Ενοχλεί το μέσο ή ο σκοπός; Είναι οι διασυνδέσεις της Ομάδας Αλήθειας με τη Ν.Δ. και η υπόνοια ότι μπορεί να έχει λάβει κρατικό χρήμα αυτό που μας πειράζει ή η στήριξη που η Ομάδα Αλήθειας παρέχει εδώ και χρόνια στη Νέα Δημοκρατία; Είναι ο τρόπος της προπαγάνδας ή η ίδια η προπαγάνδα το πρόβλημά μας; Αν το ζήτημα είναι το διαδικαστικό σκέλος (ποιος-τι-πόσα-πότε) και η τυπική νομιμότητα της δραστηριότητας του δημοφιλούς κομματικού μέσου, να διερευνηθεί και να δούμε τι προκύπτει από την έρευνα σε επίπεδο
ουσίας (και όχι εικασίας). Ενδιαφέρον θα έχει. Αν το ζήτημα είναι όμως η κομματική προπαγάνδα per se, ας μη μείνουμε μόνο στην Ομάδα Αλήθειας· τα μέσα που υπάρχουν αποκλειστικά για να στηρίζουν ορισμένο κόμμα είναι πολλά, κάποια μάλιστα εμπίπτουν στην απυρόβλητη χορεία των «ιστορικών». Οι ηθικές αξιώσεις ή απευθύνονται σε όλους ή είναι υποκριτικές.
Βόμβα υποκρισίας
Κάτι από υποκρισία περιείχε και η βόμβα που εξερράγη πριν από λίγες ημέρες έξω από τα γραφεία της Hellenic Train, στη λεωφόρο Συγγρού. Από τρομοκράτες δεν έχεις βέβαια την απαίτηση της ειλικρίνειας και του αντικειμενικού πνεύματος· αν τους ενδιέφεραν τέτοιες πολιτισμικές συμβάσεις θα έκαναν κάτι άλλο στη ζωή τους, δεν θα τοποθετούσαν βόμβες. Περιμένεις όμως από τους χειροκροτητές τους μια πιο πονηρεμένη αποτίμηση του τρομοκρατικού έργου: απ’ όλους τους κρατικούς φορείς που εμπλέκονται στο δυστύχημα των Τεμπών, περίεργο δεν είναι που η βομβιστική επίθεση στράφηκε εναντίον του ενός ιδιώτη; Κάποιος καχύποπτος θα έλεγε ότι δεν ήταν η συμμετοχή στην τραγωδία το κριτήριο της επίθεσης, αλλά η πολιτική ταυτότητα. Ο καχύποπτος θα έτρωγε cancel.
Αιτιολογημένη διάσταση
Το γεγονός πάντως ότι οι πολιτικές ταυτότητες φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στην απωστική σχέση ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί. Κάποιοι «διαβάζουν» στο φαινόμενο συμπτώματα της κλασικής αριστερής κατάρας, την τάση ενός αέναου κατακερματισμού δηλαδή, στη βάση ιδεολογικών διαφορών που σε άλλους χώρους θα παρακάμπτονταν με άνεση. Ομως, με δεδομένο το πρόσφατο ιστορικό των αριστερών συγκλίσεων (Καμμένος, Κασσελάκης κ.λπ.), μια κάποια έμφαση στο δόγμα και στην καθαρότητά του δεν είναι και τόσο κακή επιλογή. Οι διαχωριστικές γραμμές δεν είναι μόνο σημάδια εγωισμού, αλλά και αποδείξεις πως κάποια λάθη επιτέλους αναγνωρίζονται.
One man’s trash
Στη μυθοπλασία, τα λάθη είναι σχετικά. Ο,τι για κάποιον αποτελεί δημιουργικό σφάλμα, για κάποιον άλλο μπορεί να συνιστά σύλληψη υψηλού επιπέδου. Οι ενστάσεις χιλιάδων τηλεθεατών σε σχέση με τη φετινή σεζόν της δημοφιλούς σειράς The White Lotus είναι ενδεικτικές λιγότερο των αδυναμιών του κύκλου και περισσότερο των αδυναμιών του κοινού. Η σειρά του πανέξυπνου Mike White δεν ήταν άψογη αυτή τη χρονιά· ωστόσο, η κατηγορία ότι ήταν «αργή» δεν είναι ακριβώς δόκιμο επιχείρημα, αλλά απότοκο μιας μοντέρνας νοοτροπίας TikTok που τα θέλει όλα γρήγορα: το φαγητό, τις πληροφορίες, τη μουσική, τις ανθρώπινες σχέσεις. Το πρόβλημα είναι στον δέκτη, όχι στον πομπό.
Κάλεσμα – ξεκάλεσμα
Εχει και ο πομπός τις ευθύνες του όμως. Η ανεξήγητη αποστολή ενός τεράστιου αριθμού ηλεκτρονικών προσκλήσεων για το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών και η σχεδόν άμεση ανάκληση/ακύρωση των προσκλήσεων αυτών ήταν ένα αστείο λάθος και ταυτόχρονα μια αφορμή για περίσκεψη: σε ποια λίστα βρέθηκαν μαζεμένα τόσο πολλά και τόσο διαφορετικά μέιλ (όχι μόνο επαγγελματικά αλλά και προσωπικά); Δεν θα έπρεπε αυτοί που τα είχαν στην κατοχή τους να τα χρησιμοποιήσουν λίγο πιο προσεκτικά; Είναι και κάτι ακόμα: τι λέει για την πρόσληψη της συνάθροισης το γεγονός ότι τόσοι καλεσμένοι αντιμετώπισαν το «ξεκάλεσμα» με γέλιο αντί απογοήτευσης;
