Για τον Κουίνσι Τζόουνς, που έφυγε στις 3 Νοεμβρίου πλήρης ημερών, μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην καριέρα του ήταν όταν την 21η Ιουλίου του 1969 το “Fly me to the Moon“ έγινε η πρώτη μελωδία, το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε στο φεγγάρι. Ηταν το τραγούδι που είχε διαλέξει ο Μπαζ Ολντριν για να παίξει και να απευθύνει στο πλήρωμα του Apollo 11 και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Το «πλήρης ημερών» είναι μια έκφραση που τη χρησιμοποιούμε για πολλούς, όμως δεν μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια τη ζωή του Κουίνσι Τζόουνς.
Το “Fly me to The Moon”, η δική του ερμηνεία και επανεκτέλεση του 1964, για το άλμπουμ “It Might Be Swing” –το πρώτο στο οποίο συνεργάστηκε με τον Φρανκ Σινάτρα– είναι αυτή που αντήχησε σε ολόκληρο τον πλανήτη, έμεινε στην ιστορία, έγινε κλασική. Ο Κουίνσι Τζόουνς πήρε μια χαμηλών τόνων μπαλάντα που είχε γράψει το 1954 ο Μπαρτ Χάουαρντ με τίτλο “In Other Words” σε ρυθμό 3/4, δηλαδή σε ρυθμό βαλς και της άλλαξε τον ρυθμό. Και αν σήμερα αυτό ακούγεται εύκολο, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου συνηθισμένο. Μετέτρεψε τον ρυθμό σε 4/4, έκοψε λίγο την ταχύτητα του κομματιού, και το ενορχήστρωσε με αυτόν τον ξεχωριστό κουινσικό τρόπο: όλες οι μελωδίες και τα όργανα χορεύουνε μες στη σύνθεση και καθεμία από τις δευτερεύουσες μελωδίες αναπνέει και έχει τον δικό της χώρο. Το φλάουτο, μια ασυνήθιστη επιλογή για τζαζ ενορχήστρωση, απαντάει στη φωνή του Φρανκ Σινάτρα που με τη σειρά του προσθέτει στην ερμηνεία αυτό το υπέροχο σουίνγκ που τόσο χαρακτηριστικά μόνον ο Σινάτρα ήξερε να ερμηνεύει. Αρκεί να ακούσει κανείς τις εκατοντάδες διασκευές του “Fly me To The Moon” και να δει πώς λάμπει η δική του.
Ο Κουίνσι Τζόουνς ξεχώρισε για δύο πολύ μεγάλες αρετές του. Αφηνε τον εγωισμό του έξω από το στούντιο και πρώτη του έγνοια και φροντίδα γινόταν το να υπηρετήσει τη μελωδία και τον καλλιτέχνη. Επίσης φρόντιζε να αφήνει ένα χώρο 30% ώστε να βρει ένα μέρος στο στούντιο «να χωρέσει και ο Θεός». O δρόμος για τις δεύτερες ευκαιρίες της ζωής
Ο δρόμος για τις δεύτερες ευκαιρίες της ζωής
Η ζωή είναι γεμάτη δεύτερες ευκαιρίες, απλά εμείς δεν είμαστε εκπαιδευμένοι ή δεν είμαστε ανοιχτοί για να τις αναγνωρίζουμε όταν αυτές παρουσιάζονται μπροστά μας. Αυτό μας υπενθυμίζει και ο σκηνοθέτης Σον Μπέικερ στην τελευταία του ταινία που κέρδισε και τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.
Ο λόγος για την ταινία “Anora” και την τελευταία σκηνή που με γέμισε αισιοδοξία αφού με έναν μαγικό και υπέροχα κινηματογραφικό τρόπο μας δείχνει τη σημασία της αθωότητας και τον δρόμο για την πίστη και για τις δεύτερες ευκαιρίες της ζωής. Ο Σον Μπέικερ, όπως και όλοι οι σπουδαίοι δημιουργοί, αφού περιπλανηθούν προς όλες τις κατευθύνσεις επιστρέφουν πάντα στο κέντρο της καλλιτεχνικής τους ύπαρξης.
Σκέφτεται με την καρδιά και νιώθει με το μυαλό
Πηγαίνω στις παραστάσεις που σκηνοθετεί ο υπέροχος Πορτογάλος συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός Τιάγκο Ροντρίγκεζ με κλειστά τα μάτια. Ο λόγος είναι απλός αλλά ταυτόχρονα και ο πιο δύσκολος στον χώρο της τέχνης. Ο Ροντρίγκεζ σκέφτεται με την καρδιά και νιώθει με το μυαλό κι αυτό είναι ό,τι πιο σπάνιο και πιο σπουδαίο μπορώ να πω για έναν δημιουργό.
Το ωραίο με αυτό είναι ότι το νιώθεις όταν βλέπεις μια παράστασή του στη σκηνή. Το καταλαβαίνεις όταν διαβάζεις μία συνέντευξή του. Είναι ο άνθρωπος που με την καθαρή ματιά του θέτει πολλά ερωτήματα που μας απασχολούν σήμερα και τα απαντάει με τη συναισθηματική νοημοσύνη κάποιου που ξέρει, και έχει κάνει τρόπο ζωής, να παραχωρεί χώρο και ελευθερία σε όσους απευθύνεται.
Ο τρόπος που προσεγγίζει και αναμειγνύει τις αληθινές ιστορίες με τη μυθοπλασία και τη φαντασία του, ο τρόπος που αναρωτιέται τόσο για τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα όσο και για τα πιο προσωπικά μας, τα πιο οικεία, είναι ασυνήθιστος και μοναδικός. Σε καμιά παράστασή του δεν έχω νιώσει διδακτισμό και το περίφημο κούνημα του δαχτύλου που κάνουν πολλοί καλλιτέχνες όταν μιλούν πολιτικά με την τέχνη τους. Απλώνει όλα τα θέματά του κάθε φορά στη σκηνή ή στο χαρτί και σου επιτρέπει και σε προτρέπει να τα παρακολουθήσεις χωρίς ταύτιση και χωρίς στείρους συναισθηματισμούς που θολώνουν και την καρδιά και την κρίση. Ο χορός των εραστών δεν απαντάει μόνο στο ερώτημα της πιο οικείας –από επιλογή– σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά και στο πώς διαχειρίζονται και διαχειριζόμαστε το πιο πολύτιμό μας αγαθό: τον χρόνο.
Είναι μία παράσταση που θέλεις να τη δεις και να την ξαναδείς όχι μόνο για την εξαιρετική απόδοση που έχει γίνει στα ελληνικά από τη Μαρία Παπαδήμα αλλά και για τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, του Νίκου Καραθάνου και της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου. Και κυρίως για το πιο αισιόδοξο μήνυμα και μάθημα της ζωής μας. Εχουμε χρόνο για τα πάντα.
Στη Μικρή Σκηνή της Στέγης.
Πότε χειροκροτάμε σε κονσέρτα και συναυλίες;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αμηχανία που έβλεπα, έστω και από μακριά, στο πρόσωπο της κορυφαίας πιανίστα από την Ιαπωνία, της Μιτσούκο Ουσίντα, πριν από δύο χρόνια με αφορμή ένα πολύ απαιτητικό ρεσιτάλ πιάνου που έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής. Και αυτό γιατί το κοινό θέλοντας να εκφράσει τον ενθουσιασμό του με αυθόρμητο τρόπο χειροκροτούσε σχεδόν στο τέλος κάθε ερμηνείας της. Κάποια στιγμή γύρισε προς το μέρος μας με ένα βλέμμα λίγο πιο έντονο. Δεν θα ξεχάσω επίσης φέτος τον Οκτώβριο τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, σε μία παράσταση αφιερωμένη σε 30 τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, να γυρίζει και να μας κάνει με τα χέρια του την κίνηση να μη χειροκροτήσουμε.
Δεν είμαστε ιδιαίτερα εκπαιδευμένοι σαν κοινό σε κονσέρτα και συναυλίες που απαιτούν έναν κώδικα συμπεριφοράς και συμμετοχής ο οποίος είναι εκ των προτέρων συμφωνημένος και αποδεκτός. Χειροκροτούμε όταν η μουσική αγγίζει ένα κρεσέντο. Ισως γιατί πιστεύουμε ότι, όταν στη μουσική κάτι έχει ένταση και φτάνει ψηλά στην κλίμακα, τελειώνει. Χειροκροτούμε επίσης, και είναι ανθρώπινο, όταν ένας ερμηνευτής ή ένα σύνολο μοιάζει να δίνει όλο του τον εαυτό. Χάρηκα λοιπόν που πρόσφατα, σε ένα από τα κονσέρτα που πήγα να παρακολουθήσω στο Μέγαρο Μουσικής, στην είσοδο μοιραζόταν ένα χαρτί που στην επικεφαλίδα του έγραφε «θερμή παράκληση». Το χαρτί αυτό εξηγούσε με πολύ ευγενικό τρόπο ότι το χειροκρότημα για τους καλλιτέχνες είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση αλλά μόνο όταν ακούγεται στο τέλος ενός έργου. Ανάμεσα στα μέρη, η αυθόρμητη αυτή εκδήλωση θαυμασμού διασπά τη συγκέντρωση των ερμηνευτών.
Blender Spotify List
Πώς να διαλέξεις τραγούδια και μελωδίες για να ακούσεις και να γνωρίσεις έναν γίγαντα της μουσικής του 20ού αιώνα, τον Κουίνσι Τζόουνς; Ηχογράφησε περισσότερα από 2.900 τραγούδια και περισσότερα από 300 άλμπουμ. Εγραψε τη μουσική για 51 ταινίες για το σινεμά και την τηλεόραση, και συνέθεσε 1.000 πρωτότυπες μελωδίες. Ελαβε 79 υποψηφιότητες σε διάφορες κατηγορίες στα Γκράμι τα οποία και κέρδισε 27 φορές και είναι ένας από τους μόλις 18 ανθρώπους που έχουν κερδίσει Εμμυ, Γκράμι, Οσκαρ και Τόνυ. Είναι επίσης ο παραγωγός που υπέγραψε το πιο εμπορικό άλμπουμ, το “Thriller”, και το πιο εμπορικό single, το “We Are The World”, όλων των εποχών. Εφτιαξε και μια πολύ μεγάλη οικογένεια που αποτελείται σήμερα από έξι παιδιά, εφτά εγγόνια και ένα δισέγγονο. Οταν, όμως, τον ρώτησαν αν υπήρξε κάτι που δοκίμασε στη ζωή του χωρίς όμως να πετύχει, απάντησε «ο γάμος!»
