«Αν δεν έχεις χιούμορ, δεν ξέρω πώς θα γίνεις καλλιτέχνης. Η κωμωδία έχει “βάρος, αν πατάει στη ζωή, κι αν ο ηθοποιός την αντιμετωπίζει με τρέλα και ταπεινότητα ταυτόχρονα», λέει η ηθοποιός Θαλασσινή Βοσταντζόγλου. Παιδί καλλιτεχνικής οικογένειας που ξεκινάει από τον πολυτάλαντο παππού Μέντη Μποσταντζόγλου –τον αμίμητο Μποστ– και με δύο γονείς ηθοποιούς –τον Γιάννη Μποσταντζόγλου και τη Δήμητρα Παπαδήμα– η 29χρονη ηθοποιός είναι σαν το μήλο κάτω από τη μηλιά, μολονότι αρχικά σπούδασε δημοσιογραφία.
Η Θαλασσινή Βοσταντζόγλου δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον παππού της που έφυγε από τη ζωή το 1995, σε ηλικία 77 ετών, αλλά έχει μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου η σοβαρότητα μεταφράζεται, όπως μας λέει, σε χιούμορ και μιλήσαμε μαζί της με αφορμή την παράσταση της «Φαύστας» που κάνει πρεμιέρα μεθαύριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με την ίδια να υποδύεται το πολυταξιδεμένο Ριτσάκι μέσα στο σουρεαλιστικό σύμπαν του Μποστ.
Το Ριτσάκι, τετραετές, φαγώθηκε από το κήτος, αλλά επέζησε και επέστρεψε ολοζώντανο στην αγκαλιά του πατέρα και μανιώδους ψαρά Γιάννη και της μητέρας Φαύστας. Στα χρόνια που έζησε σαν τον Ιωνά στην κοιλιά του ψαριού, ταξίδεψε στον κόσμο και γύρισε αλώβητο, αν εξαιρέσουμε τη μυρωδιά ψαρίλας που συνοδεύει κάθε εμφάνισή του. Η «Φαύστα», έργο γραμμένο το 1964 αλλά πάντα νέο, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Τάσου Πυργιέρη, με Φαύστα την Τζίνη Παπαδοπούλου και Γιάννη τον Πέτρο Σκαρμέα.
Ο Μποστ που υπήρξε σκιτσογράφος, εικονογράφος, γελοιογράφος, ζωγράφος, στιχουργός, χρονογράφος και θεατρικός συγγραφέας πήρε την ιδέα του έργου του από κάποιο σκίτσο, στο οποίο ένας καρχαρίας έφαγε ένα παιδί που κολυμπούσε. Αυτός υπήρξε ο πυρήνας για την ιστορία του μικρού κοριτσιού που ξαναβρίσκεται με τους γονείς του ως εικοσαετής νεαρή, και σχολιάζει με το γνώριμο ύφος του Μποστ τον μικροαστισμό της εποχής του.
Η «Φαύστα ή Η απολεσθείς κόρη» αποτελεί σταθμό στην πορεία του Μποστ ως θεατρικού συγγραφέα. Είναι έργο βαθύτατα πολιτικό, αν και δίνει την εντύπωση ξεκαρδιστικής παρωδίας και στην πορεία των χρόνων έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα της σύγχρονης νεοελληνικής δραματουργίας. Ο θεατρικός λόγος εκφράζει την αγωνία του συγγραφέα για τη σύγχρονη Ελλάδα μέσα από τη δίοδο της καυστικής, ευφυούς σάτιρας και αποτελεί καρπό δημιουργικής αφομοίωσης των διαβασμάτων του συγγραφέα αλλά και της λαϊκής ελληνικής παράδοσης, όλα άψογα ταιριασμένα με το πνεύμα μιας πολύ δημιουργικής πολιτισμικά Ελλάδας πριν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και την επιβολή της χούντας.
Το έργο έχει γνωρίσει πολλά ανεβάσματα και τώρα ο Πυργιέρης αναλαμβάνει να το παρουσιάσει «με αυθεντική “μποστικότητα”», όπως αναφέρει ο ίδιος. Κωμωδία τραγική ή τραγωδία κωμική, μιούζικαλ ή μονόπρακτο, έργο κοινωνικό ή «ελαφρύ» σκηνικό παιχνίδισμα γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο, η «Φαύστα» και η ελαφρώς ξερόλα Ρίτσα επιδιώκει μέσα από το γέλιο να πατάξει τη σοβαροφάνεια. Τα έργα του Μποστ, στις πιο ωραίες τους αποδόσεις αποτελούν ευφορικές αποδείξεις της αμεσότητας και λαϊκότητας του θεάτρου. «Το δυσκολότερο πράγμα στην κωμωδία είναι να αφήσεις την τρέλα σου να βγει στη σκηνή, να ανοιχτείς πραγματικά», σχολιάζει η Θαλασσινή Βοσταντζόγλου.
