Γιατί είναι τόσο δύσκολο για τους Ελληνες πολιτικούς να παραδεχτούν τα λάθη τους; Επειδή οι Ελληνες ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται την πολιτική ως σωτηριολογία· αναζητούν μεσσίες, και εφόσον τέτοιοι δεν υπάρχουν, οδηγούνται σε πολιτικούς που τους υποδύονται προκειμένου να εκλεγούν. Η πολλοστή απόπειρα rebranding του Αλέξη Τσίπρα, τώρα με μια συνέντευξη στη Le Monde που προαναγγέλλει και το πολυαναμενόμενο βιβλίο του, είναι ένα ακόμη κεφάλαιο στο αφήγημα της τελειότητάς του. Ο πρώην πρωθυπουργός προειδοποιεί πως θα μας μιλήσει για την «αλήθεια του». Λογικό· όταν η αλήθεια από μόνη της δεν είναι αρκετή, η κτητική αντωνυμία μπαίνει για να της δώσει την υποκειμενική εκείνη διάσταση που θα θολώσει τα άβολα σημεία και θα αναδείξει τα βολικά. Αν η «αλήθεια μας» είναι ο τρόπος μας να πούμε πως δεν κάνουμε ποτέ λάθη, δεν είναι αλήθεια. Για την ακρίβεια, είναι αθέλητη επιβεβαίωση ότι και λάθη κάνουμε, και δεν μαθαίνουμε από αυτά.
Αλλη μία
Η πρόσφατη γυναικοκτονία στον Βόλο ήταν ένα λάθος σε δύο επίπεδα: του κυριολεκτικού εγκλήματος και του κοινωνικού. Ο 40χρονος δράστης δεν διαφέρει και πολύ από τους υπόλοιπους που σκοτώνουν τις συζύγους τους πιστεύοντας ότι η ζωή των γυναικών τούς ανήκει. Δεν έχουμε προοδεύσει αρκετά ακόμη ώστε να καταστέλλουμε εφάπαξ τα φονικά μισογυνικά ένστικτα των γυναικοκτόνων. Πώς γίνεται όμως, με τόση συζήτηση και ενημέρωση, να μην υποψιαζόμαστε καν τους γυναικοκτόνους δίπλα μας προτού αυτοί δράσουν; Υπάρχουν πάντα σημάδια, υπάρχουν πάντα περιστατικά που προηγούνται της αιματηρής κορύφωσης. Ο δράστης ήταν –τι έκπληξη!– γνωστός στις Αρχές· είχε μάλιστα νοσηλευτεί για τα «σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα» που τον οδήγησαν στην πράξη του. Δικαιολογείται η έλλειψη πρόνοιας; Ο βίαιος άνδρας, αναμενόμενο φαινόμενο. Η απαθής κοινωνία, όμως;
Οψιμος ζήλος
Κατόπιν εορτής πολλά λέγονται, αλλά λίγα έχουν σημασία. Μετά τις ενέργειες αυστηροποίησης της διαδικασίας χορήγησης ασύλου, ο υπουργός Μετανάστευσης αποφάσισε να τα βάλει και με την ηλικία των αιτούντων άσυλο: είναι όντως ανήλικοι όσοι δηλώνουν ανήλικοι ή μήπως ενήλικες που προσπαθούν να απολαύσουν τα προνόμια της ανηλικότητας; Στο εξής, η απορία θα λύνεται μέσω ιατρικών εξετάσεων. Αν υπάρχει όμως ειλικρινής ανησυχία για το θέμα, τι γινόταν άραγε μέχρι σήμερα; Γιατί δεν πιστοποιούνταν το ηλικιακό στάτους των αιτούντων με αξιόπιστο τρόπο; Οχι ότι το να είσαι ανήλικος πρόσφυγας είναι ιδιαίτερα συμφέρον· μία βόλτα στις γειτονιές της Αθήνας θα ήταν πολύ διαφωτιστική για όσους πιστεύουν ότι πρόκειται για προνομιακή συνθήκη.
Είναι όντως πρόβλημα;
Στην Ελλάδα μάς έχει πιάσει ένας γενικός πανικός με τα παιδιά: όχι μόνο με τα υπαρκτά, αλλά και με τα ανύπαρκτα. Στην κουβέντα για το δημογραφικό ζήτημα έχουμε δώσει, όπως αναμενόταν, την τροπή που δίνουμε αργά ή γρήγορα σε όλες τις κουβέντες: μιλάμε για λεφτά. Κι ενώ η οικονομική δυσπραγία είναι όντως ανασταλτικός παράγοντας για την τεκνοποίηση, δεν είναι ο μόνος. Παρόμοιο αποτέλεσμα μπορεί να έχει και η οικονομική άνθηση: οι οικονομικά εξασφαλισμένοι άνθρωποι σκέφτονται περισσότερο τον εαυτό τους (τα ταξίδια τους, τις αγορές τους, την «αυτοπραγμάτωσή» τους) και λιγότερο τη δημιουργία άλλων εαυτών. Γιατί όμως να λάβουμε υπόψη την ερμηνεία που πάει κόντρα στην γκρίνια;
Κολλημένοι
Απ’ όλες τις γκρίνιες που πυροδότησε η επανεμφάνιση Τσίπρα, οι πιο απολαυστικές είναι των πρώην συντρόφων του. Ενώ οι αντίπαλοι του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δικαιώθηκαν από την Ιστορία, Τσακαλώτος και Πολάκης έμειναν πίσω και τσακώνονται για το ορφανό ηθικό πλεονέκτημα. Σ’ αυτήν την πολιτική υστέρηση θα μπορούσε να πατήσει ο Αλέξης Τσίπρας για να επανέλθει· στην παρελθοντολογία της ευρύτερης Αριστεράς θα μπορούσε να αντιτάξει ένα όραμα για το μέλλον. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει.
