Την αντίληψη ότι η εκλογή ενός ατόμου εκτός συστήματος (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) μπορεί να πυροδοτήσει πολιτικές κοσμογονίες δεν τη δημιούργησε ο Ζοράν Μαμντάνι. Πρόκειται μάλλον για έναν ευσεβή πόθο που υπέρκειται προσώπων και εποχών, φροντίζοντας να εμφανίζεται όποτε η «αντισυστημική» συγκυρία το επιτρέπει. Το θέμα είναι ότι ο ευσεβής πόθος αντιστέκεται στην κοινή εμπειρία: πόσοι λαϊκιστές πρέπει να τάξουν τον ουρανό με τ’ άστρα για να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε την προεκλογική κουβαρντοσύνη τους με καχυποψία; Στη Νέα Υόρκη, οι ψηφοφόροι μπορεί να μην έχουν μάθει ακόμη να αναγνωρίζουν τα κενά ρεαλισμού που παρουσιάζει ο αριστερός ριζοσπαστισμός· θα μάθουν. Οι Ελληνες όμως που πανηγυρίζουν με τον θρίαμβο Μαμντάνι, πώς γίνεται να θαμπώνονται ακόμα από υποσχέσεις και αστραφτερά χαμόγελα φωτογενών νέων;
Καταρρακωμένη ελπίδα
Οι εγχώριοι φορείς της ελπίδας δεν επιδεικνύουν ούτε στοιχειώδες τακτ όταν η υπεσχημένη ελπίδα προσκρούει στην πραγματικότητα. Μόλις διαπίστωσε ότι το αξίωμα του δημάρχου απαιτεί δουλειά και πρακτικό πνεύμα, ο Χάρης Δούκας κοίταξε από την άλλη: στο αξίωμα του προέδρου κόμματος που μέχρι να το αποκτήσει, του δίνει τη δυνατότητα να συνεχίσει να κάνει ό,τι έκανε και πριν εκλεγεί δήμαρχος: να μιλάει, να ονειρεύεται, να υπόσχεται, να ελπίζει. Μόλις ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε ότι ο τρόπος που εμπορευόταν την ελπίδα ως αρχηγός κόμματος και βουλευτής πτώχευσε, αποφάσισε, αντί να απολογηθεί, να αναπλάσει την πραγματικότητα συγγραφικά. Χειρότερο από το να είσαι αφελής είναι να είσαι θρασύς και ανεπίδεκτος μαθήσεως.
Λάθος κουβέντα, λάθος στιγμή
Η σύνδεση της οπλοκατοχής με τη βεντέτα στα Βορίζια δεν είναι μάθημα, αλλά οφθαλμοφανής πραγματικότητα. Οσο πιο εύκολη είναι η πρόσβαση των αποθρασυμένων στα εργαλεία της βίας, τόσο πιο εντυπωσιακές θα είναι οι επιδόσεις τους στη βία. Το γεγονός ότι ο Αδωνις Γεωργιάδης διάλεξε αυτή τη χρονική στιγμή για να μας ενημερώσει ότι τάσσεται υπέρ του αμερικανικού μοντέλου οπλοκατοχής είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα αυτού που οι Αμερικανοί θα χαρακτήριζαν «tone deaf», δηλαδή της αδυναμίας του ατόμου να αφουγκραστεί την επικαιρότητα και να καταλάβει τι λέγεται και τι δεν λέγεται τη δεδομένη στιγμή. Αν η κυβέρνηση αναρωτιέται γιατί είναι τόσο δύσκολο να παταχθεί η κουλτούρα της βίας στην Κρήτη, δεν έχει παρά να αναλογιστεί την κουλτούρα του επιτελείου της περί όπλων και δημόσιου λόγου.
Ενοχη σιωπή
Ο δημόσιος λόγος στη χώρα είναι ούτως ή άλλως δέσμιος αφόρητων προκαταλήψεων. Μιλάμε αφειδώλευτα για τον Αγνωστο Στρατιώτη και τα οικογενειακά αιματοκυλίσματα στα χωριά της Κρήτης, αλλά είχαμε πολύ λίγα να πούμε για τη συμφωνία ερευνητικής γεώτρησης στο Ιόνιο. Μπορεί το εγχείρημα να αποβεί άκαρπο· μπορεί κανείς να έχει ακόμα και ενστάσεις οικολογικού τύπου. Η συζήτηση για κάτι που προάγει το συμφέρον της χώρας, ωστόσο, είναι σαφώς παραγωγικότερη από τη συζήτηση που αναμασά τις παθογένειές της. Αντίστοιχα, η σιωπή για θέματα ουσίας είναι πολύ πιο εύγλωττη από τις φωνές για ζητήματα που στον υπόλοιπο κόσμο θεωρούνται λυμένα.
Ανημπόρια
Τα άλυτα ζητήματα που χρονίζουν παύουν να μοιάζουν με ζητήματα κι αποκτούν χαρακτηριστικά μνημείου: θυμίζουν όλα εκείνα τα γνωρίσματα που κάνουν τον υπεύθυνο των άλυτων ζητημάτων ανήμπορο να τα λύσει. Η εμμονή του Αντώνη Σαμαρά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον «μητσοτακισμό» ως ρεύμα που καταλύει τάχα ιδεολογικούς και κομματικούς χώρους έχει πια ελάχιστη σχέση με τον Μητσοτάκη και απόλυτη με την αδυναμία του πρώην πρωθυπουργού να ξεπεράσει τις πολιτικές του ήττες και να προχωρήσει παρακάτω. Πρόδωσε ο Μητσοτάκης την παραδοσιακή Δεξιά και τους ψηφοφόρους της; Οχι όσο προδίδει ο Σαμαράς τον εαυτό του κάνοντας την γκρίνια επάγγελμα.
