Το άγχος του Κυριάκου Μητσοτάκη κατά την ομιλία του στη ΔΕΘ φάνηκε στα μικρά σαρδάμ, στις ελαφρές χασμωδίες, στις έμμεσες τονικές εκκλήσεις του για ενθαρρυντικό χειροκρότημα. Ηταν όμως θεμελιωμένο στο περιεχόμενο του λόγου του, το οποίο ο πρωθυπουργός γνώριζε πως ήταν ανεπαρκές. Η αλήθεια είναι πως ο αντίλογος που εκφράστηκε από ελάχιστους εκπροσώπους της αποδεκατισμένης αντιπολίτευσης είχε νόημα: για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας όπως είναι το στεγαστικό, η ακρίβεια και οι χαμηλοί μισθοί, σχέδιο δεν υπάρχει. Υπάρχουν «δωράκια», διευκολύνσεις και πρόσκαιρες ελαφρύνσεις, όλος ο εξοπλισμός της ανακούφισης δηλαδή, όμως τη δομική αλλαγή δεν την έχουμε δει ακόμα και, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν πρόκειται να τη δούμε. Ο κατευνασμός δεν είναι μεταρρύθμιση.
Μεταρρυθμιστικές προδιαγραφές
Οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν σύγκρουση, αλλά και έναν ικανό βαθμό συναίνεσης ανάμεσα στους μεταρρυθμιστές. Συναίνεση απαιτείται εν μέρει και μεταξύ των μεταρρυθμιζόμενων. Η περίπτωση Κασσελάκη και ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτική: ο έκπτωτος πρόεδρος ξεκίνησε αποφασισμένος να μεταρρυθμίσει κατά το δοκούν ένα αριστερό κόμμα, τη δομή του οποίου δεν είχε καταλάβει, και τώρα συνειδητοποιεί εμβρόντητος και εκτοπισμένος ότι το κόμμα –με τις φράξιες και τις συνιστώσες του– ανθίσταται στους νεωτερισμούς του. Μα γιατί; Αφού αυτός ήταν αποφασισμένος! Να που δεν αρκεί να θέλει ο ένας. Να που δεν αρκεί να πάρει ο μεταρρυθμιστής την πρωτοβουλία, αλλά επιβάλλεται να πάρει πρώτα τον αέρα του σώματος που επιθυμεί να μεταρρυθμίσει.
«Ούτε καλημέρα»
Κάποιοι το φώναζαν για χρόνια: το σώμα του ΣΥΡΙΖΑ πάσχει· απορρίπτει τα μοσχεύματά του, σφαδάζει από πόνους στις αρθρώσεις, υποφέρει από ένα σωρό παθολογίες που και αυτή αλλά και η προηγούμενη ηγεσία πίστευαν ότι μπορούν να αρνούνται και να καλύπτουν για πάντα. Η όψιμη δυσαρέσκεια της βουλευτή Επικρατείας, Ελενας Ακρίτα, για τις ομοφοβικές και εν πολλοίς αντιεπιστημονικές αιχμές του Παύλου Πολάκη εναντίον του Στέφανου Κασσελάκη προκαλεί θυμηδία. Τι άλλαξε ξαφνικά; Πάντως όχι ο Παύλος Πολάκης· ο βουλευτής ήταν ανέκαθεν ο ίδιος, δεν έκρυψε ποτέ το ήθος και τις απόψεις του, δεν παρίστανε ότι είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό που άλλαξε είναι η συμμαχική συγκυρία, η οποία έμελλε να φανερώσει ακόμα και στους πιο δογματικούς ότι από την ετερογένεια αξιών κανείς δεν μπορεί να κρύβεται για πολύ.
Δελφινάριο
Ο Πολάκης βέβαια ενδύεται με επιτυχία τον φερετζέ του αριστερού, πράγμα που κάνει δύσκολη για τους συντρόφους του τη διάγνωση του αρχαϊκού συντηρητισμού του. Η Αριστερά δικαιολογεί και συγκαλύπτει την Αριστερά από οικογενειακό συμπλεγματισμό. Με τον Μάρκο Σεφερλή, όμως, πώς γίνεται να σοκάρεται ο «προοδευτικός» κόσμος ακόμα; Πώς γίνεται το άχαρο σατιρικό σκετσάκι του κωμικού (;) εις βάρος των non binary ατόμων να προκαλεί οργή, υστερία και αποτροπιασμό; Υπάρχει κάτι χειρότερο από τα χαμηλού επιπέδου θεάματα: οι υψηλές προσδοκίες από αυτά, που στο τέλος χαρίζουν στην παρακμή περισσότερη ορατότητα από εκείνη που της αναλογεί.
Το τέλος των τρολ
Στον σύγχρονο κόσμο συνυπάρχουν τα πρόσωπα με τα τρολ. Εχοντας δώσει δυσανάλογη ορατότητα στα τελευταία, η ψηφιακή εποχή συχνά εμποδίζει την ακριβή διάκριση ανάμεσα στα δύο, όμως η επικαιρότητα μας δίνει χρήσιμα εργαλεία για να απαλλαγούμε επιτέλους από τη σύγχυση. Οι επερχόμενες εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ δεν συμβολίζουν μόνο το αδιέξοδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και την πτώχευση των πολιτικών στρατηγικών που αντλούν έμπνευση και δύναμη από τους δόλιους εκτοξευτές διαδικτυακής χολής. Ισως ήρθε η ώρα η πολιτική να επιστρέψει στους πολιτικούς και τα τρολ που όλο φωνάζουν αλλά τίποτα παραγωγικό δεν γέννησαν μέχρι σήμερα, να αποσυρθούν στις τρύπες τους. Και, αν τόσο τους ενδιαφέρει η πολιτική, ας επιστρέψουν ως πρόσωπα.
