Παρά το σχετικό κρύο στο πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας, ο κόσμος παρέμεινε συγκεντρωμένος μπροστά στην είσοδο του Θεάτρου Ολύμπια το βράδυ της Δευτέρας σχεδόν μέχρι την τελευταία στιγμή πριν από την έναρξη της παράστασης «Φωνές του Δάντη». Οταν ωστόσο όλοι έλαβαν τις θέσεις τους, η πλατεία και οι εξώστες που βρήκε μπροστά του ο Τόνι Σερβίλο ήταν πλήρεις από ανθρώπους διαφόρων ηλικιών. Εκείνος περπάτησε τελετουργικά μπροστά από το μίνιμαλ σκηνικό, αποτελούμενο από ένα (αρχικά) μπλε φόντο, με ένα αναλόγιο στο κέντρο του, όπου στάθηκε φορώντας ήδη τα γυαλιά του, και για την επόμενη μία ώρα και κάτι μας πήρε μαζί του σε ένα ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο του ποιητή της «Θείας Κωμωδίας».
Οσοι έχουν δει έστω και μία ταινία με πρωταγωνιστή τον Τόνι Σερβίλο –πόσο μάλλον θεατρική παράσταση– γνωρίζουν έναν ηθοποιό που απλώς και μόνον με τη χρήση της φωνής του κοντρολάρει όλο το παράστημα του χαρακτήρα του, είτε αυτός είναι o «Ιl Divo» Τζούλιο Αντρεότι είτε ο Ρωμαίος μπον βιβέρ Τζεπ Γκαμπαρντέλα από την «Τέλεια ομορφιά». Στην προχθεσινή παράσταση κλήθηκε να μεταφέρει επιλεγμένα αποσπάσματα από το κλασικό έργο του Δάντη, σε ένα θεατρικό αναλόγιο γραμμένο από τον Ιταλό συγγραφέα Τζουζέπε Μοντεσάνο, το οποίο παρουσιάστηκε (και) στην Αθήνα στο πλαίσιο του φετινού πολιτιστικού προγράμματος του ΟΠΑΝΔΑ.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η ερμηνεία του Σερβίλο έμοιαζε με διάλεξη ενός πραγματικά παθιασμένου με το αντικείμενό του φιλολόγου, ο οποίος δεν αρκείται στην απλή επεξήγηση των στίχων που παραθέτει, αλλά την κάνει με τρόπο ζωντανό, σχεδόν εκρηκτικό. Το ουμανιστικό πνεύμα της «Θείας Κωμωδίας», η οποία ενώνει τον αρχαίο παγανιστικό κόσμο της φιλοσοφίας με την επίκληση στην αγάπη του χριστιανισμού, αναδείχθηκε μέσα από τα επιλεγμένα εδάφια, αλλά κυρίως μέσα από την εκφορά του Σερβίλο: τον τονισμό, τις παύσεις του, το ανέβασμα της φωνής μέχρι το σημείο σχεδόν της κραυγής και το κατέβασμα έως εκείνο του ψιθύρου. Το τελευταίο κομμάτι, όπου ο Δάντης ολοκληρώνει(;) το ταξίδι του επικαλούμενος τα άστρα, ήταν και το πιο συγκινητικό, με τον Σερβίλο σε λευκό φόντο να μιλάει για το αιώνιο φως της νόησης, που δίνει θάρρος στους ανθρώπους για να αντιπαλέψουν τα σκοτάδια της ύπαρξης· και το «μάθημα» να ολοκληρώνεται εν μέσω πλούσιου χειροκροτήματος από το κοινό.
