Καθημερινή γύρω στις 10 το βράδυ. Σε γνωστό καφέ – μπαρ του κέντρου, μια παρέα πίνει το ποτό της. Σταδιακά έρχονται κι άλλοι. Δυο, τρεις, τέσσερις φίλοι, η παρέα μεγαλώνει, γέλια και φωνές, βαβούρα στο μικρό στενό με τις πολυκατοικίες, οι καρέκλες απλώνονται, σχεδόν κλείνουν το στενό πεζοδρόμιο. Για να περάσει κανείς πρέπει να κάνει ζιγκ ζαγκ, δεν συζητάμε φυσικά για καρότσι μωρού, ούτε για αναπηρικό αμαξίδιο. Ακόμη κι ο σερβιτόρος δυσανασχετεί. «Θα φτάσουμε απέναντι σε λίγο», τους λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά κανείς δεν φαίνεται να συγκινείται.
Η εικόνα που περιγράφουμε δεν είναι ξένη στους περισσότερους. Οσοι περπατούν στο κέντρο και στις γειτονιές της Αθήνας γνωρίζουν πώς είναι η κατάσταση. Καφέ κι άλλα καφέ, κάθε γωνία και καφέ, μπαρ, φαγάδικα, τραπεζάκια και καρέκλες παντού, εξωτερικές ομπρέλες και σόμπες για τις ψυχρές νύχτες, όλα αραδιασμένα και απλωμένα, συχνά χωρίς καμία αίσθηση του δημόσιου χώρου, χωρίς κανένα σεβασμό σε όσους ζουν, εργάζονται, κινούνται στην πόλη. Ακόμη και τα πιο μικρά πεζοδρόμια στενεύουν κι άλλο, εις βάρος φυσικά των πολιτών.
Ο ξένος επισκέπτης των λίγων ημερών ενθουσιάζεται με τα αθηναϊκά vibes. Ωστόσο, όσοι ζούμε εδώ βιώνουμε μια διαφορετική, σκληρή και εξαντλητική καθημερινότητα.
Η μεταπανδημική τουριστική έκρηξη, οι μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα τελευταία χρόνια προκειμένου να αξιοποιήσουν το momentum, και φυσικά η γνωστή αναρχία, τα χιλιάδες αυτοκίνητα και δίκυκλα, η «φυλή» που παρκάρει οπουδήποτε, η διαρκής ηχορρύπανση, τα σκουπίδια, οι κακοτεχνίες, οι σπασμένες πλάκες, τα διαλυμένα πεζοδρόμια, τα κάθε λογής εμπόδια, έχουν κάνει την Αθήνα μια δύσκολη, αφιλόξενη, ανυπόφορη πόλη.
Ο ξένος επισκέπτης των λίγων ημερών φεύγει με την εντύπωση μιας ζωντανής μητρόπολης, ενθουσιάζεται με τα αθηναϊκά vibes. «Η ελληνική πρωτεύουσα δεν είναι ποτέ βαρετή και είναι μια από τις λίγες πόλεις της Ευρώπης που πραγματικά έχει ζωή 24 ώρες», έγραφε πρόσφατα το περιοδικό Monocle, εκθειάζοντας τη νυχτερινή ζωή που προσφέρει. Ωστόσο, όσοι ζούμε εδώ βιώνουμε μια διαφορετική, σκληρή και εξαντλητική καθημερινότητα.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η ψυχική μας διάθεση αντανακλάται στις πόλεις, όμως όσο καλή ή ρομαντική διάθεση και να υπάρχει, η Αθήνα πλέον έχει μεγάλες αντικειμενικές δυσκολίες και κυνισμό, απαιτεί μεγάλη ενέργεια, να είναι κανείς οπλισμένος με ψυχραιμία και υπομονή. Μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση; Με μεγάλες παρεμβάσεις και αποφασιστικά μέτρα, αρκετά πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Ομως, απαιτείται και αλλαγή κουλτούρας απ’ όσους ζούμε στην πόλη. Να αδιαφορούμε λιγότερο, να νοιαζόμαστε περισσότερο. Κι αυτό είναι ίσως πιο δύσκολο από τα μεγάλα έργα για την Αθήνα.
