Οι απόψεις διίστανται για το αν το ελληνικό σχολείο παρέχει στους μαθητές τα κατάλληλα γνωστικά εφόδια, αλλά καμία αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρχει για την ικανότητά του να τους τρολάρει. Η δημιουργικότητα ως θέμα έκθεσης στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις έρχεται σε τέλεια αντίθεση με τη νωθρότητα στην οποία βασίζεται το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα της παπαγαλίας, των παρωχημένων διδακτικών μεθόδων και της ακαδημαϊκής φτώχειας. Το να εθίζεις τους μαθητές στην ανιαρή ρουτίνα ενός σχολικού δημοσιοϋπαλληλισμού χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας κι έπειτα να αξιώνεις δημιουργικό πνεύμα, είναι σαν να ρωτάς κάποιον που στη ζωή του έχει μετακινηθεί μόνο με ποδήλατο τη γνώμη του για τα ταξίδια με αεροπλάνο.
Get a life
Ας μην κατηγορούμε όμως μόνο το σχολείο. Το έλλειμμα δημιουργικότητας στην Ελλάδα καταλαμβάνει και την πολιτική. Η εμμονή του Αντώνη Σαμαρά με τα ομόφυλα ζευγάρια και το δικαίωμά τους στην οικογενειακή ζωή είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα δημιουργικού τέλματος. Σε έναν κόσμο που αλλάζει καθημερινά με ραγδαίους ρυθμούς, ο πρώην πρωθυπουργός παραμένει κολλημένος σε μια αλλαγή που δεν συνιστά καν είδηση – σε άλλες πολιτισμένες χώρες μάλιστα είναι δεδομένη εδώ και είκοσι χρόνια. Η ομοφοβία, βέβαια, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενημέρωσης είναι για κάποιους πάγια κατάσταση, ανεξάρτητη από την περιρρέουσα πρόοδο. Φταίει όμως και η απουσία νέων ιδεών: ο εγκλωβισμός σε φοβίες για «παραδόσεις» και «αξίες» που πλήττονται είναι ένδειξη πνευματικής στασιμότητας και αναιμικής φαντασίας.
Εκτός θέματος
Οι στρεβλές εμμονές είναι πιο αποτελεσματικές στην πλάνη από την παραπλάνηση. Συμβάλλουν στη σύγχυση περισσότερο απ’ ό,τι οι ενέργειες που στοχεύουν στη σύγχυση ευθέως. Το μένος εναντίον της Γλυκερίας για την απόφασή της να τραγουδήσει στο Ισραήλ εν μέσω πολέμου, εκτός του ότι παραγνωρίζει πως η χώρα και ο λαός του Ισραήλ υπάρχουν ανεξάρτητα από την πολιτική και στρατιωτική τους ηγεσία, δίνει στην τελευταία άλλοθι. Δεν φταίει ο Νετανιάχου για την κατάσταση στη Γάζα: φταίει η Γλυκερία, φταίνε «οι Εβραίοι», φταίει η εβραϊκή λογοτεχνία στην Εκθεση Βιβλίου, φταίνε τα ξενοδοχεία στην Ομόνοια. Ο καλύτερος τρόπος να αθωωθεί ο πρωταίτιος μιας κατάστασης για τις πράξεις του είναι η διάχυση της ευθύνης σε άσχετες πλευρές.
Πολύ λίγο, πολύ αργά
Στην υπόθεση του καλού βιβλιοπωλείου Επί Λέξει στο κέντρο της Αθήνας, που αναγκάζεται να κλείσει μετά από αίτημα του ιδιοκτήτη του ακινήτου για διπλασιασμό του ενοικίου, οι άσχετοι έγιναν σχετικοί. Χιλιάδες τα likes συμπαράστασης προς τους βιβλιοπώλες, χιλιάδες οι οργισμένες αναδημοσιεύσεις της σχετικής ανακοίνωσης στο Facebook, αναρίθμητα τα σχόλια υποστήριξης. Η ευαισθητοποίηση αυτή έχει ένα αντικειμενικό καλό: σημαίνει ότι ο κόσμος που συναισθάνεται το κόστος της απώλειας ενός ανεξάρτητου βιβλιοπωλείου είναι
πολύς. Αν όμως οι πωλήσεις των βιβλίων ήταν όσες και τα likes, αν οι διαμαρτυρόμενοι ήταν και αναγνώστες, μπορεί η αύξηση του ενοικίου να μην οδηγούσε σε κλείσιμο. Ακόμα κι αν δεν άλλαζε κάτι για το Επί Λέξει, μπορεί να άλλαζε κάτι για ένα άλλο βιβλιοπωλείο.
Εικασίες
Τα υποθετικά σενάρια δεν έχουν και πολλή αξία, αν και η (προγραμματισμένη τάχα) αποχώρηση του Ιλον Μασκ από την κυβέρνηση Τραμπ ενθαρρύνει την παραγωγή τους: Αν ο Μασκ δεν είχε συγκρουστεί με το υπουργικό συμβούλιο του προέδρου, θα έφευγε τόσο γρήγορα από το κυβερνητικό σχήμα; Αν δεν απογοητευόταν από την πολιτική των δασμών και τον προϋπολογισμό, θα ένιωθε ξαφνικά την ανάγκη να επιστρέψει στις επιχειρήσεις του μετά από μια τόσο κοπιώδη και δαπανηρή εκστρατεία προώθησης του Ντόναλντ Τραμπ; Αν δεν είχε πιστέψει την τραμπική προπαγάνδα από τους πρώτους, θα είχε διαλέξει να γίνει όργανό της; Τελικά, άξιζε η ανταμοιβή του;
