Αν κάποιος βρισκόταν ανάμεσα στους επιβάτες που περίμεναν να επιβιβαστούν, την περασμένη Δευτέρα, στο φέρι-μποτ Καβάλα – Θάσος, το πιθανότερο είναι ότι θα σκεφτόταν πώς να βρει μια άνετη θέση, δεδομένης της πολυκοσμίας που επικρατεί τον Αύγουστο. Κανείς μάλλον δεν περίμενε ότι το ταξίδι αυτό θα μετατρεπόταν σε μια εν πλω θεατρική εμπειρία, την οποία θα βίωνε μέχρι και την αποβίβασή του.
Η παράσταση του Μάριου Κακουλλή, «(Ολα)ν όσα αφήνουμε πίσω < για ένα αύριο που δε θα έρθει ποτέ», που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του 68ου Φεστιβάλ Φιλίππων, αντλεί έμπνευση από τα λόγια του εμβληματικού συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου, στον οποίο είναι φέτος αφιερωμένο το φεστιβάλ, για να φωτίσει τις ιστορίες πέντε ανθρώπων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο πλοίο της γραμμής.
«Το κείμενο, που υπογράφει η Ερι Κύργια, προέκυψε με βάση τον χώρο. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την επιλογή του τίτλου, η οποία προέρχεται από το έργο του Μίσσιου (“Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε”). Η φράση αυτή είναι η κινητήριος δύναμη και γέννησε την εμπειρία της παράστασης, η οποία δεν μιλάει για τη ζωή του συγγραφέα, αλλά για τη ζωή σημερινών ανθρώπων, οι οποίοι έχουν μείνει παγιδευμένοι στα όνειρά τους και στις επιθυμίες τους. Είναι ένα έργο για το ανεκπλήρωτο», εξηγεί ο κ. Κακουλλής και συμπληρώνει ότι οι ιστορίες αυτές ξεκινούν από μία πιο προσωπική αφήγηση και καταλήγουν σε κάτι ευρύ και κοινωνικό, με το κοινό να περιηγείται σε όλους τους χώρους του πλοίου.
Οπως συνέβη και τον χειμώνα με το επιτυχημένο «Inferno 608», την παράσταση που πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα αστικό λεωφορείο, το οποίο ξεκινάει από το Γαλάτσι και καταλήγει στου Ζωγράφου, ο σκηνοθέτης παίζει ξανά με την έννοια της μετακίνησης, όχι απλώς ως έννοια κυριολεκτική, αλλά και ως υπαρξιακή. «Και οι δύο παραστάσεις μιλούν για το “ταξίδι” και πράγματι υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους. Πέρα από την εμπειρία του πραγματικού ταξιδιού, εδώ μιλάμε και για ένα ταξίδι αυτογνωσίας – μία προς τα μέσα μας διαδρομή όπου εντέλει δεν κοιτάς μόνο προς τον προορισμό αλλά προς τον εαυτό σου», αναφέρει ο σκηνοθέτης.
Το έργο αντλεί έμπνευση από τα λόγια του Χρόνη Μίσσιου, για να φωτίσει τις ιστορίες πέντε ανθρώπων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο πλοίο της γραμμής.
Χαρακτηριστικό της δουλειάς τού κυπριακής καταγωγής δημιουργού φαίνεται να είναι το γεγονός ότι τα έργα του δεν διαμορφώνονται μόνο στις πρόβες, αλλά κυρίως την ώρα της παράστασης. «Πέρα από τους ηθοποιούς και το κοινό, που συμμετέχει ενεργά κατά την περιπλάνησή του στο πλοίο, σημαντικό ρόλο παίζει τόσο το πλήρωμα όσο και η φύση. Οι γλάροι, η αλμύρα, η υγρασία, το ηλιοβασίλεμα είναι στοιχεία τα οποία συντελούν στη δραματουργία της παράστασης, στήνοντας το κατάλληλο σκηνικό», σημειώνει.
Οπως εξομολογείται, η μεγαλύτερη πρόκληση και αγωνία είχε να κάνει με το ποια θα ήταν η αντίδραση του κοινού, διότι ο θίασος καθ’ όλη τη διάρκεια των 70 λεπτών της διαδρομής ζητάει από τους επιβάτες, πέρα από το να μετακινούνται, να πάρουν μέρος και σε ένα παιχνίδι-έκπληξη της παράστασης. «Πετύχαμε τη διάδραση που θέλαμε και η παράσταση κύλησε ομαλά. Το να μην ξέρεις όμως πώς θα πάνε τα πράγματα είναι επίσης κομμάτι της εμπειρίας, με το ρίσκο να αποτελεί συστατικό στοιχείο των παραστάσεών μας», καταλήγει.
Απόψε μπορεί να είναι το τελευταίο τους δρομολόγιο στο φέρι-μποτ Θάσου – Καβάλας, αλλά το ταξίδι της παράστασης θα συνεχιστεί στην Αθήνα, στο πλοίο της γραμμής Πειραιά – Αίγινας, σε μια νέα συνεργασία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου.
«(Ολα)ν όσα αφήνουμε πίσω < για ένα αύριο που δε θα έρθει ποτέ», 7 Αυγούστου, δρομολόγιο 18.00.
