Μία από τις σπάνιες ηλιόλουστες μέρες στο κέντρο του Λονδίνου, πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί έξω από το θέατρο Old Vic, σχηματίζοντας από πολύ νωρίς ουρές για τον «Οιδίποδα» του Σοφοκλή που παρουσιάζεται σε μία διασκευή από τη θεατρική συγγραφέα Ελα Χίκσον. Στη σκηνή του εμβληματικού θεάτρου φιλοξενούνται συχνά κλασικά έργα, που υιοθετούν μία πιο σύγχρονη προσέγγιση, με τον σκηνοθέτη και καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου, Μάθιου Γουόρκας, να επιλέγει αυτή τη φορά τον βραβευμένο με Οσκαρ ηθοποιό Ράμι Μάλεκ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο αιγυπτιακής καταγωγής ηθοποιός έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από τον ρόλο του Φρέντι Μέρκιουρι στην ταινία «Bohemian Rhapsody» το 2018, τον πολέμιο του Τζέιμς Μποντ στο θρυλικό φιλμ «No time to die», αλλά και τον ιδιοφυή χάκερ υπολογιστών στη σειρά «Mr. Robot» και είχε έρθει η στιγμή να αναμετρηθεί με το αρχαίο δράμα. Δίπλα του, για τον ρόλο της Ιοκάστης, ο σκηνοθέτης επέλεξε τη βραβευμένη Βρετανίδα ηθοποιό Ιντίρα Βάρμα, γνωστή για τη συμμετοχή της στο «Game of Thrones» και για τον ρόλο της ως Lady Macbeth στο πλευρό του Ρέιφ Φάινς.
Οι δυο τους, χρησιμοποιώντας μία σύγχρονη γλώσσα γεμάτη στοιχεία της λονδρέζικης αργκό, παρουσιάζονται ως δύο αγαπημένοι από τον λαό της Θήβας βασιλείς, τη δόξα των οποίων καταστρέφει η ξηρασία που πλήττει την πόλη. Κάτω από έναν δυνατό κατακόκκινο ήλιο και κύμα σκόνης που σηκώνεται πάνω στη σκηνή, η Ιοκάστη προσπαθεί να αποτρέψει τον σύζυγό της από το να συμβουλευτεί το μαντείο των Δελφών, σχετικά με το τι θα πρέπει να κάνει για να σώσει τον λαό του. Η επιμονή της είναι δικαιολογημένη, καθώς στο παρελθόν, το μαντείο ήταν εκείνο που ώθησε τον πρώην σύζυγό της, βασιλιά Λάιο, να εγκαταλείψει το νεογέννητο βρέφος τους.
Ο Χορός έμοιαζε σαν ένας δεύτερος μεγάλος πρωταγωνιστής, που έθεσε πολύ ψηλά τον πήχυ με τη χορογραφία του Ισραηλινού Χόφεχ Σέχτερ, που ακολουθεί την πλοκή από την αρχή έως το τέλος.
Το κείμενο της συγγραφέως ντύνει τον μύθο με χιουμοριστικά στοιχεία, όσον αφορά τους διαλόγους των ηθοποιών, με τη σκηνοθεσία να προσαρμόζεται σε αυτό το διακριτικά «ελαφρύ» κλίμα. Για παράδειγμα, το κοινό ξεσπάει σε γέλια, όταν ο Οιδίποδας αγνοεί «την υστερική» Ιοκάστη, όπως την αποκαλεί και απευθύνεται στο μαντείο, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παλιό πικάπ, που αναπαράγει ηχογραφημένους χρησμούς. Η γνωστή σε όλους λύση είναι να βρεθεί ο δολοφόνος του Λάιου έτσι ώστε να βρέξει στην ταλαιπωρημένη πόλη. Με την αποκάλυψη του μάντη Τειρεσία ότι ο Οιδίποδας είναι ο φονιάς του προηγούμενου βασιλιά της Θήβας, ξεκινάει στη σκηνή ένα λαϊκό δικαστήριο με τον πρωταγωνιστή στο κέντρο και γύρω του τους αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας, την Ιοκάστη και τον Κρέοντα, ο οποίος λόγω της δίψας του για εξουσία δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό του, καθώς παρακολουθεί την καθαίρεσή του.
Ωστόσο στη σκηνή της αποκάλυψης, ο Ράμι Μάλεκ δεν κατάφερε να πείσει το κοινό ότι εξεπλάγην, τη στιγμή που αποκαλύφθηκαν ο φόνος και η αιμομικτική σχέση με τη μητέρα του. Αντιθέτως, φάνηκε ιδιαιτέρως ψύχραιμος, ρωτώντας κάθε έναν από τους άνδρες ηθοποιούς αν κάποιος από αυτούς είναι ο χαμένος πατέρας του.
Ο Χορός της παράστασης έμοιαζε σαν ένας δεύτερος μεγάλος πρωταγωνιστής, που έθεσε πολύ ψηλά τον πήχυ. Ο Ισραηλινός Χόφεχ Σέχτερ δημιούργησε μια δυνατή χορογραφία, που ακολουθεί την πλοκή από την αρχή έως το τέλος, αποτυπώνοντας την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι κάτοικοι της πόλης. Με απόλυτα συγχρονισμένες κινήσεις γεμάτες ένταση, οι χορευτές λειτουργούν άλλοτε σαν ένα σώμα καταβεβλημένο από την ξηρασία και άλλοτε ως μανιασμένα άτομα που δεν μπορούν να αναπνεύσουν. Η δυνατή μουσική υπόκρουση που συνοδεύει τη σύγχρονη χορογραφία του Σέχτερ, τράνταζε τα καθίσματά μας καθώς παρακολουθούσαμε την παράσταση. Τον παλμό δεν μεταδίδουν μόνο τα ακροβατικά και οι φιγούρες υψηλών απαιτήσεων, αλλά και οι τυμπανοκρουσίες επί σκηνής, με το κοινό να χειροκροτεί ενθουσιασμένο μετά την ολοκλήρωση κάθε χορευτικής πράξης.
Οταν έρχεται η λύτρωση για τους κατοίκους, με τους θεούς να φέρνουν και πάλι τη βροχή στη Θήβα, ο Χορός φαίνεται να αδιαφορεί εντελώς για το βασιλικό δράμα και να χάνεται κάτω από τις σταγόνες νερού και το σύννεφο ομίχλης που έχει εξαπλωθεί στη σκηνή. Η χρονική στιγμή στην οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα δεν προσδιορίζεται, με το έργο να περιπλέκει στοιχεία από την αρχαιότητα αλλά και από τη σημερινή εποχή. Για παράδειγμα, τα κοστούμια των πρωταγωνιστών ήταν σύγχρονα, ενώ οι ενδυμασίες του Κρέοντα και του Τειρεσία παρέπεμπαν στο παρελθόν. Η παράσταση τελειώνει με τον τυφλό Οιδίποδα να περιφέρεται μπροστά μας σε απόγνωση και τη μεγάλη του κόρη να εμφανίζεται δίπλα του. Η Αντιγόνη, που δεν ξεπερνάει την ηλικία των δώδεκα ετών, τον παρηγορεί και σαν να έχει αναλάβει τον ρόλο του γονέα και προστάτη, κρατάει ευλαβικά το χέρι του πατέρα της, οδηγώντας τον μακριά από τη σκηνή.
Η παράσταση «Οιδίποδας» παρουσιάζεται στο θέατρο Old Vic του Λονδίνου έως τις 29/3.
