Στην υπόθεση του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς τι είναι πιο αξιοπερίεργο: ότι ένα ιστορικό τοπόσημο βανδαλίστηκε κι έπειτα μετατράπηκε σε υπαίθριο χώρο πένθους και προσκυνήματος ή ότι, έναν και πλέον χρόνο μετά, η κυβέρνηση αποφάσισε να ασχοληθεί με τη φύλαξη και συντήρησή του «ξεμπλέκοντας το κουβάρι των συναρμοδιοτήτων»; Για τον μη φανατισμένο πολίτη, η αυθαιρεσία της κατάληψης του δημόσιου χώρου και η γραφειοκρατική αδυναμία αντιμετώπισης της αυθαιρεσίας δεν είναι άσχετες μεταξύ τους, ούτε βέβαια και με το δυστύχημα των Τεμπών. Σε μία χώρα όπου ο καθένας κάνει αυτό που θέλει, είναι φυσικό και αναμενόμενο κανείς να μην κάνει αυτό που πρέπει.
Ο σεξιστής σωφρονίστηκε
Γιατί να κάνεις αυτό που πρέπει, αν μπορείς να κάνεις αυτό που σε βολεύει; Η επιστροφή του Δημήτρη Κυριαζίδη στην Κ.Ο. της Ν.Δ., μετά από την αποπομπή του για σεξιστικές δηλώσεις εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου λίγους μήνες πριν, είναι δηλωτική της ταυτοτικής σύγχυσης του κόμματος: συντηρητικό, μέχρι κάποιος να πετάξει μια μισογυνική ανοησία του στυλ «κάνε κανένα παιδί»· τότε γίνεται φιλελεύθερο και διώχνει τον μισογύνη. Φιλελεύθερο, μέχρι να νιώσει την ανάγκη συσπείρωσης της συντηρητικής βάσης ή απλώς μέχρι να ξεθυμάνει ο φιλελευθερισμός του· τότε γίνεται συντηρητικό και πάλι, συγχωρεί τον παραβάτη και τον επαναφέρει χωρίς μισή κουβέντα.
Αποσιωπώντας το πρόβλημα
Περιττεύουν βέβαια οι κουβέντες όταν δεν μπορούν να συναρθρωθούν σε επιχειρήματα. Ο,τι και να πουν οι πρώην σύντροφοι του Αλέξη Τσίπρα, οι οποίοι τώρα περιμένουν με αγωνία να τους διαλέξει ως συνοδοιπόρους για το νέο του πολιτικό εγχείρημα, πώς να δικαιολογήσουν την απόφασή τους να τον ξαναδιαλέξουν πρώτοι οι ίδιοι; «Εμβληματικός ηγέτης», «ιστορική προσωπικότητα της Αριστεράς», αλλά για κάποιον λόγο καταψηφίστηκε από τους πολίτες· για κάποιον λόγο άφησε την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και για κάποιον λόγο παραιτήθηκε αργότερα από το αξίωμα του βουλευτή. Ποιο πρόβλημα του πολιτικού τους χώρου θα λυθεί με τη μεταπήδηση του Τσίπρα ή των συντρόφων του σε έναν νέο φορέα; Βέβαια, για να σε απασχολήσει η επίλυση ενός προβλήματος, θα πρέπει πρώτα να το έχεις αναγνωρίσει.
Απευκταία εκεχειρία
Για κάποιους, πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα είναι η μη ύπαρξη προβλήματος. Δεν είναι τυχαίο που οι εγχώριες αντιδράσεις για την εκεχειρία στη Γάζα ήταν από χλιαρές έως ανύπαρκτες. Οσοι στηρίζουν την πολιτική τους οντότητα στη σύγκρουση, αισθάνονται αμηχανία μπροστά στο ενδεχόμενο η σύγκρουση να λάβει τέλος. Θέλουν να κατακεραυνώνουν τον πόλεμο, αλλά δεν θέλουν ο πόλεμος να σταματήσει, γιατί αυτό θα τους άφηνε μετέωρους. Υπό κανονικές συνθήκες, η απόφαση της Χαμάς να απελευθερώσει τους Ισραηλινούς ομήρους θα έπρεπε να προκαλεί μεγάλη ικανοποίηση στο #FreePalestine στρατόπεδο· δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να δοκιμαστεί η δέσμευση Νετανιάχου πως ο πόλεμος θα τελειώσει μόλις επιστραφούν οι αιχμάλωτοι. Για μερικούς ειρηνιστές, όμως, η κατάπαυση του πυρός δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο.
Στα ίχνη του Ελληνα
Στην περίπτωση του κροατικής καταγωγής Τζον Μαρτίνις, το ελληνικό ακροατήριο δεν ενδιαφέρθηκε τόσο για το επίτευγμά του όσο για τις φαντασιακές ρίζες του. Το ότι κάναμε με το ζόρι Ελληνα τον βραβευθέντα με Νόμπελ Φυσικής επειδή το επίθετό του γεννά υποψίες ελληνικότητας (κατά το κωμικό πρότυπο του Gus Portokalos από το My Big Fat Greek Wedding) δεν μαρτυρά τόσο το εθνικό μας καμάρι, όσο το αντίθετο: την εθνική μας ανασφάλεια. Εχουμε τόσο μικρή ιδέα για τον εαυτό μας, που ψάχνουμε επιβεβαίωση στα κατορθώματα άλλων. Ακόμα κι αν ήταν Ελληνας όμως ο Μαρτίνις, πάλι έξω θα είχαμε πέσει· το βραβείο του θα εξακολουθούσε να ανήκει στον ίδιο, όχι σε εμάς.
