Τυραννικές μπορούν να γίνουν και οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες, ανάλογα με τη συγκυρία, το περιβάλλον και την κατανομή εξουσίας. Κακώς λοιπόν έσπευσαν πολλοί να καταλογίσουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη ανακολουθία επειδή έθιξε και τις δύο εκδοχές «τυραννίας». Το σφάλμα Μητσοτάκη σε ό,τι αφορά την περίφημη συζήτησή του με τον Πασκάλ Μπρυκνέρ βρίσκεται αλλού: στο ότι επέλεξε να καταπιαστεί με το «woke» την πιο ακατάλληλη στιγμή, τη στιγμή δηλαδή που η εκλογή Τραμπ το καθιστά πιο αδύναμο και ασήμαντο από ποτέ. Ο περισσότερος κόσμος το έχει καταλάβει – το κίνημα της ακραίας πολιτικής ορθότητας δεν λειτούργησε επ’ αγαθώ της κοινωνίας. Μιλάμε όμως για περυσινά ξινά σταφύλια. Κάτι πιο πρωτότυπο δεν έχει να μας πει ο πρωθυπουργός; Το θέμα συζήτησης έχει αλλάξει.
Ο κόσμος αλλάζει
Ο διάλογος αλλάζει καθημερινά. Ο κόσμος επίσης. Είναι εύλογο οι χθεσινοί πρωταγωνιστές να χάνουν κάποια στιγμή τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο όμως, μαζί με τον ρόλο, να χάνουν και την επαφή τους με την πραγματικότητα. Το πρώτο είναι αναπόφευκτο, το δεύτερο είναι ένα είδος επιλογής. Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά από τη Ν.Δ. δεν στενοχώρησε κανέναν ιδιαίτερα, κι αυτό πρέπει να προβληματίσει τον πρώην πρόεδρο περισσότερο απ’ ό,τι η ίδια η διαγραφή του. Ο εκ του ασφαλούς υπερπατριωτισμός, η γκρίνια, οι κινδυνολογικές προφητείες και η εσωκομματική υπονόμευση δεν «πουλάνε» πια όσο «πούλαγαν» κάποτε. Δεν έχει σημασία η γνώμη του Αντώνη Σαμαρά για την πρωθυπουργική επάρκεια του Κυριάκου Μητσοτάκη και δεν θα έχει μέχρι ο διαγραφείς πολιτικός να καταλάβει τη δική του ανεπάρκεια.
Καθυστερημένη αφύπνιση
Στην ελληνική πολιτική σκηνή, ελάχιστοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους στον χρόνο και στην έκταση που πρέπει. Η περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: Πρώτα εισήλθε στο κόμμα ως πουλέν του πρώην προέδρου· έπειτα, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να το κυριεύσει. Στο τέλος απέτυχε. Αντί ο νεόκοπος πολιτικός να σκεφτεί τι έκανε λάθος, αποφάσισε τώρα να τα βάλει με το σύστημα του οποίου ο ίδιος προσπάθησε μάταια να γίνει βασικό κομμάτι. Επρεπε να εκδιωχθεί από την παράταξη για να ανακαλύψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να συγκαλύψει την τραγωδία στο Μάτι την ώρα που αυτή συνέβαινε; Επρεπε να χάσει οριστικά τον προεδρικό θώκο για να αντιληφθεί τη «σήψη» του κόμματος; Περίεργος χρονισμός.
Φοιτητικό κίνημα
Είναι σημαντικό να καταλαβαίνουμε εγκαίρως πού βρισκόμαστε. Οι σημαίες της Παλαιστίνης στην πορεία για το Πολυτεχνείο ήταν ένα σύμπτωμα υπαρξιακής αλλοφροσύνης. Αφιερώνοντας το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» στον λαό της Παλαιστίνης (η μπαναλιτέ σκεπάζει φιλόστοργα τη γελοιότητα) οι φοιτητές κατάφεραν να αποδείξουν ταυτόχρονα δύο πράγματα: Πρώτον, την έλλειψη εθνικής ιστορικής συνείδησης, που σε συνδυασμό με την υποστήριξη των αιτημάτων ενός άλλου έθνους δημιουργεί μία πολύ ενδιαφέρουσα αντίφαση (για το «φοιτητικό κίνημα» τα εθνικά θέματα είναι συγκινητικά μόνο όταν αφορούν άλλα έθνη· όταν αφορούν την Ελλάδα, λογίζονται ως φασιστικά). Δεύτερον, τα φτωχά αναλυτικά τους εργαλεία. Στην Παλαιστίνη θα κάνει ξαστεριά όχι μόνο όταν λήξει ο πόλεμος, αλλά και όταν εκλείψουν οι μηχανισμοί εκκίνησής του.
Μασκ χωρίς μάσκα
Η εποχή δεν απαιτεί αναγνώσεις πίσω από τις γραμμές, μόνο στοιχειώδη ειλικρίνεια. Τίποτα πια δεν είναι κρυφό. Ούτε το σχέδιο ανάρρησης του Ιλον Μασκ στα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής εξουσίας ήταν. Τώρα που οι ψηφοφόροι του Τραμπ βλέπουν τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο παντού (στο αεροπλάνο με τον Τραμπ, σε συσκέψεις με τον Τραμπ, σε γεύματα με τον Τραμπ), ίσως καταλάβουν αυτό που έπρεπε να είχαν καταλάβει από την αρχή. Η πολιτική των businessmen δεν είναι πολιτική· είναι business.
