Κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία αυτοσυγχαίρονται για τα αντανακλαστικά του κόμματός τους. Μας λένε περήφανοι ότι η ταχύτητα με την οποία διεγράφη από την Κ.Ο. ο Δημήτρης Κυριαζίδης, μετά τη σεξιστική του επίθεση στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, είναι ενδεικτική του προοδευτικού τους φρονήματος: «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντέδρασε άμεσα, σε αντίθεση με τους προέδρους άλλων κομμάτων που ανέχονται ανήθικες συμπεριφορές εντός της παράταξης». Ορθώς διεγράφη ο βουλευτής, δεν υπάρχει αμφιβολία (αν και υπάρχει πάντα φόβος ο διαγεγραμμένος να επανέλθει όταν το θέμα ξεχαστεί). Ομως εν προκειμένω η
ενδεδειγμένη αντίδραση δεν είναι ο πανηγυρισμός, αλλά η περίσκεψη. Τι δουλειά έχει ένας σεξιστής βουλευτής στο κόμμα μας, θα αναρωτιόταν κάποιος πιο συνειδητοποιημένος.
Βέλη-δώρα
Από την πλευρά της, πάντως, η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε και να ευχαριστήσει τη Ν.Δ. για τον αρχαϊκό σεξισμό της. Υποδείξεις του στυλ «Αντε κάνε κάνα παιδί», η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας θα έχει εισπράξει πολλές στη ζωή της· τόσες που πλέον δεν την αγγίζουν, αντιθέτως: της τονώνουν το ηθικό και της δίνουν όπλα για να τα στρέψει εναντίον κουτών αντιπάλων, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται πόσο εκτός εποχής είναι τα δικά τους «παλαιοπατριαρχικά» όπλα. Ηταν λοιπόν διπλά άστοχος ο σεξισμός εναντίον της Κωνσταντοπούλου. Αφενός, βέλη τέτοιου είδους δεν πλήττουν άτομα σαν την πρόεδρο, αφετέρου το κλίμα της εποχής μετατρέπει τα βέλη σε ηθικά πλεονεκτήματα των στόχων τους.
Μπάχαλο ξανά
Από την τράπεζα του ηθικού πλεονεκτήματος δεν εκταμίευσε όμως μόνο η Κωνσταντοπούλου κεφάλαια, αυτές τις μέρες. Χάρη στους χειρισμούς της κυβέρνησης, βγήκαν ξανά από τις σπηλιές τους και οι αντικοινωνικοί βάνδαλοι που, νομιμοποιημένοι από την περιρρέουσα «ιερή αγανάκτηση», αναβιώνουν τις μεθόδους καταστροφικής διαμαρτυρίας της προηγούμενης δεκαετίας. Ξανά τα ίδια: ακόμα και η πορεία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας κατέληξε σε σπασμένα μάρμαρα, μάρμαρα δημόσια και ιδιωτικά, πληρωμένα πάντως από τους αφελείς που επιμένουν να στηρίζουν μια πόλη η οποία κάθε μέρα τους προδίδει. Την ίδια ώρα, το κράτος παρακολουθεί στωικά την ιστορία να επαναλαμβάνεται: αφήστε τα παιδιά να τα διαλύσουν όλα! Στο κάτω κάτω, η διάλυση εκφράζει και το όραμα του δημάρχου για την πόλη· ας δούμε την κατάσταση σαν ένα είδος τέχνης!
Απονευρωτική κυριολεξία
Και στην τέχνη παρατηρούνται διαλυτικές τάσεις, πάντως. Στο εντυπωσιακής διαύγειας άρθρο της στο περιοδικό The New Yorker, με τίτλο The New Literalism Plaguing Today’s Biggest Movies, η Namwali Serpell μιλάει όπως κανείς μέχρι σήμερα για την τάση των σύγχρονων ταινιών να τα δίνουν όλα στο πιάτο με αποκαρδιωτική σαφήνεια και κυριολεξία, παραγνωρίζοντας την πιο σημαντική αξία της τέχνης: εκείνη που βρίσκεται στις ενδιάμεσες αποχρώσεις, στην ελεύθερη διαδικασία εξεύρεσης πνευματικών κι αισθητικών νοημάτων, στο υποκειμενικό στοιχείο που φιλτράρει ανελέητα το αντικειμενικό. Πάνω στη μανία του να διδάξει τους θεατές πώς πρέπει να σκέφτονται, ο σύγχρονος κινηματογράφος μοιάζει περισσότερο με υπεραναλυτικό καθηγητή παρά με αντιδραστήρα δημιουργικότητας.
Το χρώμα του Πότερ
Ηταν όμως η τηλεοπτική κουλτούρα εκείνη που έσπρωξε το σινεμά στην κατεύθυνση της έκπτωσης. Καθώς το κάστινγκ για τη μεταφορά των βιβλίων του Χάρι Πότερ στην τηλεόραση συνεχίζεται, οι φήμες πως τον ρόλο του καθηγητή Σέβερους Σνέιπ θα ενσαρκώσει ο Βρετανός ηθοποιός Paapa Essiedu επιβεβαιώνουν ότι η βιομηχανία του θεάματος δεν υπηρετεί το υλικό της τέχνης αλλά την πολιτική της προώθησής της. Ο Essiedu είναι βέβαια πολύ ταλαντούχος. Είναι όμως και εντελώς άσχετος με τον ρόλο. Γιατί επελέγη ένας νεαρός, όμορφος και σκουρόχρωμος ηθοποιός να παίξει έναν μεσήλικο, άσχημο και λευκό (σαν βαμπίρ!) χαρακτήρα; Επειδή πάλι η «τέχνη» θέλει να μας πει κάτι εκτός πλαισίου τέχνης.
