Ενα τραγούδι-φόρος τιμής στον Μάρκο
Ημουν και εγώ εκεί ξαφνιασμένος και συγκινημένος.
Αυτές τις μέρες η συζήτηση στο μικρό μας μουσικό χωριό αναλώνεται και περιορίζεται στο τελευταίο άλμπουμ του σκωτσέζικου ροκ συγκροτήματος Franz Ferdinand και στην κίνηση του Aλεξ Καπράνος να γράψει και να τραγουδήσει ένα τραγούδι-φόρο τιμής στην κληρονομιά του Μάρκου Βαμβακάρη με τον τίτλο “Black Eyelashes/ Μαύρες Βλεφαρίδες”.
Oμως ήταν 10 χρόνια πριν, τον Ιούνιο του 2015, όταν ο Aλεξ Καπράνος καλεσμένος της Λίνας Νικολακοπούλου, σε μια συναυλία αφιερωμένη στον Βαμβακάρη, ανέβηκε στη σκηνή του Barbican και τραγούδησε για δύο συνεχόμενα βράδια «Τα Ματόκλαδά σου Λάμπουν» μπροστά από ένα εκστασιασμένο, κατά κύριο λόγο βρετανικό και διεθνές, κοινό. Οπως μου έλεγε πριν από λίγες ημέρες η Λίνα Νικολακοπούλου, ήταν μια βραδιά που το 70% των εισιτηρίων ήταν αγορασμένα από Βρετανούς. Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Το 2012 ένας Ιταλός τραγουδιστής και τραγουδοποιός, ο Βινίτσιο Καποσέλα, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ αφιερωμένο στα ρεμπέτικα, το “Rembetiko Gymnastas”. Το άλμπουμ ήταν προϊόν μιας περιόδου που ο Καποσέλα έζησε στην Ελλάδα, αγάπησε τα ρεμπέτικα και θέλησε να ζήσει σαν ένας γνήσιος ρεμπέτης. Το άλμπουμ και εν γένει η παρουσία του Ιταλού τραγουδοποιού συζητήθηκαν πάρα πολύ στους μουσικούς κύκλους. Η Λίνα Νικολακοπούλου εκείνη την περίοδο προετοίμαζε ένα αφιέρωμα στον Μάρκο Βαμβακάρη, μαζί με τον γιο του τον Στέλιο και με τον Γιάννη Κότσιρα ως βασικό τραγουδιστή. Εχοντας πάντα τις κεραίες της ανοιχτές σε οτιδήποτε καινούργιο συμβαίνει, έκανε μια πρόταση στον Καποσέλα να είναι καλεσμένος σε μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο για να δώσει μια πιο διεθνή νότα στη βραδιά. Οπως και έγινε.
Την επόμενη χρονιά η ομάδα θέλησε να μεταφέρει το project στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στο εμβληματικό Barbican. Οπως και έκανε. Η Νικολακοπούλου συζητώντας με τους συνεργάτες της αποφάσισαν να στείλουν μια πρόταση στον ελληνικής καταγωγής, από την πλευρά του πατέρα του, Αλεξ Καπράνος, τραγουδιστή και τραγουδοποιό του πολυαγαπημένου στη Μεγάλη Βρετανία συγκροτήματος Franz Ferdinand. Οπως θυμάται η Νικολακοπούλου, «δέχθηκε αμέσως με μεγάλο ενθουσιασμό και με χαρά μικρού παιδιού γιατί είχε αναμνήσεις και εικόνες από την εποχή που ζούσαν στον Πειραιά και ο παππούς του ήταν ο γιατρός του Μάρκου Βαμβακάρη στα τελευταία χρόνια της ζωής του όταν είχε πολλά προβλήματα υγείας. Θυμόταν επίσης πώς αντηχούσαν μέσα στο σπίτι τα τραγούδια του Μάρκου».
Το συναυλιακό διήμερο στο Barbican είναι ακόμη και σήμερα για πολλούς που βρέθηκαν εκεί ένα από τα χαϊλάιτ της ζωής τους. Ενας υπερβολικά ενθουσιασμένος Αλεξ Καπράνος τραγούδησε «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν, σαν τα λούλουδα του κάμπου» και ένιωσε περήφανος και σίγουρος για ένα κομμάτι της ταυτότητάς του. Μια ομάδα εξαιρετικών Ελλήνων μουσικών μοιράστηκε αυτήν την περηφάνια του Καπράνος και τη μετέδωσε με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό σε ένα κοινό που μέσα σε ένα βροχερό διήμερο του Ιουνίου σηκώθηκε από τις καρέκλες, χόρεψε, τραγούδησε και κράτησε τον ρυθμό. Ενα κοινό που αποτελείτο κατά κύριο λόγο από ντόπιους.
Η ίδια αυτή ομάδα προσκλήθηκε εκείνες τις μέρες στο BBC 3 όπου μίλησε για τα ρεμπέτικα και τον Μάρκο Βαμβακάρη και έπαιξε ζωντανά στο ραδιόφωνο ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Αλεξ Καπράνος τραγούδησε Βαμβακάρη. Δύο εβδομάδες αργότερα ο έλληνας πρωθυπουργός θα ανακοίνωνε την διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος μετά το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και στις 5 Ιουλίου 6 εκατομμύρια έλληνες θα πηγαίναμε στις κάλπες!
Η ποίηση του Παυλίδη
Η ποίηση επικοινωνεί πριν καν ακόμη γίνει κατανοητή. Την κρατάω αυτή τη σκέψη γιατί με βολεύει στον συλλογισμό μου και συμφωνώ μαζί της.
Διαβάζω αυτές τις μέρες την πρώτη ποιητική συλλογή του Παύλου Παυλίδη με τίτλο, «αυτή είναι η γειτονιά μου σκύλε» από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Είχα ανέκαθεν την αίσθηση ότι ο Παυλίδης είναι ένας τραγουδοποιός που η μεγάλη του δύναμη είναι η ποιητική του ματιά. Η επιτυχία και η αποδοχή των τραγουδιών του δεν ήταν ποτέ ένα πυροτέχνημα. Απεναντίας ό,τι έγινε στη διαδρομή του είχε βάθος και εν τέλει διάρκεια. Ο ίδιος πέρασε και από κορυφές αλλά και από πεδιάδες όμως ο λόγος που ο χρόνος ανέκαθεν στάθηκε γενναιόδωρος με τον Παυλίδη είναι η βραδύκαυστη στιχουργία του. Σήμερα ο Παυλίδης ζει μια πολύ δημιουργική περίοδο όπου η επικοινωνία του και η αποδοχή του ξεκινούν από τη γενιά του και φτάνουν τα πολύ νέα παιδιά των 20 και κάτι ετών. Στα αυτιά τους φτάνει ένας καλλιτέχνης που έδειξε σεβασμό και συνέπεια τόσο στην τέχνη του όσο και στο κοινό του. Ομως η ποιητική του ματιά είναι αυτή που έκανε τα τραγούδια του να «επικοινωνήσουν πριν καν γίνουν κατανοητά». Τέτοια παιχνίδια με τον χρόνο μόνον η ποίηση μπορεί να κάνει. Και αυτό είναι κάτι που το ξέρουν καλά όσοι παρακολούθησαν το ροκ της δεκαετίας του ’60, τα τραγούδια του Μπομπ Ντίλαν και του Τζιμ Μόρισον.
The Blender Spotify list
Υπάρχουν τραγούδια που τα αγαπάει ο καθένας μας κατά μόνας. Υπάρχουν τραγούδια που τα αγαπάμε στις παρέες μας. Και υπάρχουν και τα τραγούδια που αγαπάει όλος ο πλανήτης και τα νούμερά τους στις πλατφόρμες streaming προκαλούν ίλιγγο. Η λίστα με τα τραγούδια που ακολουθεί σήμερα είναι από αυτά τα τραγούδια που αγαπιούνται σε μικρές παρέες. Τραγούδια που συμβολίζουν και εκφράζουν έναν πιο πολύχρωμο κόσμο, πιο πλούσιο σε ήχους και σε γλώσσες. Από τα ισπανικά του Νάτσο Βέγκας, στα πορτογαλικά της Καρμίνιο και από εκεί στα ιταλικά του Σαβορέτι, στα γαλλικά της Ζάχο Ντε Σαγκαζάν και στα αραβικά των Orange Blossom. Τραγούδια και ήχοι έξω από το κουτί… και τον αλγόριθμο.
