Μια μάχη μετά την άλλη
ΣΑΤΙΡΑ (2025), 161΄
Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Αντερσον
Ερμηνείες: Λεονάρντο ντι Κάπριο, Σον Πεν, Μπενίσιο ντελ Τόρο
Τέσσερα χρόνια μετά την «Πίτσα γλυκόριζα», ο Πολ Τόμας Αντερσον επιστρέφει με ένα σπουδαίο φιλμ που διατηρεί την ανθρωπιά του, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να προσεγγίσει-σχολιάσει μερικά από τα σοβαρότερα ζητήματα της εποχής μας.
Μια ομάδα ακροαριστερών ακτιβιστών, με επικεφαλής την ασυγκράτητη Περφίντια (Τεγιάνα Τέιλορ) και τον εξπέρ των εκρηκτικών Μπομπ (Λεονάρντο ντι Κάπριο), επιτίθεται σε ένα κέντρο κράτησης μεταναστών και τους απελευθερώνει.
Εκείνο το βράδυ ξεκινά μια βεντέτα, αλλά και ένα αλλόκοτο ερωτικό τρίγωνο, με τον μιλιταριστή διοικητή του στρατοπέδου, συνταγματάρχη Λόκτζο (Σον Πεν). Δεκαέξι χρόνια αργότερα, ο ίδιος θα επιστρέψει για να κυνηγήσει τη νεαρή κόρη του ζευγαριού, κινητοποιώντας τους παλιούς επαναστατημένους προκειμένου να τη σώσουν.
Οποιαδήποτε παράθεση της πλοκής είναι ελλιπής για να περιγράψει το σενάριο του Αντερσον, ο οποίος διασκευάζει (πολύ) ελεύθερα το μυθιστόρημα «Vineland» του Τόμας Πίντσον. Φαινομενικά απλή στην πρώτη της ανάγνωση, η οποία έχει βασικά να κάνει με την καταιγιστική δράση, η ταινία του αποκτά περισσότερα επίπεδα όταν κάποιος αρχίσει να «σκάβει» κάτω από την επιφάνεια.
Βασικό σημείο εδώ είναι ο διχασμός που ταλαιπωρεί –και σήμερα είναι ίσως πιο αισθητός από ποτέ– την αμερικανική κοινωνία. Η στάση του φιλμ ωστόσο δεν είναι διδακτική, ούτε καν πληροφοριακή· αντιθέτως, χρησιμοποιεί ευφυώς τους μηχανισμούς της σάτιρας και του παραλόγου ώστε να μιλήσει για μια κατάσταση αντίστοιχα παρανοϊκή.
Από την άλλη, ο Αντερσον δεν ξεχνάει ότι μέσα στα δίχτυα της Ιστορίας και των κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων ζουν άνθρωποι: ένας πατέρας (Ντι Κάπριο) που θα κάνει τα πάντα για την κόρη του, ένας δάσκαλος καράτε (Μπενίσιο ντελ Τόρο) που θα ρισκάρει για να τον βοηθήσει, ακόμη και ο «κακός» της υπόθεσης (Πεν), ο οποίος κόντρα σε κάθε λογική, αποκτά ερωτική εμμονή με την ορκισμένη εχθρό του.
«Ισως τελικά να μη διαφέρουμε και τόσο πολύ μεταξύ μας», τολμάει να υπαινιχθεί ο Αντερσον, δίχως πάντως διάθεση να «ξεπλύνει» τα αμαρτήματα κανενός. Αντιθέτως, η ταινία του σατιρίζει ανελέητα σημερινές και διαχρονικές καταστάσεις, θέτει ερωτήματα, προειδοποιεί.
«Νευρικό» σκορ
Στο πρώτο πλάνο βέβαια, όπως είπαμε, παραμένουν η δράση και ο ρυθμός, που δίνει το «νευρικό» μουσικό σκορ, καταφέρνοντας να εξαλείψει σχεδόν το φορτίο της δυομισάωρης διάρκειας. Μαζί και οι εξαιρετικές ερμηνείες των Ντι Κάπριο, Πεν, κουρδισμένες και αυτές σε έναν παρανοϊκό τόνο, ο οποίος μοιάζει όλο και πιο τρομακτικά οικείος.
