίγουν όλα τα φώτα της πλατείας. Τι συνέβη; Ενας Κινέζος τεχνικός, που ήταν στο ίδιο booth με την ηχολήπτρια και τον φωτιστή μας, μη έχοντας οδηγία για να κάνει κάτι, αποκοιμήθηκε, έφυγε από την καρέκλα που καθόταν προς τα πίσω και άνοιξε, με το κεφάλι του, τον διακόπτη της πλατείας.
Η Μαρία Παπαγεωργίου σήμερα, 9 Αυγούστου, θα εμφανιστεί στον Αρχαιολογικό Χώρο Εμπορειού, στη Χίο.
ΓΙΩΡΓΗΣ ΤΣΟΥΡΗΣ
Χωρίς ρεύμα και με πολλή αβεβαιότητα
Το εγχείρημα του να βγει σε καλοκαιρινή περιοδεία μια παράσταση κλειστού χώρου όπως τα «170 τετραγωνικά» είναι, ούτως ή άλλως, περιπέτεια. Θα ξεχωρίσω, όμως, ένα όμορφο απόγευμα που βρεθήκαμε στη Νέα Μάκρη να παλεύουμε με το «θαύμα» του ηλεκτρικού ρεύματος. Φθάσαμε, λοιπόν, νωρίτερα στον χώρο όπου θα γινόταν η παράσταση, πήραμε παγωτάκι και περιμέναμε με συγκρατημένη σιγουριά.
Ξαφνικά, όμως, αρχίζουν να έρχονται κακά μαντάτα: «Δεν παίρνει ρεύμα η κονσόλα», «πέφτει το ρελέ» και άλλα τέτοια, ανεξήγητα στο δικό μου σύμπαν. Σκοτείνιαζε σιγά σιγά, ο κόσμος είχε πιάσει θέσεις στις κερκίδες και, αντί για φως, επικρατούσε σκοτάδι. Κάνουμε μια ανακοίνωση της «συμφοράς», το κοινό αρχίζει να ανάβει φακούς από κινητά και, ευλόγως, να γκρινιάζει.
Γύρω στις 10 το βράδυ αποφασίζουμε να παίξουμε από άλλη παροχή. Αναψαν κάτι λίγα φώτα σε πρώτη φάση, μετά η παράσταση «έτρεξε» σχεδόν κανονικά. Ηταν η πιο αβέβαιη και η πιο ζωντανή παράσταση του καλοκαιριού μας μέχρι τώρα.
Ο Γιωργής Τσουρής έχει γράψει και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «170 τετραγωνικά», που περιοδεύει έως τις 19 Σεπτεμβρίου.
ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΚΟΥΛΛΗΣ
Η μπίρα και η παρ’ ολίγον σύλληψη
Με καλούν πέρυσι σε ένα φεστιβάλ παιδικού θεάτρου στο Μεξικό, τη Semana de Teatro para Niñas y Niños, να εκπροσωπήσω την Κύπρο με την παράσταση «Bam Boom» που αφηγείται την ιστορία δύο παιδιών τα οποία βρίσκονται σε ένα καταφύγιο και όλους τους ήχους του πολέμου τούς μετατρέπουν σε κάτι άλλο με τη φαντασία τους.
Περπατάμε, λοιπόν, με την ομάδα στην Τιχουάνα και προτείνει μία από τους ηθοποιούς να πιούμε μια μπίρα. Για να μην καθυστερήσουμε, είπα κι εγώ να την πιούμε στο χέρι μέχρι το ξενοδοχείο. Μπαίνουμε σε ένα μαγαζί, παίρνουμε τις μπίρες μας και με το που πάμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, μια γυναίκα αρχίζει να μας κάνει νοήματα σαν τρελή, να μας φωνάζει «no, no, no». Εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα.
Σε πέντε βήματα μάς σταματούν τρεις πάνοπλοι αστυνομικοί, δύο γυναίκες κι ένας άνδρας. Στο Μεξικό απαγορεύεται να πίνεις αλκοόλ σε δημόσιους χώρους και μας ζητούσαν να τους ακολουθήσουμε «για να πάμε στον δικαστή».
Θυμάμαι ακόμη πώς η μια αστυνομικός έπιασε το κουτάκι της μπίρας και το κοιτούσε λες και ήταν το πειστήριο του μεγαλύτερου εγκλήματος. Μετά από καμιά ώρα και χίλια παρακάλια, μας είπαν «φύγετε τώρα». Τους γυρίσαμε την πλάτη, ανοίξαμε το βήμα μας και δεν κοιτάξαμε ούτε στιγμή πίσω.
Η παράσταση του Μάριου Κακουλλή «(Ολα)ν, όσα αφήνουμε < για ένα αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ…» θα επαναληφθεί στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου πάνω στο πλοίο που συνδέει τον Πειραιά με την Αίγινα.
ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ
Μια μπριζόλα ξεχασμένη στο συρτάρι
Φέτος αποφάσισα να κάνω τον «Χάρτη», μια περιοδεία με 60 σταθμούς. Τρεις μουσικοί –ο ντράμερ Σωτήρης Ντούβας, ο πιανίστας Κωστής Χριστοδούλου κι εγώ– μπήκαμε, ουσιαστικά, σε μια βαλίτσα για ένα χρόνο. Είδαμε την Ικαρία του χειμώνα. Νομίζαμε ότι ήμασταν ολομόναχοι σε ένα χωριό με ένα καφενείο. Και ξαφνικά, γύρω στα 700 άτομα από κάθε σημείο του νησιού ήρθαν το βράδυ για το ραντεβού μας. Με ζωγραφιές, με δώρα, με κεράσματα, με ολονύκτιες κουβέντες. Εφυγα κατασυγκινημένος.
Την επόμενη μέρα ζήσαμε μια κωμωδία στα Ιωάννινα. Το απόγευμα ο Κωστής παρήγγειλε μια μπριζόλα από ένα εστιατόριο για να τη φάει το βράδυ, μετά το λάιβ. Την έβαλε, για να μη μυρίσει ο χώρος, σε ένα πιάτο στο συρτάρι του γραφείου, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Το επόμενο μεσημέρι, στην Κοζάνη, θυμήθηκε ότι την είχε ξεχάσει. Σκεφθήκαμε διάφορα ταραντινικά σενάρια.
Το επικρατέστερο ήταν να πάρουμε τηλέφωνο το ξενοδοχείο και να τους ζητήσουμε να μας την ταχυδρομήσουν στην επόμενη πόλη. Δεν το κάναμε, δυστυχώς. Αλλωστε, μας περίμενε η Δράμα. Ή μήπως ήταν η Κέρκυρα;
Η περιοδεία του Φοίβου Δεληβοριά συνεχίζεται έως τον Σεπτέμβριο.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΞΑΦΗΣ
Συνομιλία με το περιβάλλον
Το να είσαι σε περιοδεία έχει μια διάσταση ρομαντική, αυτή του να είσαι α λα Ουίλιαμ Μπάροουζ μόνιμα στον δρόμο, αλλά και μια διάσταση εξαντλητική – σωματικά και πνευματικά.
Στην παράσταση που κάνουμε, την «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη, στην οποία παίζω την Ανδρομάχη, υπάρχει μια σκηνή που λειτουργεί σαν κάποιου είδους παράβαση, όπου το τότε και το τώρα και το πάντα κάπως ενώνονται, μέσα από τα λόγια της ηρωίδας. Μιλάει για την κατάντια της χώρας. Υπάρχει μια παύση πριν από αυτή τη σκηνή που σταματάνε τα πάντα, ήχοι και κινήσεις.
Σε ένα από τα θέατρα στα οποία παίξαμε, που αρκετά από αυτά είναι περικυκλωμένα από δρόμους με κίνηση και φασαρία, με το που συνέβη αυτή η παύση πέρασε ένα από αυτά τα αμάξια που νομίζεις ότι έχουν μια ολόκληρη ντισκοτέκ μέσα τους, με τέρμα τον ήχο σε κάτι σκυλολαϊκοπόπ.
Αφού ακούστηκε, λοιπόν, αυτή η κατάντια της μουσικής, εγώ, έχοντας αφήσει μεγαλύτερη παύση για να ακούσουν αυτό που θα πω όλοι και καθαρά, συνέχισα με το κείμενό μου: «Να! Της Ελλάδος οι τρανοί, αισχροκερδείς, υπάνθρωποι…». Συντονιστήκαμε και συνεννοηθήκαμε – σκηνή και κοίλον.
Η περιοδεία της «Ανδρομάχης» συνεχίζεται έως τις 31 Αυγούστου.
