Θα έλεγε κανείς ότι οι επιλογές ενόψει ρεβεγιόν είναι δείγμα οικονομικής ευρωστίας και αισθητικού πλουραλισμού. Οποιος δεν θέλει να αλλάξει τον χρόνο ακούγοντας πολιτικοποιημένα έντεχνους σκοπούς του Φοίβου Δεληβοριά και της Νατάσας Μποφίλιου στο Σύνταγμα, μπορεί να καταφύγει στην απολίτικη εμπορική ποπ του Χρήστου Μάστορα στο Πεδίον του Αρεως. Το ότι η ύπαρξη περισσότερων από μία επιλογών μεταφράζεται σε επικοινωνιακή κόντρα εκείνων που τις προσφέρουν, δεν έχει να κάνει με τους καλλιτέχνες (αυτοί δεν φταίνε σε κάτι), αλλά με το ότι οι πολιτικοί πίσω από το ρεβεγιόν μπορούν μόνο στην επικοινωνία να κοντραριστούν. Οταν η πολιτική χωλαίνει, η μάχη κρίνεται στην πίστα.
Τίποτα δεν διαρκεί
Στην Ελλάδα, πάντως, τίποτα δεν μένει πολιτικό για πολύ. Η μοίρα των σχετικών ζητημάτων είναι συνήθως να καταντούν πολιτικά παραπροϊόντα, δικαιώνοντας αυτούς που εξαρχής αρνήθηκαν να τα πάρουν στα σοβαρά. Η φημολογούμενη επιστροφή του Λευτέρη Αυγενάκη στην Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας επιβεβαιώνει αυτό που στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουν: για τις παρατάξεις δεν υπάρχουν θέματα τιμής, παρά μόνο θέματα στιγμής. Αν η στιγμή το επιβάλλει, η τιμή γίνεται θέμα, μέχρι η επόμενη στιγμή να άρει την αξία της τιμής, ώστε από θέμα να μετατραπεί πάλι σε μη θέμα. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, τους μήνες που μεσολάβησαν, ο βουλευτής Ηρακλείου να κατάλαβε κάτι που μάλλον ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβει πιο πριν: όταν νευριάζουμε, δεν σηκώνουμε χέρι.
Αγνοια
Οχι ότι η ανεξαρτητοποίηση της Ράνιας Θρασκιά από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν φέρει χαρακτηριστικά ανεκδότου: από πολιτική σκοπιά, δεν είναι σαφές τι ώθησε τη βουλευτή να εγκαταλείψει την αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ· δεν μπορεί δηλαδή με όλες τις αναταραχές και διασπάσεις που προηγήθηκαν να έμαθε τώρα για το κόμμα κάτι που το ίδιο το κόμμα δεν είχε εκθέσει παντοιοτρόπως προηγουμένως. Ωστόσο, η βουλευτής δεν δίστασε να μιλήσει από ψυχολογική σκοπιά σχετικά με την αποχώρησή της, επισημαίνοντας «ως ψυχολόγος» ότι η Βουλή είναι διακοσμητική, γιατί ό,τι προτείνει η κυβέρνηση το ψηφίζει κιόλας. Χωρίς αμφιβολία, το να μαθαίνει κανείς μετά από 1,5 χρόνο κοινοβουλευτικής θητείας πώς λειτουργεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι φαινόμενο που αναλύεται με ψυχολογικούς μάλλον παρά με πολιτικούς όρους.
Μπράβο στις μηχανές
Δεν είναι πρωτότυπο να αγνοεί κανείς τα της δουλειάς του. Για την ακρίβεια, στην Ελλάδα αυτός είναι ο κανόνας. Οι δυσλειτουργίες που έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής το Μετρό Θεσσαλονίκης, με αποκορύφωμα τον συρμό που σταμάτησε πριν από το τέλος της διαδρομής, αναγκάζοντας τους επιβάτες να φτάσουν στην αποβάθρα περπατώντας πάνω στη σήραγγα, επαυξάνουν το στερεότυπο: στην Ελλάδα όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και οι μηχανές αδυνατούν να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους. Οι υπεύθυνοι, άλλωστε, ήταν σαφείς: δεν οφείλεται σε σφάλμα κάποιου υπαλλήλου το περιστατικό, αλλά σε μια τεχνική βλάβη που δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί. Οποιος έχει παράπονα, λοιπόν, ας αποταθεί στην αυτεξούσια τεχνολογία.
Σχήμα κύκλου
Για το κατάστημα που σφραγίστηκε επειδή σέρβιρε ποτά σε ανηλίκους, αλλά μετά ξεσφραγίστηκε μην τυχόν και πληγεί το οικονομικό συμφέρον του ευαίσθητου επιχειρηματία, κανείς δεν έχει αναλάβει θαρρετά την ευθύνη. Είτε φταίει ο δήμος που δεν προέβη στις σωστές τυπικές ενέργειες για να εξασφαλίσει την αρμόζουσα δικαστική απόφαση, είτε το δικαστήριο που την εξέδωσε, είτε το κράτος που, διά της απουσίας του, ενθαρρύνει την αποθράσυνση καταστημάτων σαν αυτό, το μόνο βέβαιο είναι το σχήμα κύκλου που χαρακτηρίζει κάθε εγχώρια κακοδαιμονία: το σκάνδαλο προκαλεί κατακραυγή, η κατακραυγή μεγάλα θεσμικά λόγια, τα μεγάλα θεσμικά λόγια προσδοκίες, κι από τις προσδοκίες καταλήγουμε σε φιάσκο, που δίνει το λάκτισμα για το επόμενο σκάνδαλο.
