Δεν είναι η δικαστική καταδίκη Κασσελάκη το κύριο σημάδι της παρακμής του. Είναι ότι τόσο ο ίδιος όσο και η καταδίκη του δεν αφορά κανέναν. Ο πολιτικός βέβαια προσπάθησε να δώσει στο γεγονός τη βαρύτητα που ήλπιζε ότι θα αποκτούσε από μόνο του. Παρέστησε τον πολιτικά διωκόμενο· μίλησε για την Ελλάδα «του Μητσοτάκη» που δικάζει «τα παιδιά της» και «τα καθαρά μας χέρια». Εριξε στο κοκτέιλ και μια αναφορά σε «παιδοβιαστές» για τα ευεπίφορα λαϊκιστικά αυτιά. Μάταια. Το μονοπώλιο του λαϊκισμού άλλωστε το ασκεί τώρα η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η άλλη μετασυριζαϊκή, συστημικά αντισυστημική δύναμη. Καθόλου τυχαίο λοιπόν που, πάνω στην απόγνωση της ασημαντότητάς του, ο Στέφανος Κασσελάκης οραματίζεται τώρα σύμπραξη με την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας· «Μέτωπο Δικαιοσύνης», όπως λέμε σανίδα σωτηρίας.
Πολύ αργά
Ο καθένας διασώζει την τιμή του όπως νομίζει. Στην περίπτωση του υπουργείου Παιδείας δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι υπάρχει περιθώριο στρατηγικής επιτυχίας. Αν το νέο σχέδιο για ελεγχόμενη είσοδο στα πανεπιστήμια μείνει στα χαρτιά ή
ναυαγήσει, άλλη μία αποτυχία θα προστεθεί στη μακρά λίστα των αναιμικών
προσπαθειών για την προστασία των ιδρυμάτων από τη βία των τραμπούκων. Αν το σχέδιο πετύχει, εύλογα θα αναρωτηθούμε γιατί πέτυχε τώρα και όχι προηγουμένως. Ποια νέα γνώση ήρε το πέπλο της αδράνειας; Ποιος φέρει ευθύνη για την αδράνεια και πώς θα του καταλογιστεί η ευθύνη αυτή; Αυτό είναι το κακό με την αργοπορία: από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα καμία επιτυχία δεν είναι αρκετά μεγάλη για να θεραπεύσει την εδραιωμένη αναξιοπιστία.
Συνέπεια στην ήττα
Μερικές φορές, προτιμότεροι από αυτούς που τάχα προσπαθούν αλλά διαρκώς
αποτυγχάνουν φαντάζουν όσοι δεν προσπαθούν καν. Αυτοί είναι τουλάχιστον
συνεπείς στην αβελτηρία τους και δεν δίνουν ελπίδες για κάτι διαφορετικό. Εχει
ενδιαφέρον ο τρόπος που ο Σωκράτης Φάμελλος προσεγγίζει το μέλλον του
ΣΥΡΙΖΑ: εκλογή προέδρου μόνο από λίστα μελών! Τέρμα οι ψηφοφόροι του δίευρου! Δεν μπορεί όποιος περνάει απέξω να αποφασίζει για την ηγεσία ενός προοδευτικού κόμματος! Το πόσο προοδευτικός είναι ο προληπτικός αποκλεισμός πιθανών εκλογέων και προέδρων από ένα «προοδευτικό» κόμμα είναι ερώτημα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη λάβει απάντηση δημοσκοπική. Η επιμονή του ωστόσο στην άποψη ότι αυτός είναι ο δρόμος για να σταθεί η παράταξη όρθια «απέναντι στη νεοφιλελεύθερη Δεξιά» είναι η επιβεβαίωση ότι από την εποχή της άβολης αλήθειας έχει παλινδρομήσει σ’ εκείνη των καθησυχαστικών, σταλινικών ψεμάτων.
Κινηματικός αντισημιτισμός
Δεν είναι ψέμα ότι η συμμετοχή του Ισραήλ στο Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου
Θεσσαλονίκης είναι ελαφρώς αμφιλεγόμενη, από τη στιγμή που το Ισραήλ εφαρμόζει πολεμικές τακτικές αχρείαστης, διεθνώς καταδικαστέας βίας. Είναι όμως κραυγαλέο ψέμα ότι η φασιστοειδής κινητοποίηση με συνθήματα και πανό κατά της συμμετοχής αυτής είχε αντιπολεμική ρίζα. Αν η ευαισθησία ήταν τέτοιας υφής, δεν θα περιοριζόταν στο μένος κατά του Ισραήλ, αλλά θα άγγιζε και τα αισθήματα των διαμαρτυρόμενων για τη Ρωσία του Πούτιν. Ανεξάρτητα όμως από το γνήσιο ή μη της ειρηνιστικής διάθεσης, ανεξάρτητα από το θεμιτό ή μη της συμμετοχής του Ισραήλ, ποιος έδωσε στην «Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοπωλών» το δικαίωμα να διαλύει εκδηλώσεις που δεν της αρέσουν;
Win-win
Στην Ελλάδα η αυθαιρεσία νομιμοποιείται από την καθημερινή πρακτική. Φαίνεται κι από το κυβερνητικό σχέδιο αξιολόγησης του Δημοσίου: οι υπάλληλοι θα αξιολογούνται χωρίς να υφίστανται κυρώσεις· κι αν αρνηθούν την αξιολόγηση, θα στερηθούν τον μισθό τους. Γιατί όμως να την αρνηθούν; Αφού η κακή βαθμολογία δεν θα τους επηρεάσει καθόλου. Μπορούν να συνεχίσουν να αυθαιρετούν εις βάρος του κράτους και το κράτος εις βάρος των πολιτών που πληρώνουν για τις υπηρεσίες του.
