Το κύμα του αδιάκριτου κουτσομπολιού και των εικασιών από αναρμόδιους που προκάλεσε ο αδόκητος θάνατος της Λένας Σαμαρά είχε ελάχιστη σχέση με την ίδια την 34χρονη. Περισσότερο συνδέεται με την τάση μεγάλου μέρους των χρηστών του διαδικτύου να μεταχειρίζεται τα πρόσωπα με δημόσια προβολή σαν μη πρόσωπα. Ασεβώς. Μικρό το κακό, θα πει κανείς, όταν μιλάμε για σελέμπριτι και τις ασήμαντες καθημερινές ιστορίες τους. Γιατί να περνάει από το ίδιο κακεντρεχές κόσκινο, όμως, ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, που ούτε καν διάσημος υπήρξε; Γιατί αισθάνθηκε τόσο πολύς κόσμος την ανάγκη να εκφέρει άποψη (και μάλιστα εντελώς αβάσιμη) για τις συνθήκες θανάτου μιας νέας γυναίκας, την ώρα που η οικογένειά της θρηνεί γι’ αυτή;
Ιστορία δίχως δράκους
Μιλάμε χωρίς μέτρο για τα πράγματα που δεν έχουν κόστος, αλλά χάνουμε μυστηριωδώς τη λαλιά μας όταν είναι να αγγίξουμε ευαίσθητες χορδές. Οι καλοκαιρινές πυρκαγιές μονοπωλούν τον δημόσιο διάλογο όσο οι συνθήκες ευνοούν την απόδοση ευθυνών σε ύπουλους πράκτορες, σατανικούς πολιτικούς και αμελείς αξιωματούχους, όμως όταν αποκαλύπτεται ότι καμιά φορά τις φλόγες προκαλεί το ασυντήρητο δίκτυο του ΔΕΔΔΗΕ, σιωπούμε. Η καταγγελία του υπαλληλισμού και δη εκείνου που συνδέεται με το Δημόσιο, ακόμη και κατά ένα μέρος μόνο, δημιουργεί άβολους συσχετισμούς. Υπάλληλοι θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς! Ούτως ή άλλως, όμως, το ασυντήρητο δίκτυο είναι μια πεζή εξήγηση. Ιστορία χωρίς δράκους δεν είναι ενδιαφέρουσα ιστορία.
Οταν κλείνει το TikTok
Οι ενδιαφέρουσες ιστορίες, βέβαια, ενίοτε αποδεικνύονται φόλες. Ο «ήρωας» αστυνομικός-TikToker, που συνελήφθη, μεταξύ άλλων, για διακίνηση ναρκωτικών και παράνομη οπλοκατοχή, είναι πράγματι ένα σύμβολο, απλώς όχι του είδους που πιστεύουν ο ίδιος και το πολυπληθές κοινό του. Οι υπερπροβεβλημένες καλοσύνες του ήρωα της διπλανής πόρτας (αποτροπή αυτοκτονίας τη μία μέρα, διάσωση παιδιών από βίαιο πατέρα την άλλη) είναι ευπρόσδεκτες κι ας εμπίπτουν στην κατηγορία του ναρκισσιστικού περφόρμανς. Δύσκολα όμως συνδυάζονται με τον πολυτελή βίο του προφυλακισθέντος. Και ο πολυτελής βίος, με τη σειρά του, είναι δύσκολο να μη συνδεθεί με τα ναρκωτικά και τα αναβολικά που βρέθηκαν στην κατοχή του «ήρωα».
Το μπάσκετ της οργής
Η αντίληψη περί ηρωισμού που έχουν καλλιεργήσει τα κοινωνικά δίκτυα είναι ως επί το πλείστον μια αντίληψη εικόνας, η οποία έχει διαπεράσει ακόμα και το πεδίο της πολιτικής. Ο,τι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί αυτόν ακριβώς τον επιδερμικό ηρωισμό, τη μόνη του ελπίδα για να αναπληρώσει το έλλειμμα πολιτικής και οράματος. Να μη λάβει μέρος η εθνική ομάδα μπάσκετ στον φιλικό αγώνα με το Ισραήλ, ζητάει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ. Να το πληγώσουμε εκεί που πονάει το Ισραήλ, στα μπασκετικά του αισθήματα. Μέχρι εκεί φτάνει η πολιτική φαντασία του κόμματος.
Οψιμο ανάθεμα
Η φαντασία δεν απελευθερώνει μόνο. Οταν τροφοδοτείται από ανεπεξέργαστες σκέψεις ενδέχεται να περιορίζει κιόλας. Το τέλος της σειράς And Just Like That, που σηματοδοτεί και το τέλος του κλασικού πλέον Sex and the City saga, πυροδότησε σε διεθνή και εγχώρια Μέσα μια σειρά από κριτικές ρετροσπεκτίβες, γραμμένες από ανθρώπους που δίνουν την εντύπωση πως είτε δεν παρακολούθησαν ποτέ τη σειρά είτε την παρακολούθησαν αλλά βάλθηκαν να την αποτιμήσουν αναχρονιστικά, φέρνοντας δηλαδή το 1998 στο 2025. Ετσι, γι’ αυτούς η ιστορία της Κάρι είναι χαζή και επιφανειακή, η ίδια η Κάρι υπερεκτιμημένη και ανόητη, το όλο νόημα του Sex and the City ευτελές. Η κυριολεκτική και πολιτικοποιημένη ερμηνεία της τέχνης είναι ένας ασφαλής τρόπος είσπραξης χειροκροτημάτων· είναι και ο λόγος που 27 χρόνια μετά το Sex and the City μιλάμε ακόμα γι’ αυτό και όχι για κάτι πιο πρόσφατο.
