«Πώς θα ξεκινήσουμε τη συνέντευξη;» τη ρωτώ σκεπτόμενη αν θα μιλήσουμε πρώτα για τη Γερμανίδα Μπέρτα την οποία υποδύεται στη σειρά της ΕΡΤ «Παραλία» ή για την Ιρλανδή Αλάνα της παράστασης «Ο τρόμος του κροκόδειλου», που παίζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
«Να αρχίσουμε από τον Δημήτρη Ημελλο, παρακαλώ. Θα ήθελα να του πω ένα αντίο κι ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλες τις φορές που δουλέψαμε μαζί», απαντάει αναφερόμενη στον εκλεκτό ηθοποιό που έφυγε αδόκητα από τη ζωή την περασμένη Δευτέρα.
«Σύρμω με ύψιλον» συστήνεται η Σύρμω Κεκέ και ενδεχομένως η μακρινή καταγωγή του ονόματός της σχετίζεται με το σινάφι των μαστόρων που δούλευαν το ασήμι και τις περίφημες ασημοκεντήστρες του Βυζαντίου. Αυτό το ιδιαίτερο ονοματεπώνυμο έχει πετύχει πλέον να μας το κάνει οικείο, μολονότι της προκαλούσε αμηχανία όταν ήταν μικρή. Εχοντας ήδη μια θητεία στο θέατρο που ξεπερνάει τα 25 χρόνια, αρκετές κινηματογραφικές εμφανίσεις και λιγότερες αλλά εκλεκτικές τηλεοπτικές συμμετοχές, η Σύρμω Κεκέ συνδέει άρρηκτα τη ζωή της με τη δουλειά και τους ανθρώπους της.
«Η δουλειά μας έχει πολλούς μύθους που την περιβάλλουν», σχολιάζει. «Χρειάζεται να διατηρηθούν μερικοί: για παράδειγμα να εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε στο μαγικό κομμάτι του θεάτρου. Ας πάψουμε όμως να θεωρούμε ότι ο ηθοποιός, αν θέλει να προχωρήσει, πρέπει να υποφέρει από έναν σκηνοθέτη – μέντορα. Οχι, αυτά είναι παλιά πράγματα και πρέπει να τελειώσουν. Θέλω να είμαι καλά όταν βρίσκομαι στη δουλειά και να είμαι καλά όταν γυρίζω στο σπίτι για να μπορέσω έτσι να αναζητήσω μέσα μου τους μηχανισμούς που θα με πάνε σε ανεξερεύνητες περιοχές της ψυχής μου».
Δεν υποστηρίζει αυτή την άποψη επειδή θέλει να αποφεύγει τα δύσκολα. Καθόλου δεν φείδεται κόπων και αφοσίωσης για να ενσαρκώσει τους ρόλους της. Εχει υπάρξει, μεταξύ άλλων ερμηνειών της, συγκινητικά χαμηλόφωνη και προστατευτική Σόνια στον τσεχωφικό «Θείο Βάνια» σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μαγκανάρη, αλλά και ξεκαρδιστική Καλόγρια στη «Μήδεια» του Μποστ σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού. Και τώρα, σκηνοθετημένη από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, γίνεται η Αλάνα στο έργο της Ιρλανδής Μέγκαν Τάιλερ, μια σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία που είναι φτιαγμένη από τα υλικά ενός προσωπικού και πολιτικού δράματος.
Μπορούμε να δούμε το έργο ως μια προσωπική ιστορία, αλλά και σαν αλληγορία για όσα έχει υποστεί ένας πολίτης της Ιρλανδίας. Προσωπικά νιώθω ότι η κωμωδία με απελευθερώνει και είναι ένα είδος που δεν έχω κάνει όσο θα ήθελα.
Βρισκόμαστε στη Βόρεια Ιρλανδία το 1989, εποχή συγκρούσεων με τον βρετανικό στρατό. Η θεοσεβούμενη Αλάνα κρατάει το σπίτι καθαρό, τρίβοντας σχολαστικά τον νεροχύτη με οδοντόβουρτσα και κρύβοντας τις μικρές αμαρτίες της –τσιγάρα και πατατάκια– μακριά από αδιάκριτα μάτια. Ολα κυλούν ομαλά μέχρι τη στιγμή που η αδελφή της Φιάνα (Αννα Καλαϊτζίδου), μέλος του IRA, εισβάλλει μέσα στο σπίτι σπάζοντας το τζάμι της κουζίνας, έχοντας εκτίσει ποινή φυλάκισης για εμπρησμό.
«Η Αλάνα είναι σαν μια ανοιχτή πληγή που δεν σταματάει να ματώνει», λέει η Σύρμω Κεκέ. «Η ιδεοληπτική σχέση της με την καθαριότητα καλύπτει τα τραύματα της ζωής της. Αυτοτιμωρείται καθημερινά για όσα έχει υποστεί και για εκείνα που έχει κάνει. Ομως, όσο τραγική είναι, άλλο τόσο αστεία γίνεται».
Το έργο επικεντρώνεται στη σχέση των δύο αδελφών, και μέσω της Φιάνα η Αλάνα ξαναβρίσκει –μεταφορικά– τη μνήμη της. «Ο άγριος εαυτός της έχει επιβιώσει μέσα της και όταν ανακτά τον χαμένο δυναμισμό του προκαλείται έκρηξη», λέει η ηθοποιός. «Μπορούμε να δούμε το έργο ως μια προσωπική ιστορία στο πλαίσιο μιας πολύ σκληρής εποχής, αλλά και σαν αλληγορία για όσα έχει υποστεί ένας πολίτης της Ιρλανδίας».
Σχολιάζω ότι παρακολουθώντας την παράσταση, συχνά οι θεατές ξεσπούσαμε σε γέλια. «Το γέλιο του κοινού σε αυτό το έργο είναι λυτρωτικό για εμάς», απαντάει. Η συγκεκριμένη παράσταση είναι πολύ απαιτητική για το σώμα και την ψυχή των ηθοποιών, οι ρυθμοί καταιγιστικοί και συχνά αφόρητες οι καταστάσεις που διακυβεύονται. «Η σχέση που έχει ο ηθοποιός με το γέλιο των θεατών είναι θεραπευτική· σαν χάδι. Προσωπικά νιώθω ότι η κωμωδία με απελευθερώνει και είναι ένα είδος που δεν έχω κάνει όσο θα ήθελα», προσθέτει.
Με το τέλος της συνέντευξης θα ξεκινήσει το γύρισμα για την «Παραλία». «Είναι κουραστικοί οι ρυθμοί της τηλεόρασης;» τη ρωτώ. «Είναι απαιτητικοί, αλλά η τηλεοπτική συνθήκη μπορεί να γίνει αναζωογονητική, μια μικρή διακοπή στην επίπονη εσωτερική ανασκαφή που απαιτεί το θέατρο».
