Σε μια νοητή εικόνα της Αθήνας των αρχών του 20ού αιώνα, στην Αίγλη του Ζαππείου, που άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες της το 1904, παρέες Αθηναίων συζητούν ζωηρά. Τα πρώτα χρόνια του 20ού βρίσκουν τη χώρα σε δεινή κατάσταση, η οικονομία δεν πηγαίνει καλά, η δυσαρέσκεια είναι διάχυτη σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, και τις κυβερνήσεις απασχολούν μεγάλα γεωπολιτικά διλήμματα. Υπάρχει άφθονο υλικό προς συζήτηση και προβληματισμό.
Τα επόμενα χρόνια η Αίγλη συνεχίζει να γράφει ιστορία με απρόβλεπτες συναντήσεις, διάσημους καλεσμένους, πάρτι που άφησαν εποχή και απασχόλησαν τις κοσμικές σελίδες των εφημερίδων της εποχής. Το δημοφιλές αθηναϊκό στέκι γίνεται τοπόσημο της πόλης, σημείο κοινωνικής επαφής και κοινού βιώματος, ο μύθος του μεγαλώνει διαρκώς, ώσπου, όπως συχνά συμβαίνει, έρχεται η ώρα της παρακμής και ένας πρώτος κύκλος αρχίζει να κλείνει.
Το 2020 η Αίγλη Ζαππείου ελάχιστα θυμίζει τον καλό της εαυτό, και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους βάζει λουκέτο και παραμένει κλειστή μέχρι πριν από λίγες μέρες. Η είδηση ότι επέστρεψε στο σώμα της πόλης είναι πολύ ευχάριστη. Ακόμη κι αν κάποιοι περίμεναν να δουν μια Αίγλη από τα παλιά και δεν τους ικανοποιεί η νέα της εικόνα, τη βρίσκουν υπερβολικά αστραφτερή ή εξεζητημένη για ένα μαγαζί με τόσο μεγάλη ιστορία, το γεγονός ότι επιστρέφει στη ζωή της Αθήνας είναι μια σπουδαία νίκη. Από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και μετά, πολλά μαγαζιά – τοπόσημα της πόλης έπαψαν να υπάρχουν, παρακολουθούσαμε μουδιασμένοι το ένα μετά το άλλο να πέφτουν θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου. Καφενεία – στέκια λογοτεχνών και πολιτικών, εμβληματικοί κινηματογράφοι, σημαντικά θέατρα, εστιατόρια της παλιάς Αθήνας που αγαπήσαμε, ζαχαροπλαστεία που γλύκαναν γενιές Αθηναίων, έσβησαν από τον χάρτη του κέντρου, από την αθηναϊκή μνήμη.
Ομως κάθε μητρόπολη έχει ανάγκη τις σταθερές της. Οσο κι αν αλλάζει και εξελίσσεται, χρειάζεται ένα νήμα που να συνδέει το παρελθόν με το παρόν και να οδηγεί στο μέλλον. Με την επαναλειτουργία της Αίγλης, κάτι ξαναβρίσκει τη θέση του.
