Είναι Σορβόννη ή δεν είναι; Αν είναι, είναι η καλή Σορβόννη ή η κακή; Σε ποια θέση βρίσκεται στη διεθνή κατάταξη; Η σειρά ερωτημάτων για το πρώτο μη κρατικό πανεπιστήμιο που αναμένεται να ιδρυθεί στη χώρα είναι ένα είδος παραπολιτικού θορύβου, που στόχο έχει να αποφύγει εντέχνως το πολιτικό δίλημμα: είναι το κύρος του πανεπιστημίου αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί ή το δικαίωμα των φοιτητών να επιλέγουν πού θα φοιτήσουν; Η λογική πάντως λέει πως η κορυφή δεν τους χωράει όλους, έτσι κι αλλιώς· ότι οι κορυφαίοι δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερο πρόβλημα να φοιτήσουν σε σχολή της κλάσης τους. Οι μη κορυφαίοι είναι που χρειάζονται περισσότερες επιλογές, κι ας μην
ανήκουν αυτές στο παγκόσμιο τοπ 10. Μήπως θα ήταν προτιμότερο όποιος έχει ιδεολογικό πρόβλημα με τα μη κρατικά πανεπιστήμια να το πει ευθέως, αντί να τα αξιολογεί χωρίς να του ζητηθεί;
Αμετροέπεια
Κάποιες τοποθετήσεις θέλουν ευθύτητα, ενώ κάποιες άλλες απαιτούν φειδώ και ένα κάποιο στρογγύλεμα. Αν η εμπιστοσύνη του Νίκου Ανδρουλάκη στη Δικαιοσύνη έχει πράγματι κλονιστεί, ας το πει. Δεν έχει κι άδικο, στο κάτω κάτω. Ομως, τόσο ως πολίτης όσο και ως πολιτικός αρχηγός, οφείλει να γνωρίζει ότι ακόμα και η προβληματική Δικαιοσύνη είναι προτιμότερη από τη μη Δικαιοσύνη, εκείνη δηλαδή που ονειρεύονται όσοι ερμηνεύουν τις δηλώσεις του ως επιβεβαίωση του αντιδημοκρατικού τους πνεύματος. Αυτοί που δεν διατυμπανίζουν (και μάλιστα από θέση ευθύνης) τις επιφυλάξεις
τους για την ακεραιότητα των θεσμών δεν είναι χαζοί ούτε «προσκυνημένοι»· απλώς έχουν επίγνωση του πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα αν τα εξαγριωμένα πλήθη που ψάχνουν αφορμή να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους νομιμοποιηθούν ηθικά.
Το κήρυγμα του αναρμόδιου
Τα πλήθη αυτά είναι που έδωσαν στον θρασύ Τζέι Ντι Βανς τη σχετική κάλυψη (όχι ότι τη χρειαζόταν) ώστε να προβεί στο κήρυγμά του περί πτωχευμένης ευρωπαϊκής δημοκρατίας, πριν από λίγες ημέρες στο Μόναχο. Σε μια Ευρώπη με περισσότερη αυτοπεποίθηση και λιγότερες τάσεις αυτολύπησης, οι επιτήδειοι ακροδεξιοί δεν θα έβρισκαν έδαφος να σπείρουν τη διχόνοια και να επιβάλουν την ατζέντα τους. Οσοι λοιπόν βλέπουν τον τραμπισμό ως απειλή πρέπει να καταλάβουν ότι η εκ μέρους τους υπονόμευση των (ήδη υπονομευμένων) θεσμών, μόνο τον Τραμπ και την κουλτούρα του δηλητηριώδους αντισυστημισμού ευνοεί. Ισως όμως τελικά δεν βλέπουν ως απειλή τον Τραμπ όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι τον βλέπουν.
Υποπτη σιωπή
Το σχέδιο ή καλύτερα η φαντασίωση του Αμερικανού προέδρου για το μέλλον της Γάζας ήταν μια ευκαιρία να γίνει σαφές ότι, εκτός από τους φανερούς, ο Τραμπ έχει και τους κρυφούς του οπαδούς, και μάλιστα από χώρους πέραν της τυπικής πολιτικής του επιρροής. Δεν εξηγείται αλλιώς η σιωπή του κινήματος υπέρ της Παλαιστίνης μπροστά στην κυνική πρόταση corporate εθνοκάθαρσης που ο πρόεδρος διατύπωσε. Τι θα γινόταν αν την ίδια απάνθρωπη κουταμάρα την είχε σερβίρει κάποιος άλλος; Η αλήθεια είναι ότι μέρος της εγχώριας Αριστεράς βλέπει τον Τραμπ με μεγαλύτερη συμπάθεια απ’ ό,τι έβλεπε τον Μπάιντεν (ή οποιονδήποτε «συστημικό» πρόεδρο των Δημοκρατικών). Οι συγκλίσεις του λαϊκισμού υπερβαίνουν τις ιδεολογικές διαστάσεις.
Αντισύστημα εναντίον αντισυστήματος
Από την άλλη, όταν τα είδη του λαϊκισμού δεν συγκλίνουν, η ιδεολογική συγγένεια δεν αρκεί για να γεφυρώσει διαπροσωπικά χάσματα. Ο καβγάς της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τη Λιάνα Κανέλλη για το ποια εκ των δύο είναι πιο (φιλο)δεξιά είναι αστείος αλλά και ενδεικτικός. Το δε κριτήριο αξιολόγησης που βασίζεται στην εγγύτητα ή μη με τον αντίπαλο είναι δηλωτικό της σοβαρότητας όποιου το χρησιμοποιεί.
