Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν κατάλαβες ποτέ τι ακριβώς είναι το cancel από το να θεωρείς ότι η απομάκρυνση του Τζίμι Κίμελ από το ABC υπάγεται σ’ αυτή την κατηγορία. Οσο σκληρό κι αν είναι, το cancel λειτουργεί από κάτω προς τα πάνω. Μπορεί τυπικά να το ασκούν επιχειρήσεις, πανεπιστήμια και φορείς εξουσίας, αλλά το κάνουν υπακούοντας σε ένα κοινωνικό ρεύμα, σε μια ορισμένη κουλτούρα (στρεβλή ή ενάρετη). Cancel είναι η συνέπεια του μαζικοποιημένου λαϊκισμού. Αυτό που συνέβη με την εκπομπή του Κίμελ αποτελεί ευθεία παρέμβαση του κράτους στον δημόσιο λόγο και έχει ξεκάθαρα (αντι)θεσμικό χαρακτήρα – δεν είναι απλώς ο αντίκτυπος της οργής του όχλου. Εγινε για να εξυπηρετηθεί το συμφέρον του εκλεγμένου προέδρου, όχι για να ευχαριστηθούν τα πλήθη.
Ζητούνται εμπρηστές
Μερικές φορές, το μένος του πλήθους και η κρατική ανοησία συγκλίνουν. Η αποφυλάκιση των δύο νεαρών εθελοντών που είχαν συλληφθεί για τη φωτιά στο Γηροκομείο της Πάτρας αποδεικνύει ότι εξαρχής υπήρχαν περισσότεροι ευσεβείς πόθοι παρά στοιχεία εναντίον τους. Δεν μπορεί μέσα σε 36 μέρες να καταρρίφθηκε ένας πακτωλός αποδείξεων από ένα απρόσμενο κύμα νέων τεκμηρίων. Φαίνεται πως κάποιοι βιάστηκαν να βρουν ενόχους επειδή κάποιοι άλλοι βιάστηκαν να απαιτήσουν την εύρεσή τους με διαδικτυακές κραυγές. Οι παρ’ ολίγον αποδιοπομπαίοι τράγοι πάντως είναι πια ελεύθεροι και οι υπαίτιοι της φωτιάς, αν υπάρχουν, ξέρουν με σχετική βεβαιότητα ότι την επόμενη θα τη βάλουν ακόμη πιο εύκολα.
Μηνύματα
Το κράτος στέλνει μηνύματα σε μάζες και σε μονάδες. Η μετατροπή του χώρου μπροστά στο Κοινοβούλιο σε DIY υπαίθριο ναό μνήμης είναι ένα μαζικό μήνυμα: κάντε ό,τι θέλετε στον δημόσιο χώρο, για τον οποίο ούτως ή άλλως αδιαφορούμε, αρκεί να μη μας ζαλίζετε. Η μορφή του πατέρα που κάνει απεργία πείνας με αίτημα την εκταφή του παιδιού του, το οποίο σκοτώθηκε στο δυστύχημα των Τεμπών, είναι παρεπόμενο του αρχικού μηνύματος. Εφόσον είναι αδιάφορα για το κράτος τα δρώμενα στον αυτοσχέδιο ναό, είναι αδιάφορο και το αίτημα του πατέρα. Η αυθαιρεσία και η αδιαφορία, ωστόσο, διαιωνίζουν τη συνωμοσιολογία· της δίνουν «ηθικό έρεισμα».
Πολιτική Intervision
Από ηθικά ερείσματα, η αντιπολίτευση έχει άπειρα. Είναι τα σκάνδαλα, είναι η κοινωνική κατήφεια, είναι η όλη πραγματικότητα μιας κυβέρνησης που φαίνεται να της έχουν τελειώσει οι ιδέες. Στο πρακτικό σκέλος είναι που συναντά προβλήματα: είναι η μείωση του ΦΠΑ στο ρύζι και η επ’ άπειρον συνέχιση της τεμπολογίας οι μόνες ανάγκες των πολιτών; Υπάρχουν βέβαια διαφορετικά είδη αντιπολιτευτικών δυνάμεων: εκείνες που θέλουν να κάνουν θόρυβο κι εκείνες που επιθυμούν να τις πάρουμε στα σοβαρά. Οι πρώτες δεν ενδιαφέρονται για την ουσία της πολιτικής, κατανοητό. Οι δεύτερες όμως δεν αναρωτιούνται γιατί το ενδιαφέρον τους δεν εκτιμάται; Φταίει ο Μητσοτάκης, φταίνε τα «πληρωμένα media», αλλά δεν φταίνε ούτε λίγο αυτές που ο λόγος τους είναι πιο αδιάφορος κι από τη ρωσική Eurovision;
Ενας δεξιός μάρτυρας
Μπορούμε να το πούμε. Οι ύμνοι για τον μακαρίτη Τσάρλι Κερκ δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τον νεκρό και το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Το περφόρμανς που περιβάλλει τον θάνατο του «ακτιβιστή» απλώς καταδεικνύει ότι δεν είναι μόνο η Αριστερά που λατρεύει τη δημιουργία και την εργαλειοποίηση μαρτύρων. Τώρα ήρθε η σειρά της Δεξιάς, που προσπαθεί να προβάλει τον φόνο ως σημάδι κεφαλαιώδους κοινωνικής μεταβολής, ως τον κόμπο που τάχα έφτασε στο χτένι. Στην πραγματικότητα ο θάνατος του Τσάρλι Κερκ είναι μια τεχνητή αφορμή για τη διατήρηση του στάτους κβο, για τη μη αλλαγή δηλαδή. Αριστεροί και δεξιοί ήθελαν να συνεχίσουν να μισιούνται και το αίμα του Κερκ τούς δίνει το ελεύθερο.
