Χορός

Αυλαία σηκώνει απόψε το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με μία σύνθεση έργων τριών σύγχρονων χορογράφων, που θα παρουσιάσει το Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο – Μπαλέτο της Λωρραίνης. 

Από την Ισιδώρα Ντάνκαν στη Ζουζού Νικολούδη, στο 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας που αρχίζει στις 14 Ιουλίου.

Επιμένοντας σε διεθνή πρότυπα και πρακτικές του χορού, η Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ) έχει πολλάκις αναδειχθεί ως φυτώριο πολυσχιδών καλλιτεχνών με άρτια εκπαίδευση.

Ο «Μεγάλος δαμα­στής» οδηγεί σε μια προσωπική και με τον τρόπο της ολι­στική αφήγηση της ανθρώ­πινης ύπαρξης.

Ανερχόμενους νέους Ελληνες και ξένους καλλιτέχνες, έργα σπουδαίων χορογράφων και ποικιλία εκπαιδευτικών προγραμμάτων θα παρουσιάσει φέτος το 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας που είναι αφιερωμένο στη χορογράφο Ζουζού Νικολούδη.

Ο Ιβάν Βασίλιεφ μιλάει στην «Κ» λίγο προτού εμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 

Πόσο σύγχρονος να είναι ένας Χορός του τέλους της δεκαετίας του 1940; Ή έστω των αρχών της δεκαετίας του 1950; Από το προτεινόμενο πρόγραμμα το 1948 παρουσιάστηκαν οι «Etudes» (Σπουδές) στο Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας. Το 1951 το «The Cage» (Το Κλουβί) από το New York City Ballet. Για εμάς τους παλιούς και τα δύο αποτελούν, πια, «κλασικό», ή νεοκλασικό αν προτιμάτε ρεπερτόριο. 

«Φρέσκες» ιδέες, διαχρονικά ερωτήματα, κοινωνικές αλληγορίες και σκηνικοί πειραματισμοί: Αυτό το Σαββατοκύριακο, η νέα γενιά χορογράφων «καταλαμβάνει» για άλλη μια φορά χώρους εντός και εκτός της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Αν και δεν ήταν η πρώτη, το Ολλανδικό Χοροθέατρο (NDT) άρχισε να με απογοητεύει ήδη από την αποχώρηση του Γίρζι Κύλιαν από τη διεύθυνση και τη μόνιμη ‘υποχρεωτική παρουσίαση’ ως RC (Resident Choreographer) νέων χορογραφιών του.

Η χορογραφία του Αντώνη Φωνιαδάκη αναζητεί εκ νέου τα όρια του σώματος.

Στη Μενάνδρου, όπου η Μαρία Γοργία στεγάζει την ομάδα της, παρουσιάζει «Το Μονόπετρο του Πύργου».