Η σύσκεψη στο Μαξίμου για τη βία στα πανεπιστήμια δεν επιβεβαιώνει απλώς την αποτυχία της Ν.Δ. να προστατεύσει τα ιδρύματα από τις συμμορίες που τα λυμαίνονται, αλλά την ίδια ώρα εξηγεί γιατί οι πιθανότητες να αλλάξει κάτι μελλοντικά είναι ισχνές. Τι νόημα έχουν οι επιτελικές συσκέψεις για ένα θέμα που αγγίζει τα όρια του κλισέ; Τι θα συζητήσει ο πρωθυπουργός με τους συνεργάτες του που δεν έχει συζητηθεί ήδη; Τι ανακαλύπτουν τώρα που δεν γνώριζαν προηγουμένως; Οι κατόπιν εορτής συσκέψεις, μια σοβαροφανής παρέλκυση δηλαδή, είναι ένας άλλος τρόπος να πεις: «Δεν θέλουμε να εφαρμόσουμε τους νόμους που ψηφίζουμε, δεν θέλουμε να επιβάλουμε τη νομιμότητα, αλλά ας κάνουμε πως κάτι ετοιμάζουμε για να μη φαίνεται ότι δεν κάνουμε τίποτα».
Καθημερινοί βομβιστές
Είναι ευρύτερο το πρόβλημα της απραξίας απέναντι στο έγκλημα. Ακόμα μία βόμβα εξερράγη κατά λάθος πριν από λίγες ημέρες, όπως εκείνη στους Αμπελοκήπους τον περασμένο Νοέμβριο. Αυτή τη φορά, στη Θεσσαλονίκη. Το ότι εξερράγη κατά λάθος όμως δεν σημαίνει ότι δεν κατασκευάστηκε για να εκραγεί σκόπιμα – απλώς ο ερασιτεχνισμός της 38χρονης σκότωσε την ίδια, αντί να σκοτώσει αθώα θύματα. Το περίεργο εν προκειμένω δεν είναι η καταστροφική μανία μιας επίδοξης δολοφόνου, αλλά το γεγονός ότι, για ακόμη μία φορά, οι Αρχές γνώριζαν: γνώριζαν τη δράστιδα, το πυκνό ποινικό της παρελθόν, τις διασυνδέσεις της με τον χώρο της τρομοκρατίας, την επικινδυνότητά της.
Παρ’ όλα αυτά, η 38χρονη ένιωθε (και διέθετε!) την άνεση να απεργάζεται βομβιστικά σχέδια, στα οποία φρένο δεν έβαλε η Αστυνομία, αλλά η προσωπική της ανοησία.
Η συνοδευτική κουλτούρα
Οι μισαναπηρικοί στίχοι του τράπερ Light είναι προϊόν της δικής του ανοησίας, όπως παραδέχτηκε με άλλα λόγια και ο ίδιος (όχι πριν υποστεί το κράξιμο που του αναλογούσε από όσους είχαν την ατυχία να ακούσουν το τραγούδι του). Τα μυαλά που κουβαλάει ο καλλιτέχνης, όμως, είναι ένα θέμα που συζητιέται εύκολα και ανώδυνα· ο τράπερ και η τραπ είναι δημοφιλείς στόχοι, άλλωστε. Η πιο δύσκολη συζήτηση αφορά εκείνους που ακούνε τον Light, που συρρέουν στα live του, που νομιμοποιούν την επικίνδυνη ελαφρότητά του με τα like, τα reactions και τις ακροάσεις τους. Είναι οι μουσικές και τα είδη τους ό,τι προάγει τη «ρητορική μίσους»; Οχι. Είναι όμως η κουλτούρα γύρω από αυτά και η τάση της άκριτης ειδωλοποίησης.
Το κόστος της τοτεμοποίησης
Η δημιουργία τοτέμ, είτε πρόκειται για πρόσωπα είτε για ιδιότητες, είναι μια επικίνδυνη πρακτική που σχεδόν πάντα οδηγεί σε κάποιο είδος ασυδοσίας. Η αξιολόγηση των δημοσίων υπηρεσιών που ετοιμάζουν τα υπουργεία Εσωτερικών και Ψηφιακής Μεταρρύθμισης δεν αίρει την ασυδοσία του Δημοσίου· την καλλωπίζει: δεν θα αξιολογούνται υπάλληλοι, αλλά υπηρεσίες (λες και οι υπηρεσίες είναι απρόσωπες δομές αποτελούμενες από ρομπότ)· η αξιολόγηση θα μοιάζει περισσότερο με δημοσκόπηση, ενώ θα γίνεται μόνο δύο φορές τον χρόνο· τα κακά αποτελέσματα δεν θα συνεπάγονται κυρώσεις. Με λίγα λόγια, δεν αρκούσε το ότι μέχρι σήμερα δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για τη βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών· τώρα, και πάλι δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα, αλλά τουλάχιστον θα ξέρουμε μετά βεβαιότητος ότι το επίπεδο είναι χαμηλό. Πρόοδος.
Προτεραιότητες με ρόδες
Το χαμηλό επίπεδο δεν φαίνεται μόνο από το πλήθος των υφιστάμενων κρίσεων, αλλά και από τις κρίσεις στις οποίες δίνουμε προτεραιότητα. Οι κανονισμοί, τα πρόστιμα και οι απαγορεύσεις που υποτίθεται πως ετοιμάζει ο Δήμος Αθηναίων για να αντιμετωπίσει την αταξία των ηλεκτρικών πατινιών είναι θεμιτά μέτρα. Προκαλεί όμως απορία ότι μέσα σε ένα γενικότερο αστικό τοπίο δυστοπικής φρίκης (σπασμένα πεζοδρόμια, παράνομη στάθμευση, εκτεταμένη βρώμα, ελλιπές κι απεριποίητο πράσινο, βανδαλισμοί), η Δημοτική Αρχή έκρινε ότι το βασικό ζήτημα προς άμεση αντιμετώπιση είναι τα πατίνια. Η αλήθεια είναι ότι το άνοστο κερασάκι δεν απασχολεί τους δημότες ιδιαίτερα· το πρόβλημα είναι η σάπια τούρτα από κάτω.
