Εναν πολιτικό τον χαρακτηρίζουν οι απόψεις του. Ο Κώστας Σημίτης εξέφραζε τις δικές του ανοιχτά, ακόμα κι όταν ήταν αντιδημοφιλείς. Τον χαρακτηρίζουν και τα έργα του. Και έργα είχε να επιδείξει ο πρώην πρωθυπουργός, από την εισαγωγή στο ευρώ μέχρι το Αττικό Μετρό – όχι γενικά και αφηρημένα έργα δηλαδή, αλλά πυλώνες της (καλής) σημερινής πραγματικότητας. Ισως ο Σημίτης δεν έκανε πολλές κοινωνικές συμμαχίες· ίσως δεν είχε να επιδείξει αρκετούς φίλους που θα έπλαθαν γι’ αυτόν μια αποθεωτική προσωπική μυθολογία, η οποία θα του εξασφάλιζε υστεροφημία απαλλαγμένη από αντιπάθειες και μίση. Δεν πειράζει, όμως. Μερικές φορές, δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της ποιότητάς σου από την ποιότητα εκείνου που σε κακολογεί.
Ανεπίδεκτοι
Πολλά άκουσε και ο Γιάννης Στουρνάρας επειδή τόλμησε να πει κάτι που δέκα χρόνια μετά τις ακροσφαλείς αντιμνημονιακές γυμναστικές θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο: αν είχε βγει από το ευρώ, η Ελλάδα θα γινόταν Συρία. Οι έξαλλες αντιδράσεις που προκαλεί η περιγραφή του ολέθρου είναι μέχρι σήμερα εντονότερες από τις αντιδράσεις μπροστά στον ίδιο τον όλεθρο. Παρά την πικρά βιωμένη εμπειρία τους δηλαδή, οι Ελληνες επιλέγουν να οργιστούν όχι με τον κίνδυνο αλλά με την αναφορά σε αυτόν. Βρισκόμαστε ακόμα σε βαθιά άρνηση, κι αυτή είναι μία από τις ισχυρότερες ενδείξεις ότι η επόμενη κρίση θα μας χτυπήσει εξίσου κατακέφαλα.
Αγνοώντας τα σημάδια
Μισούμε τα προειδοποιητικά σημάδια, γιατί μας στερούν το δικαίωμα της κατόπιν εορτής διαμαρτυρίας. Οι υπόγειες λίμνες κάτω από την εθνική οδό μπορεί να μην είναι απειλητικές για τη στατικότητα του δρόμου. Μπορεί τα ανησυχητικά ευρήματα στον Κηφισό να δείχνουν πιο σοβαρά απ’ ό,τι είναι. Γνωρίζοντας όμως κανείς την έφεση του κράτους στις κακοτεχνίες, καθώς και την αλλεργία του στα έργα πρόληψης, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί: ακόμα κι αν διατρέχαμε κίνδυνο –αν όχι για φέτος, για του χρόνου ή του παραχρόνου– υπάρχει κανείς σ’ αυτό το πολυπλόκαμο κράτος ικανός και έτοιμος να τον διαγνώσει;
Σχέδιο Μασκ
Η αγνόηση του κινδύνου είναι θέμα κουλτούρας που υπερβαίνει τα ελληνικά σύνορα. Γιατί να ξεσηκώσεις άλλωστε την κοινή γνώμη για κάτι που ίσως δεν «σκάσει» στη βάρδιά σου; Αυτό το είδος ευθυνόφοβης αναβλητικότητας, όμως, είναι που εκτρέφει το Εγώ και την επιρροή ανθρώπων σαν τον Ιλον Μασκ, χαρίζοντάς τους ένα είδος αυθεντίας που δεν τους αναλογεί. Οταν ο δισεκατομμυριούχος αγόρασε το Twitter, η πλειονότητα φώναζε ότι θα
το καταστρέψει. Κάποιοι γραφικοί μάλιστα ανακοίνωναν ως είδηση την αποχώρησή τους από την παρακμάζουσα πλατφόρμα, προαναγγέλλοντας και το τέλος της (έλεγαν ότι δεν θα βγει το οικονομικό πλάνο του Ιλον και άλλα τέτοια δυσοίωνα). Τελικά, ο Μασκ όχι μόνο δεν κατέστρεψε αυτό που τώρα λέγεται X, αλλά το χρησιμοποιεί αποτελεσματικά για προσωπικές πολιτικές τοποθετήσεις επί παντός επιστητού. Η επιδραστικότητα του Ιλον Μασκ οφείλεται όχι μόνο στο ότι διαθέτει πια ιδιόκτητο κανάλι, αλλά και στο ότι, παρά τις πολλές προπαγανδιστικές ανοησίες του, μιλάει θαρρετά. Κι ενώ οι ευρισκόμενοι στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» κοιμούνται, ο Μασκ προσαρμόζει την Ιστορία στα μέτρα του.
Προ τετελεσμένου
Ιστορία γράφουν και το θάρρος και ο ενδοτισμός, απλώς καλό είναι να επιλέγουμε με προσοχή ποια στάση αρμόζει σε κάθε περίσταση. Η άρνηση του Αχμέντ αλ Σαράα να προβεί σε χειραψία με την υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Αναλένα Μπέρμποκ, δεν είναι απλώς μία επιθετική συμπεριφορά, αλλά, στην ουσία, μία κερδισμένη μάχη υπέρ του. Το θράσος χωρίς τη δέουσα αντίσταση δημιουργεί τετελεσμένες καταστάσεις, και όποιος αναγνωρίζει στους θρασείς δικαίωμα στο θράσος τους είναι άξιος της μοίρας του.
