Το ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να καταργηθεί είναι μία άποψη. Για να εξεταστεί, βέβαια, η σοβαρότητά της, πρέπει να ληφθεί υπόψη ποιος αλλά και υπό ποιες συνθήκες την εκφέρει. Ο Ελον Μασκ δισεκατομμυριούχος ήταν και δισεκατομμυριούχος θα παραμείνει, με ή χωρίς Ε.Ε. Το πολιτικό, νομικό, οικονομικό και πολιτισμικό κεκτημένο της δεν του λέει και πολλά, γιατί ο άνθρωπος έχει την πολυτέλεια να αντλεί τη δύναμή του από ένα κεκτημένο ατομικό, μακριά από διακρατικές συλλογικότητες και συνασπισμούς. Θα τον βόλευε αν η Ε.Ε. δεν υπήρχε· το ατομικό κεκτημένο του θα διογκωνόταν περαιτέρω αν το κανονιστικό της πλαίσιο υποχωρούσε και στη θέση του έβρισκε ηγέτες μεμονωμένων κρατών, αδύναμους κι έτοιμους για παραχωρήσεις. Οσο περισσότερο την εχθρεύεται, όμως, τόσο πιο απαραίτητη θα γίνεται η Ενωση για όλους τους υπολοίπους.
Το θράσος του προνομίου
Το προνόμιο αλλοιώνει την αίσθηση της πραγματικότητας. Δημιουργεί σ’ εκείνον που το διαθέτει την αντίληψη πως κανείς δεν βλέπει το προνόμιό του ως προνόμιο. Για τον Χρήστο Μαγειρία, η ιδιότητα του αγρότη είναι απολύτως συμβατή με την ιδιοκτησία μιας Φεράρι. Τα κοινοτικά κονδύλια με στόχο την προστασία και την ανάπτυξη ενός ευάλωτου επαγγελματικού κλάδου δεν έρχονται σε καμία σύγκρουση με τον πολυτελή βίο και την άνεση του μεγαλοεπιχειρηματία. Οι δυσθεώρητες γονικές παροχές και τα επαναλαμβανόμενα λαχεία εμπίπτουν στο φάσμα της θεόπεμπτης, τρυφηλής ζωής. Η στρεβλή νοοτροπία εξηγεί και τη δίχως ίχνος μετριοπάθειας στάση του στην Εξεταστική Επιτροπή, η οποία ήταν σαν να είχε προαναγγελθεί από τη στάση της συντρόφου του, λίγες μέρες νωρίτερα: Εμείς δεν ξέρουμε τίποτα! Είμαστε καλοί, είμαστε αγνοί, είμαστε τυχεροί!
Δεξιά γκρίνια
Θα μπορούσε να αποδοθεί στην τύχη και η συντονισμένη αντίδραση των πρώην εναντίον του νυν, όπως συμβαίνει τώρα με αφορμή τα μπλόκα των αγροτών: Τυχαίνει Καραμανλής και Σαμαράς να συμφωνούν μεταξύ τους περισσότερο απ’ ό,τι με τον Μητσοτάκη. Τυχαίνει να εκφράζουν τη συμφωνία τους συγχρόνως. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο, όμως, ότι κρίνουν σκόπιμο να δημοσιοποιήσουν κυρίως τις απόψεις εκείνες που αναμένεται να αποβούν επιζήμιες για την κυβέρνηση. Η τυχαιότητα είναι στατιστικά αδύνατο να έχει μονίμως αρνητικό πρόσημο. Η αντιπάθεια, όμως, μόνο τέτοιο πρόσημο έχει. Από τη στιγμή, λοιπόν, που η άποψη εγγράφεται ως απότοκο μιας σαφούς προκατάληψης, από τη στιγμή που η διαφωνία πνίγει προκαταβολικά το όποιο ψήγμα συμφωνίας, η τοποθέτηση που προκύπτει σε αυτό το πλαίσιο κρίνεται αντιστοίχως: ως επεισόδιο μιας προσωπικής εμμονής.
Φτωχή μας Ρωσία
Ακόμα και η πονηριά προϋποθέτει έναν στοιχειώδη βαθμό σοβαρότητας για να λειτουργήσει προς όφελος του πονηρού. Περίμενε ο Αλέξης Τσίπρας να μιλήσει για «αντιρωσική υστερία» και να τον πάρει στα σοβαρά κάποιος πέρα από τους έτσι κι αλλιώς ερωτευμένους με τον Πούτιν; Περίμενε πως θα ενέπνεε πνεύμα καταλλαγής ή έστω ψύχραιμης σφαιρικότητας σε όλους όσοι ασχολούνται με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία; Ισως η μεγάθυμη παρέμβαση να πετύχαινε τον στόχο της, αν ήταν όντως μεγάθυμη. Οταν, όμως, τέτοια διαβήματα προέρχονται από πρόσωπα που ποτέ δεν έκρυψαν την αγάπη τους για τις αντιδυτικές δικτατορίες, δεν μπορούν παρά να ερμηνευτούν ως έμμεσα χαϊδολογήματα του εισβολέα.
Netflix and kill
Ο σύγχρονος καπιταλισμός εμπεριέχει διάφορες εκδοχές εισβολής. Η επικείμενη αγορά της Warner Bros. από το Netflix είναι μια μορφή νομότυπου επεκτατισμού που θα μπορούσε να ιδωθεί και ως επίθεση στον πολιτισμό και στην οικονομία. Οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν, το επίπεδο των παραγωγών που θα πέσει και το ψυχαγωγικό/καλλιτεχνικό προϊόν που θα υποβαθμιστεί θα μας θυμίσουν –θέλουμε δεν θέλουμε– τη μεγάλη σημασία του ανταγωνισμού και του επιχειρηματικού «πολυπολισμού» όχι μόνο για την αγορά αλλά και για την ίδια την κοινωνία.
