Οταν λέμε ότι η κοινωνία πρέπει να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της στην επιστήμη προκειμένου να ξεφύγει από τις δαγκάνες της καφενειακής συνωμοσιολογίας, δεν αναφερόμαστε μόνο στο χρέος των επιστημόνων να μιλούν, αλλά και στην αξία της σιωπής τους. Η σεισμική δραστηριότητα μεταξύ Αμοργού και Σαντορίνης και η συνεπακόλουθη ανησυχία έδωσαν το έναυσμα για το δυσάρεστο φαινόμενο της επιστημονικοφανούς τιποτολογίας: «Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά»· «όλα δείχνουν πως πρέπει να είμαστε προσεκτικοί»· «βρισκόμαστε σε εγρήγορση». Οταν η επιστημονική κοινότητα καταπιάνεται με το ενδεχόμενο του κινδύνου σαν να λέει τον καφέ, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε κατευνάζει τα εξημμένα πνεύματα, απλώς δημιουργεί κακή εντύπωση για τη μέθοδό της. Η έλλειψη απαντήσεων είναι μερικές φορές προτιμότερη από την απάντηση-υπεκφυγή.
Αβίωτη ζωή
Αλλες φορές, η μόνη απάντηση που έχει νόημα είναι η άρρητη, εκείνη που δίνεται βιωματικά και όχι με λέξεις. Η υπόθεση του κακοποιημένου 3χρονου στο Ηράκλειο συνέπεσε χρονικά με την αναζωπύρωση της ρητορικής των πολέμιων της άμβλωσης περί των δικαιωμάτων των αγέννητων παιδιών και των «ανάλγητων» που θέλουν να τους τα στερήσουν. Να κατάλαβαν άραγε τώρα οι «pro-life» μαχητές πως όταν η ζωή προμηνύεται αβίωτη δεν υπάρχουν και πολλές ρεαλιστικές επιλογές; Οτι αν η υγεία, η ασφάλεια και η αξιοπρέπεια ενός παιδιού δεν είναι εξασφαλισμένες, τότε το «δικαίωμα στη ζωή» καταλήγει κενό γράμμα;
Αυτοκολακείες
Από πολλά κενά γράμματα αποτελούνται και οι ψευδαισθήσεις των πολιτικών. Η επικοινωνία Χαρίτση – Φάμελλου για τον «συντονισμό των προοδευτικών δυνάμεων» ενώπιον της υπόθεσης των Τεμπών θυμίζει εκείνο το meme που δείχνει δύο χαρούμενα καρτούν να αλληλοκοιτάζονται εύθυμα, ενώ η λεζάντα από κάτω περιγράφει: «Δύο delusional κολλητοί που λένε ο ένας στον άλλο “ακριβώς!”». Είναι ασαφές τι είναι πιο ανησυχητικό: η αυθαίρετη εννοιολόγηση του «προοδευτικού» (που μοιάζει με τίτλο τον οποίο αποδίδει κανείς μόνος του σε όποιον θέλει και για όποιον λόγο θέλει) ή το γεγονός ότι η αντιπολίτευση εξασκείται στη ναρκισσιστική απόδοση τίτλων τιμής με φόντο τον θάνατο αθώων;
Αντισυστημισμός, ξανά
Οτι η κυβέρνηση έχει διαχειριστεί το δυστύχημα στα Τέμπη με τον χειρότερο δυνατό τρόπο το ξέρουμε. Η δημοσκόπηση όμως της MRB που σημειώνει άνοδο των λαϊκιστικών κομμάτων της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Αφροδίτης Λατινοπούλου καταδεικνύει ότι η ανεπάρκεια της κυβέρνησης δεν μετουσιώθηκε σε επάρκεια της «προοδευτικής αντιπολίτευσης»· δεν προώθησε δηλαδή την κοινωνία και την πολιτική σε νέες, παραγωγικές καταστάσεις αυτογνωσίας και επανεφεύρεσης του εαυτού τους. Η μέινστριμ πολιτική για ακόμη μία φορά απογοητεύει τους πολίτες και οι τελευταίοι για ακόμη μία φορά στρέφονται στον ανορθολογισμό του αντισυστημισμού, ώστε, αφού δεν λαμβάνουν απαντήσεις, να πετύχουν τουλάχιστον ένα είδος εκτόνωσης.
Υποκριτική και υποκρισία
Την αλλοτινή της εκτόνωση πληρώνει τις τελευταίες μέρες η υποψήφια για Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου Κάρλα Σοφία Γκασκόν. Από μειονοτικό σύμβολο των υπερβάσεων για το οποίο όλοι οι ευαισθητοποιημένοι σινεφίλ είχαν κάτι καλό να πουν, η τρανς ηθοποιός καταγγέλλεται τώρα ως ρατσίστρια, ισλαμοφοβική, χοντροφοβική και αντιεμβολιάστρια, καθώς «ένοχα» tweets της από τις εποχές της ανωνυμίας της ήρθαν στην επιφάνεια για να την εκθέσουν στο ίδιο ακριβώς κοινό που μέχρι πριν από λίγες μέρες στήριζε με πάθος την υποψηφιότητά της (μια υποψηφιότητα όχι ακριβώς ομόφωνης αποδοχής – η ταινία Εμίλια Περέζ έχει διχάσει το κοινό παγκοσμίως). Κι ενώ η Κάρλα Σοφία ζητά κλαίγοντας συγγνώμη για τη συμπεριφορά της, βλέποντας την καριέρα της να κατακρημνίζεται πριν καλά καλά απογειωθεί, η χολιγουντιανή υποκρισία γιγαντώνεται πιο θεαματικά από τη χολιγουντιανή υποκριτική: τι αξία έχει η τέχνη όταν την έχουν πια τυλίξει τα πλοκάμια της πολιτικής;
