Αν η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων αποτελεί ιστορική συνέπεια της ανάγκης αποκομματικοποίησης του κράτους, ο παρασιτισμός αποτελεί διαχρονική παρενέργεια μιας μονιμότητας χωρίς ουσιαστικούς όρους και προϋποθέσεις. Οποιος αντιτίθεται στη σκέψη αναθεώρησης του σχετικού άρθρου του Συντάγματος δεν αδιαφορεί απλώς για τη λειτουργικότητα του κρατικού μηχανισμού, αλλά και για την ίδια τη ζοφερή πραγματικότητα των εργαζομένων: όσοι δημόσιοι υπάλληλοι δουλεύουν περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε, όσοι αναλαμβάνουν καθήκοντα που δεν τους αναλογούν, όσοι πασχίζουν να βουλώσουν τρύπες που άνοιξαν άλλοι και να αντισταθμίσουν την απουσία, την απροθυμία, την άγνοια ή την κακοήθεια συναδέλφων τους, από αυτήν ακριβώς τη μονιμότητα κατατρύχονται. Το αντίδοτο του εκδικητικού κράτους δεν είναι ένα κράτος σε ομηρία.
Σεπτή παράδοση
Η ομηρία βασίζεται σε μιαν άτυπη συναίνεση: οι πολίτες θα αυθαιρετούν στο μέτρο που επιθυμούν και οι πολιτικοί θα υπερασπίζονται την αυθαιρεσία των πολιτών ως δικαίωμα, με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Η Μεταπολίτευση βρίθει παραδειγμάτων μεταμφίεσης της ομηρίας του κράτους σε θεόπνευστη κατάσταση: το σχήμα βασίζεται συνήθως σε στομφώδεις βερμπαλισμούς, κάθε ένσταση προς τους οποίους χαρακτηρίζεται βεβαίως συντηρητική ή και ακροδεξιά. Εσχάτως, η Ζωή Κωνσταντοπούλου έφτασε στο σημείο να δηλώσει πως οι καταλήψεις αποτελούν παράδοση δεκαετιών που δαιμονοποιείται! Αν όμως ένα αντικομφορμιστικό δρώμενο εμπίπτει στο πλαίσιο της παράδοσης, μήπως τελικά δεν είναι και τόσο αντικομφορμιστικό;
Εκδοχές συντήρησης
Στην Ελλάδα, οι πολιτικές δυνάμεις που ευαγγελίζονται την ανατροπή, μάχονται για το ακριβώς αντίθετο: για τη δική τους εκδοχή συντήρησης. Οι φήμες για το υποτιθέμενο νέο κόμμα Σαμαρά προκύπτουν από την αντιπάθεια του πρώην πρωθυπουργού για την πολιτική προσωπικότητα του νυν. Ποια είναι η ανησυχία του Αντώνη Σαμαρά; Οτι ο Μητσοτάκης αμαυρώνει το δεξιό ιδεώδες, ότι είναι πολύ woke, ότι δεν ενσαρκώνει τον ρόλο του προστάτη της «πατρίδας» με τη δέουσα στρατιωτική περιπάθεια. Η πτωχευμένη παράδοση του δεξιόστροφου περφόρμανς παρουσιάζεται εδώ ως ζητούμενο, με τον ίδιο τρόπο που οι γραφικοί της άλλης όχθης προσκολλώνται στο καταληψιακό τους κεκτημένο, σαν να πρόκειται περί μοντέρνας πολιτικής πρότασης.
Binary
Το πρόβλημα όμως είναι ευρύτερο· η διεθνής συγκυρία ενθαρρύνει την περιχαράκωση σε δόγματα και την πολιτική επιχειρηματολογία της υπεραπλούστευσης. Ακόμα και πρόσωπα που υπερηφανεύονται για την ευέλικτη σκέψη και το ανοιχτό τους πνεύμα τελικά ενδίδουν στην ευκολία της άκαμπτης στράτευσης. Το τοτέμ των απανταχού οπαδών της θεωρίας περί ρευστότητας των φύλων, Τζούντιθ Μπάτλερ, ήρθε στην Ελλάδα για μια κουβέντα πάνω σε όσα απαρτίζουν τη λεγόμενη «woke» ατζέντα, και επέλεξε να συνοψίσει τις ιδέες του σε ένα αντιπροσωπευτικό απόφθεγμα: «υπάρχουν δύο φύλα, φασίστες και αντιφασίστες». Ακραία υπόθεση: φασίστες είναι αυτοί που διαφωνούν μαζί του· αντιφασίστες εκείνοι που συμφωνούν. Πόσο βολικό! Πόσο binary!
View this post on Instagram
Πανεπιστημιολογία
Η επιτυχία του Τραμπισμού, τοπικού και υπερτοπικού, έγκειται στο ότι, ακόμα κι αν το κάνει πλημμελώς και υποκριτικά, θίγει εν μέρει πραγματικά προβλήματα, τα οποία η «πλευρά της λογικής» αρνείται να αγγίξει. Η νέα επίθεση της διοίκησης Τραμπ στα κορυφαία πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ένας παραλογισμός που, αν δεν ηττηθεί στην πράξη, θα ζημιώσει τόσο τα ίδια τα πανεπιστήμια όσο και τη χώρα, από την οποία θα στερήσει τον πλούτο που τα πανεπιστήμια ξέρουν να παράγουν: επιχειρηματικό, οικονομικό, πνευματικό. Η αδυναμία όμως των ιδρυμάτων να αυτοδιορθωθούν, ώστε να σταματήσουν να δίνουν στις διεκδικήσεις Τραμπ ερείσματα, είναι ένα δείγμα της παθογένειας που τα μαστίζει ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Είναι τόσο απίθανο τα μεγάλα πανεπιστημιακά μυαλά να έκαναν κάτι λάθος, έστω κι αν ο καταστατικός τους στόχος είναι το αγαθό; Θα ήταν τόσο εξωφρενικό να το παραδεχτούν και να προχωρήσουν παρακάτω;
