Ακόμα κι αν η έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή δεν έχει προκαλέσει προβληματισμό στους «φιλειρηνικούς» οπαδούς του Ντόναλντ Τραμπ, ο βομβαρδισμός των τριών κύριων πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν από αμερικανικές δυνάμεις σίγουρα θα πυροδότησε κάποιες ανησυχίες για τη συνέπεια του προέδρου στις αρχικές αντιπολεμικές του επαγγελίες. Πώς έφτασε στο σημείο της πολεμικής εμπλοκής η μεγάλη αυτή προσωπικότητα που εξελέγη θρέφοντας τον απομονωτισμό των θαυμαστών του με αφηγήματα απόσυρσης και εσωστρέφειας; Γιατί ενδίδει στον πολεμικό πειρασμό ο «μόνος Αμερικανός πρόεδρος που δεν θα ξεκινούσε ή θα συνέχιζε πόλεμο»; Ισως οι θιασώτες και απολογητές του κινήματος MAGA υποψιαστούν τώρα ότι η αμερικανική πολιτική είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό που τους «πούλησε» ο Τραμπ για να υφαρπάξει την ψήφο τους· ίσως υποψιαστούν επιτέλους ότι δεν είναι μόνοι τους στον κόσμο.
Φτωχό μου Ιράν
Κάθε πληθυσμιακή ομάδα και υποομάδα λειτουργεί με τις δικές της φαντασιώσεις. Στην Ελλάδα, η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν αντί να τονώσει το αντιπολεμικό αίσθημα, τόνωσε τη συμπάθεια προς το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν. Μπορεί, βέβαια, δύο δυσάρεστες αλήθειες να ισχύουν ταυτόχρονα: και η επιθετικότητα του Ισραήλ να είναι εγκληματική και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν σκοταδιστικό κι απάνθρωπο. Οποιος όμως έχει προαποφασίσει για το δίκαιο και το άδικο, για το ποιο αιματοκύλισμα είναι ορθό και ποιο προβληματικό, συνήθως ελάχιστα ενδιαφέρεται για τον πόλεμο. Οποιος πιστεύει στην ειρήνη με τον όρο αυτή να ευνοεί μόνο τον φίλο του, δεν πιστεύει πραγματικά στην ειρήνη.
Σύμβολο και συμβολισμός
Οι παλαιστινιακές σημαίες και μαντίλες στα πολιτιστικά και ψυχαγωγικά θεάματα λένε άλλη ιστορία από αυτήν που φαντάζονται όσοι τις ανεμίζουν και τις φοράνε. Για έναν πραγματικό ανθρωπιστή, ο πόλεμος είναι πληγή όποιος κι αν συμμετέχει σε αυτόν· ο εισβολέας είναι εισβολέας και το θύμα είναι θύμα, ανεξάρτητα από το ποιον συμπαθούμε ιστορικά, ιδεολογικά κι αισθητικά. Θα έπειθαν λοιπόν τα επιδεικτικά σύμβολα υπέρ ενός (ξένου) έθνους, αν με κάθε αντίστοιχη αφορμή τα αντίστοιχα σύμβολα άλλων εθνών επιδεικνύονταν με την ίδια θέρμη. Τα μονοθεματικά σύμβολα είναι ο θάνατος του συμβολισμού.
Αυλοκόλακες
Δεν έλειψε ο συμβολισμός από την εκδήλωση για τα 13 χρόνια ζωής της «Ομάδας Αλήθειας». Η παρουσία στελεχών της Ν.Δ. ήταν αναμενόμενη. Η «Ομάδα Αλήθειας» στηρίζει τη Ν.Δ. χωρίς περιστροφές και η Ν.Δ. εκφράζει δημοσίως την ευγνωμοσύνη της για τη στήριξη αυτή. Υπάρχει όμως κάτι αξιολύπητο στην απροκάλυπτη ένωση της πολιτικής παράταξης με το fan club της· κάτι που μοιάζει να αναιρεί τον καταστατικό στόχο της πρώτης. Ενα κόμμα εξουσίας που αγκαλιάζει τους κόλακές του και νιώθει μάλιστα την ανάγκη να διατυμπανίσει πόσο του αρέσει ο εναγκαλισμός, είναι ένα κόμμα που σιγά σιγά ερωτεύεται το είδωλό του και χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα. Η πολιτική συμβαίνει μακριά από το comfort zone μας.
Comfort zone
Ζούμε σε μια χώρα όπου το comfort zone επανέρχεται διαρκώς ως αίτημα· ακόμα κι αυτοί που έχουν προ πολλού βγει από την ακτίνα του πιστεύουν ότι το δικαιούνται. Ο αδιανόητος τρόπος με τον οποίο η ποινική διαδικασία μετατρέπεται σε πεδίο για σόου στη δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη είναι ενδεικτικός: μετά τις ιδεολογικοποιημένες ερωτήσεις-τοποθετήσεις του εισαγγελέα, είχαμε την απολογία του ηθοποιού, ο οποίος δείχνει να μην έχει καταλάβει τίποτα απ’ ό,τι του έχει συμβεί (πέρα από την κοινωνική του απομόνωση). Το άκαιρο τηλεοπτικό του χιούμορ, ο άσβεστος ναρκισσισμός και η προσποίηση πως τίποτα απ’ ό,τι του προσάπτουν δεν ισχύει, είναι η απόδειξη πως ο θόρυβος του #MeToo ήταν μεγάλος σε ένταση, αλλά δυστυχώς ελάχιστα διαπεραστικός.
