Ξάφνιασε το πρόγραμμα για το 2025-2026 του Εθνικού Θεάτρου της φρέσκιας καλλιτεχνικής διευθύντριάς του Αργυρώς Χιώτη. Το στοιχείο της έκπληξης δεν βρίσκεται μόνο στα έργα που θα ανεβούν με Eλληνες συντελεστές, όπως για παράδειγμα το «COW/DEER» των Κέιτ Μίτσελ, Νίνα Σιγκάλ και Μελάνι Γουίλσον, μια διεθνής συμπαραγωγή με το Royal Court Theatre του Λονδίνου. Eνα κουαρτέτο Ελλήνων ερμηνευτών και μουσικών θα ζωντανέψει μόνο με ήχο, χωρίς λόγια, τις ζωές δύο ζώων, μιας αγελάδας κι ενός ελαφιού. Ή το «KONTAKTHOF» της Πίνα Μπάους, ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της θρυλικής χορογράφου, το οποίο θα παρουσιαστεί σε σύμπραξη με το Pina Bausch Foundation, 37 χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, το 1988. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που το Εθνικό κάνει διεθνείς συμπαραγωγές με διάσημους καλλιτέχνες στο χειμερινό πρόγραμμά του – θυμίζω την «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον, σε συμπαραγωγή με το Piccolo Teatro του Μιλάνου – Teatro di Europa, τη θεατρική περίοδο 2012-2013.
Η ιδιαιτερότητα του προγράμματος βρίσκεται στις δράσεις που πλαισιώνουν τις παραστάσεις. Η Χιώτη σκέφτηκε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Με αφορμή τις θεματικές που προκύπτουν κάθε μήνα από τις παραστάσεις του καλλιτεχνικού προγράμματος (φιλοσοφία, φύση και κλιματική αλλαγή, άνθρωπος και εξουσία κ.ά.), διακεκριμένοι επιστήμονες θα συναντούν το πρώτο Σαββατοκύριακο κάθε μήνα σημαντικούς καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή. Παράλληλα, κάθε τελευταίο Σαββατοκύριακο του μήνα ένας θεατρικός συγγραφέας θα μοιράζεται απόσπασμα από νέο έργο που γράφει. Στη συνέχεια, το απόσπασμα θα παρουσιάζεται από ομάδα ηθοποιών του Εθνικού Θεάτρου, ενώ θα ακολουθεί συζήτηση με έναν συγγραφέα ή καλλιτέχνη της επιλογής του. Και δεν είναι μόνον αυτά. Ξεχώρισα την παρουσίαση μικρής φόρμας δημιουργιών σε όλους τους διαθέσιμους στο κοινό και κατάλληλους για δράσεις χώρους του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και την οργάνωση διαδικτυακού ραδιοφώνου με εκπομπές για το θέατρο, γνωριμία με καλλιτέχνες, ραδιοφωνικό θέατρο, podcast, μουσικές σχετικές με τις παραστάσεις.
Η Χιώτη ξεφεύγει από το μοντέλο του καλλιτεχνικού προγράμματος που περιέχει μόνο παραστάσεις (ή έστω και αναλόγια) και στοχεύει το Εθνικό Θέατρο να «ανοίξει» σε νέα πεδία δημιουργίας και έκφρασης, όπου το κοινό θα μπορεί να συμμετέχει. Μόνον η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έχει επιχειρήσει, και με επιτυχία, κάτι τέτοιο.
Η Αργ. Χιώτη ξεφεύγει από το μοντέλο του καλλιτεχνικού προγράμματος που περιέχει μόνο παραστάσεις, με στόχο την ανίχνευση νέων πεδίων δημιουργίας και έκφρασης.
Θα καταφέρει το Εθνικό να προσελκύσει το απλό κοινό, και όχι μόνον καλλιτέχνες; Και το συντηρητικό κοινό του Εθνικού πόσο εύκολα θα εξοικειωθεί με αυτό το μοντέλο;
Το μοντέλο αυτό για να επιτύχει και να έχει διάρκεια απαιτεί αξιοκρατική επιλογή συντελεστών και συνεχώς νέες, ενδιαφέρουσες ιδέες, ώστε να μη λιμνάσει στην εσωστρέφεια και στην ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων.
Η Αργυρώ Χιώτη βάζει τον πήχυ ψηλά, με ένα όραμα που αξίζει.
