Η εκτεταμένη κάλυψη του γάμου Βαρδινογιάννη – Ντεγκρές από τα ελληνικά media καταδεικνύει τη συμβιωτική σχέση των Μέσων με το κοινό τους, τη σιωπηλή συμφωνία τους για την παραγωγή δημοσιογραφικής ύλης χαμηλής ποιότητας. Οι φιλοσοφικές απορίες σχετικά με τις απαρχές αυτής της κατάστασης (η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;) δεν έχουν νόημα: το κοινό διψάει για ενημερωτικά σπαράγματα σελέμπριτι κενοδοξίας τόσο όσο και οι δημοσιογράφοι επιθυμούν να τα προσφέρουν. Οταν βέβαια έρχεται ο λογαριασμός για κάθε πλευρά, με τους μεν θεατές/αναγνώστες να νιώθουν εξαπατημένοι και τους μιντιακούς παράγοντες να αισθάνονται απαξιωμένοι, καλό είναι να μη ζητάει κανείς τα ρέστα. Αυτό το κρεβάτι το έστρωσαν από κοινού.
Δικαστήριο του τρόμου
Η πολιτισμική ισοπέδωση φέρνει πολιτισμική εγγύτητα. Ο πομπός μοιάζει στον δέκτη και δεν μπορεί να του δώσει κάτι καλύτερο από αυτό που αξίζει. Οταν έχουμε να κάνουμε με θεσμούς όμως, η εγγύτητα αυτή απαγορεύεται· ο θεσμικά δεσπόζων οφείλει να αποτελεί πρότυπο, ακόμα κι αν δεν θέλει. Οσα χυδαία έρχονται στη δημοσιότητα από τη δίκη Φιλιππίδη, με θεσμικούς παράγοντες να προσβάλλουν θύματα και μάρτυρες, προδίδοντας την απαράδεκτη άγνοιά τους ως προς θέματα που θα έπρεπε να κατέχουν (τι είναι βιασμός, τι δεν είναι, τι σημαίνει συναίνεση, τι κάνει κάποιον βιαστή και τι δεν τον κάνει) είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, αλλά όχι και σοκαριστικά. Η προβληματική δίκη αντικατοπτρίζει την προβληματική κοινωνία· την αδυναμία των θεσμών να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διαφοροποιηθούν από τον κανόνα έξω από την αίθουσα.
Wannabe
Από τους έχοντες κύρος αναμένει κανείς συμπεριφορές που ανταποκρίνονται σε αυτό. Από τους μη έχοντες αναμένει τουλάχιστον στοιχειώδη επίγνωση της έλλειψής τους. Η τελευταία ομιλία του Αλέξη Τσίπρα σχετικά με το κράτος δικαίου στην Ελλάδα «κουμπώνει» με ταιριαστό τρόπο στην ευρύτερη ειρωνεία που αποπνέει το Ινστιτούτο του, ως εγχείρημα πολιτικού εξαγνισμού και προσωπικού rebranding. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός καταπιάνεται με έννοιες μεγαλύτερες από τον ίδιο, για την επεξεργασία των οποίων δεν διαθέτει την απαραίτητη θεωρητική υποδομή. Είναι ότι οι μνήμες της πρωθυπουργίας του είναι ακόμη νωπές: οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, οι καταδικασμένοι υπουργοί και οι σκευωρίες για την εξόντωση αντιπάλων δεν αποτελούν κληρονομιά που δικαιολογεί του κούνημα του δαχτύλου.
Επάνοδος
Αν έχουν βέβαια ένα κοινό χαρακτηριστικό οι πρεσβευτές του λαϊκισμού, αυτό είναι ότι ξεχνούν εύκολα. Ξεχνούν τι είπαν, τι έκαναν, τι υποστήριξαν (μάλλον επειδή δεν τους ήταν ιδιαίτερα σημαντικό εξαρχής), πράγμα που τους κάνει να πιστεύουν ότι ξεχνάμε και οι υπόλοιποι. Η επιστροφή του Λάκη Λαζόπουλου στο τηλεοπτικό βαριετέ, που τον καθιέρωσε στη συλλογική συνείδηση πιο αποτελεσματικά από οποιοδήποτε καλλιτεχνικό του επίτευγμα, είναι ένδειξη ενός πισωγυρίσματος που με αφορμή τον κοινωνικοπολιτικό αναβρασμό των Τεμπών επιχειρείται κυνικά και συντονισμένα από διάφορες δυνάμεις. Ας αναλογιστούν όμως οι δυνάμεις αυτές κάτι απλό: αν είναι να πληγεί η Νέα Δημοκρατία, ας πληγεί, κανένα πρόβλημα. Είναι ανάγκη να πληγεί και η κοινωνία; Δεν περάσαμε ήδη αρκετά;
Χρήσιμοι ανόητοι
Η σύνοδος των Ευρωπαίων ακροδεξιών στη Μαδρίτη είναι ένα ακόμα σημάδι οπισθοδρόμησης. Η συσπείρωση των αντιευρωπαϊστών της Δεξιάς υπό τη σκέπη του Ιλον Μασκ είναι ταυτόχρονα δυσοίωνη και διαφωτιστική: από τη μία δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα της τροπής που μπορούν να πάρουν τα πράγματα αν οι Ευρωπαίοι παραδοθούν στο εθνικιστικό παραμύθι. Από την άλλη όμως δείχνει πόσο παραμύθι είναι το παραμύθι· εθνικιστές που άγονται και φέρονται από πουτινικά και τραμπικά προτάγματα ίσως είναι χρήσιμοι για διάφορα έθνη, σίγουρα όμως όχι για εκείνο στο οποίο ανήκουν.
