Στα στενά της συνοικίας του Ταύρου υπάρχει μια διφορούμενη αίσθηση λήθης και προσμονής. Πόσα λίγα σπιτάκια έχουν μείνει από τα παλιά και πόση καινούργια ζωή έχει έρθει εκεί όπου πριν από 90 και 100 χρόνια υπήρχαν ελαιώνες και αμπέλια… Ο Ταύρος όμως πάντα συγκινεί. Είναι η μνήμη της μακρινής πατρίδας αλλά και αυτό το σύγχρονο μείγμα τόσο πολλών επιρροών. Αναζητώ τις παλιές αυλές και τις βρίσκω σκόρπιες, στην οδό Ναυάρχου Νοταρά 30 ή στην οδό Κλαζομενών μόλις στρίψεις αριστερά από Θράκης. Μικρόκοσμοι, ξεχασμένοι οι πιο πολλοί…
Στην πλευρά του Ταύρου ανάμεσα στον σταθμό ΗΣΑΠ και την Πειραιώς, οι εκκλησίες και τα σχολεία ορίζουν εκείνη την αίσθηση της συγκροτημένης γειτονιάς. Η άλλη πλευρά του Ταύρου προς τον Ναό του Εσταυρωμένου και το ΠΙΟΠ έχει περισσότερα στοιχεία γειτονιάς, με πιο χαμηλή δόμηση, ήσυχους δρόμους, μεγάλο ουρανό… Μου αρέσει η οδός Ελένης.
Αλλά, κοντά στον σταθμό θα βρεις ανάμεσα στις μεγάλες αστικές, πλέον, πολυκατοικίες, τα αναπάντεχα μικρά ξέφτια του χθες. Υπάρχει αυτή η πόρτα στην αρχή της οδού Τομπάζη, λουλουδιασμένη στη μαντεμένια ανθοφορία της, που μοιάζει με εικαστική εγκατάσταση γεμάτη με ανεπίδοτους λογαριασμούς. Φάκελοι, σκονισμένοι και φθαρμένοι, χωμένοι ανάμεσα στα σιδερένια στολίδια… Κάποιες ζωές έχουν αποδράσει… Και δίπλα, τα σιδερένια ρολά της παλιάς αποθήκης, από μόνα τους απομεινάρια ενός τεχνολογικού πολιτισμού που δεν συγκινεί πια, δεν ενδιαφέρει και έχει αφεθεί να ρημάζει…
Ο Ταύρος έχει μια γλυκύτητα ακόμη και στις τραχιές εκδοχές του. Οι μεγάλες του εκκλησίες, τα μεγάλα του σχολειά, μου φέρνουν στον νου σελίδες από αναγνωστικά βιβλία. Στην οδό Κλειούς το σχολείο εκεί είναι υπόδειγμα αισθητικής (με θηριώδεις μπουκαμβίλιες), πιο κάτω απέναντι από την Αγία Σοφία, ένα μεγάλο Λύκειο φέρει το όνομα του παιδαγωγού Χρίστου Τσολάκη (1930-2012), πιο κάτω άλλο σχολείο στην οδό Κορυζή φέρει το όνομα της Επονίτισσας Αθηνάς Χατζηεσμέρ (1924-1944)… Το σινεμά «Μαρίνα» θυμίζει με την ωραία επιγραφή του όμορφα και μυρωμένα καλοκαιρινά βράδια, η Αθλητική Ενωση Ταύρου μας θυμίζει πως εδώ γεννήθηκε ο Φωστήρας και οι εργατικές πολυκατοικίες, διαφόρων γενεών, από το ’50, το ’60, το ’70, είναι πάντα εδώ ανάμεσα σε αφυδατωμένους κήπους και συνθήματα: «Μίσησε τον φόβο που σκορπάνε στο μυαλό σου», διαβάζω.
Το άγαλμα για τους πεσόντες του Πολυτεχνείου και η προτομή του Δημήτρη Γληνού μας δείχνουν ιδεολογικά μονοπάτια ανάμεσα σε καφετέριες και καφενεία, παιδικούς σταθμούς, φούρνους και ενώσεις Ποντίων. Κατεδαφισμένα σπίτια γεννούν οικόπεδα και γη που λόγω ανομβρίας δεν χορτάριασε ακόμη πολύ, μένουν τα ίχνη από παλιές κουζίνες σε μετέωρους τοίχους με λαδομπογιά… πατάω στα χώματα για να δω από κοντά ένα πιαστράκι για μια πετσέτα κουζίνας που έχει μείνει μόνο του χωρίς σπίτι, χωρίς νοικοκυρά, χωρίς μυρωδιές από τον φούρνο…
Οι μαντεμένιες πόρτες του Ταύρου είναι πολλές. Από το 1950 κυρίως και μετά. Λίγες προπολεμικές. Πολλές από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Είναι ένα κεφάλαιο ξεχωριστό οι πόρτες αυτές. Τις ξηλώνουν σε όλη την Αθήνα. Κάποτε τις θεωρούσαν ευτελείς, ίσως κακόγουστες, μικροαστικές. Τώρα, ξένοι επισκέπτες στέκονται να τις φωτογραφήσουν. Πόσο γρήγορα παλιώνουν οι πόλεις.
Ομορφες διώροφες κατοικίες λουλουδιασμένες στην οδό Δαιδάλου. Μια θαυμάσια αρ ντεκό εξώθυρα στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ 22. Το συγκρότημα του ΕΟΜΜΕΧ είναι μια μπάουχαους έκλαμψη ανάμεσα στα σπίτια. Τοιχογραφίες θαμπές και ξεθωριασμένες στο ύφος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στους τυφλούς τοίχους εργατικών πολυκατοικιών. Ο Ταύρος θα γέμιζε από μόνος του ένα βιβλίο εντυπώσεων.
